We genieten nog één keer van zo’n heerlijk ontbijtje van Alexandra. Er zijn gisteravond nog mensen gearriveerd, dus ik kan vandaag helaas niet alle sinaasappelcake opeten. Die is echt zo lekker!  Rare mensen trouwens, zeggen echt geen boeh of bah, er kan geen goedemorgen vanaf.  

Na het ontbijt pakken we de koffers weer in en is het tijd om weer on the road te gaan. Dat is ook ongeveer het enige wat we gaan doen vandaag, want we moeten een aardig stukje en we willen graag een mooie route door de bergen rijden.  

Met handen, voeten en drie talen zeggen we Alexandra gedag en voor de laatste keer rijden we de prachtige route langs de Douro naar Regua. Daar nemen we zowaar eens een andere afslag en draaien vrij snel de snelweg op. Dat klinkt saai, maar het is een prachtige route en het was echt zinloos geweest om hier over binnenweggetjes te gaan rijden. Dat had alleen maar tijd gekost, heel veel mooier was het waarschijnlijk niet geworden.  

We zoeven een uurtje of twee over de snelweg tot we de Serra da Estrela bereiken. Vanaf hier slingeren we een heerlijke weg door de bergen heen met tig uitzichtpunten. We stoppen dus zeer regelmatig, want het is hier – ook alweer – zo mooi! Op de lagere delen is het weer één en al brem, hoger wordt het landschap kaler en ruiger. We zien enorme stuwmeren en als we bijna op het hoogste punt van het vasteland van Portugal zijn, zien we zelfs nog wat restjes sneeuw! In de winter kun je hier skiën.  

Dat hoogste punt van Portugal is een wel beetje een deceptie trouwens. Torre ligt op 1993 meter en is geen hoge bergtop, maar een afgeplat deel bergrug. Hierdoor is het heel makkelijk te bereiken, maar eenmaal boven sta je eigenlijk op een desolate vlakte van asfalt. Ik had vette foto’s gezien van de oude radarstations die er nog staan, maar die staan er ook maar een beetje treurig bij. Uitzicht is er niet omdat je dus op zo’n groot plat stuk staat. Wellicht is er meer te zien als je wat verder loopt, maar daar hebben we geen zin meer in zodra we uit de auto stappen, want er vliegen ontzéttend veel insecten in het rond! Je moet echt je mond goed dichthouden, brrr!  

Dan maar even een plaspauze. Er is een gebouwtje waarin een toilet en een “winkelcentrum” zijn. Dit winkelcentrum is eh…intens. Het bestaat uit een stuk of zes winkeltjes en al die winkeltjes verkopen kaas, pantoffels en dekens (en nog wat frutsels en ham, maar de van schapen afkomstige producten vormen de hoofdmoot). En het stinkt. Intens. Naar kaas.  Nu houden wij echt heel erg van kaas en ik was heel benieuwd naar de Serra da Estrela kaas, maar hier word ik dus serieus een beetje onpasselijk van. Zelfs op het toilet stinkt het naar kaas. Het moet hier echt gewoon in de muren getrokken zijn. Ik wil nog maar één ding en dat is naar buiten! En nooit meer kaas eten. Niet meer aan kaas denken. Vooral geen kaas meer ruiken.   

We hebben nog steeds geen idee dus hoe de kaas uit de Serra da Estrela smaakt, want we hebben nergens anders meer de gelegenheid het te kopen. Ik weet wel forever hoe het ruikt denk ik.  

We verlaten dit desolate stinkoord vol vliegen snel en zodra we één haarspeldbocht naar beneden hebben gemaakt ziet de wereld er alweer een stuk beter uit. We hebben weer uitzicht, het is weer mooi, er zijn een stuk minder vliegen en het ruikt weer gewoon naar natuur.  We maken nog wel een stop bij een ander desolaat oord, maar dat is bewust. Er is hier namelijk een leegstaand gebouwtje van een skilift die nooit in gebruik genomen is, met allerlei street art! Of heet het nu dan mountain art?  De mural die we op internet zagen en waar we op aan sloegen blijkt helaas vervaagd en overgespoten, maar we zien alsnog wat toffe werkjes en het is een bizarre plek natuurlijk. Ze zijn dit ding gewoon gaan bouwen en trokken pas veel te laat de conclusie dat dit helemaal geen goede plek was voor een kabelbaan.   

Langzaam zakken we af naar onze nieuwe verblijfplaats. We doen nog een poging iets te eten in een bergrestaurant maar degene die open zijn, hebben geen terrasje. We hebben geen zin om binnen te zitten, dus eten we ergens wat crackers, kaas en vleeswaren uit onze eigen koeltas. Er blijkt toch meer voor nodig dan een beetje stank om onze liefde voor kaas om zeep te helpen.  

Voor we onze intrek nemen in ons nieuwe huisje, maken we nog een stop in een echt winkelcentrum voor wat boodschappen. Supermarkten stinken hier trouwens ook, door al die gedroogde kabeljauw.  Het winkelcentrum ligt in Covilha, een stadje wat we verder zoals het er nu uitziet niet gaan bezoeken. Ik heb er dus ook niet echt research naar gedaan, maar er blijkt onwijs veel street art te zijn! Beetje gemiste kans dit, hoewel we heel veel werken al passeren op weg van en naar de supermarkt.  Als ik later Google blijkt er zelfs een jaarlijks festival te zijn. Wat op 6 juni weer begint. Volgende week dus. Slechte timing dit zeg!  

Ons nieuwe huisje bevindt zich in een klein schattig dorpje met een zeer uitdagende parkeerplaats. Het is een kleinschalig resortje met 5 prachtig ontworpen vakantiewoningen, waarvan er maar 1 andere bezet is. Er is een waanzinnig zwembad bij, verwarmd, met uitzicht op de bergen. Na het avondeten nemen we er nog even een duik in, samen met de zwaluwen. Wat een plek weer dit. Wel jammer dat ons huisje wel erg spartaans ingericht is en het lichtplan meer geschikt is voor een koelcel. Het had zo mooi kunnen zijn…