Dag 4 – Pieken en dalen in het Lake District (Glassonby, 19 mei)
We zijn allebei wéér heel vroeg wakker, maar draaien ons nog maar een rondje om. Lekker bed hier. Remco doet daarna nog een rondje en nog een rondje en nog een rondje. Ik stap om half acht uit bed en tik wat blogdingen enzo. We hebben geen haast en hoeven nergens heen. De weersvoorspellingen zijn ook niet zo goed (14 graden en regen), dus dat maakt ons iets minder enthousiast om al naar buiten te gaan.
Die voorspellingen blijven overigens echt een leugen, het is soms wat frisjes door de wind, maar het is de hele dag droog en de wind vertrekt op een gegeven moment ook.
Na een rustig ontbijtje stappen we toch eens in de auto. Tijd om iets van het Lake District te gaan zien! We rijden richting Keshwick voor eerst wat boodschappen, dan is dat maar gedaan. We besluiten Keshwick zelf niet te gaan bekijken, geen zin in winkelen/windowshopping. Het is er behoorlijk druk, met vooral heel veel oude mensen.
Met de boodschappen in de koeltas rijden we richting Bassenthwaite Lake Station. Opnieuw een oud stationnetje dat in onbruik is geraakt in de jaren 60, maar dit keer met een geparkeerde stoomtrein met wagons. Niet zomaar een stoomtrein, maar een beroemdheid! Deze trein is een replica en werd gebruikt in “Murder on the Orient Express” uit 2017 met Johnny Depp en Jude Dench. De trein is breder dan het origineel, zodat er ruimte was voor de camera crew.
We nemen thee met een bosvruchtentaartje voor Remco en een scone met clotted cream voor mij. Mijn scone is echt gigantisch! Helaas wel net een tikkie te droog, maar toch wel lekker. De thee valt wat tegen, die heeft te lang gestaan voor onze Hollandse maatstaven.
klik op de foto’s voor groter
Hierna gooien we de route wat om, want de weg waar we overheen reden is ontzettend saai. We rijden een stukje terug om over de Whinlatter Pass te rijden. Stukken beter, want het is prachtig! Wat een landschap. We stoppen bij wat viewpoints en lopen een poosje rond bij Crummock Water. Zo zo zo mooi daar.
We vervolgen onze weg naar Buttermere, kopen een ijsje op de boerderij bij Syke Tearoom en rijden via de Honister Pass weer terug naar Keshwick. De uitzichten zijn waanzinnig, het weer is prachtig.
Vanaf Keshwick nemen we nog een afstekertje richting Ullswater om de Aira Force waterval te bezoeken. Het is hier erg droog, dus de watervallen stellen niet super veel voor, maar het is nog steeds erg mooi. Het bos staat op sommige plekken echt ramvol daslook en ruikt daardoor echt helemaal naar knoflook.
klik op de foto’s voor groter
Het is een mooi wandelingetje en ik ben blij met mijn ene wandelstokkie. Twee hiking poles vond ik wat overdreven, dus ik heb er één gekocht en dat is heel fijn op ongelijke stukken klimmen of dalen. Mijn knie is me dankbaar (ik voel me wel enigszins voor lul lopen, maar goed)
Daarna is het wel mooi geweest voor vandaag en om een uur of zeven arriveren we weer bij ons Summer House. We dineren opnieuw met een lekker borrelplankje bij de openhaard. Wat een leven.
Dag 5 – Bloemetjes en bijtjes (Glassonby, 20 mei)
De tweede volle dag die we hebben hier in de Eden Valley. Remco vond alle mooie weggetjes van gisteren wel leuk en wil nog wel een dagje zo rondsturen. Er is nog een pas over die we niet hebben gereden en die ons richting het meest populaire stukje Lake District brengt: Windermere.
Maar eerst natuurlijk weer lekker rustig aan ontbijten met yoghurt met aardbeien en frambozen en met gebakken eitjes van eieren die we kregen van onze host. De kipjes die ze gelegd hebben lopen bij ons vlak voor de deur.
Rond een uur of elf vertrekken we. Lekker rijden, onze ogen uitkijken, een stopje voor een foto en dan in Windermere tijd voor een grote stop. Het plaatsje en het meer zelf gaan we niet van dichtbij bekijken. In plaats daarvan gaan we Holehird Gardens bezoeken. Want mooie tuinen inrichten dat kunnen ze hier in Engeland goed en er is nu zoveel moois dat bloeit!
Holehird is het thuis van de Lakeland Horticultural Society die sinds 1969 voor de tuinen zorgt. De tuin wordt volledig verzorgd door vrijwilligers en is gratis te bezoeken. Een donatie wordt echter wel van harte aangemoedigd.
De tuin heeft verschillende delen met eigen sferen. Zo is er een spring/winter border, zijn er schaduwborders, ontzettend veel hosta’s, een woodland en een heel groot stuk met allerlei soorten astilbe. Het is jammer dat we daar te vroeg voor zijn, want de foto die bij dit stuk tuin staat is waanzinnig mooi.
Het is zomers warm en heerlijk wandelen in de tuin. Op het terrein staat ook een prachtig landhuis wat leeg blijkt te staan en te koop is. Het werd lang gebruikt als huis voor mensen met een handicap. Voor 1.75 miljoen pond kan het van jou zijn. Wij dromen over een hotel en een theetuin waar we alle bejaarden die de tuin bezoeken kunnen ontvangen.
klik op de foto’s voor groter
Hierna is het wel tijd voor lunch. We rijden naar het Force Café in Ambleside waar we een enorme burger verorberen met prachtig uitzicht op de bergen en een meer. Het is nu bijna acht uur ‘s avonds en we hebben nog steeds geen honger. Wel weer echt een aanrader die plek. Het ligt ook vlakbij een waterval die we na het eten bezoeken. En als ik zeg vlakbij, dan bedoel ik ook vlakbij…
Wij hebben niet helemaal door dat er een ingang het bos in vrijwel recht tegenover het restaurant ligt. En dus lopen we een stuk de heuvel af naar een andere ingang die we eerder zagen. Waarna we weer een heel eind omhoog moeten klauteren over een vrij onregelmatig pad. En ik nam mijn stokkie natuurlijk ook niet mee.
Het bos is mooi, de waterval nogal mwah (door de droogte) en de weg terug ongeveer 2 minuten over een vlak pad… nou ja, de hamburger is weer enigszins weggewerkt, zullen we maar denken.
Na deze wandeling rijden we rustig terug in de richting van ons huisje. Nog een keer door de Kirkstone Pass, ditmaal via een deels andere route die The Struggle heet. Het was niet echt een struggle, maar we snappen wel waar de naam vandaan komt. Flink steil, smal en bochtig.
klik op de foto’s voor groter
We maken een korte stop bij een farm shopje waar we twee kleine quiches halen voor het avondeten. Ik vermoed inmiddels dat ze de picknick voor morgen zullen vormen.
Daarna maken we nog een stop in onze eigen buurt, bij Long Meg and her Daughters. Dit is de derde grootste steencirkel in Engeland. Er is niemand en we lopen er met z’n tweetjes rond. De stenen zijn niet zo impressive als een Stonehenge, maar het blijft toch iets bijzonders hebben zo’n plek.
Nog één nachtje in het heerlijke bed hier en morgen even flink kilometers vreten. Ons nieuwe bed staat morgenavond gespreid op Isle of Arran in Schotland!
