Dag 12: Een regeldagje (Porto – Paradela, 22 mei)
Ons appartement in Porto had ik eigenlijk om 2 redenen geboekt: de parkeerplaats en het feit dat er een wasmachine aanwezig zou zijn. Halverwege de vakantie is het altijd wel fijn om even wat schone kleren te regelen. Helaas bleek – toen we de wasmachine na enige tijd zoeken eindelijk in een trapkastje vonden – de wasmachine in kwestie buiten gebruik te zijn. Omdat het weer ook minder mooi was dan ingeschat zijn we ondertussen wel echt door onze lange broeken enzo heen. We beginnen de ochtend dus met een bezoekje aan een wasserette verderop. De auto mogen we wat langer laten staan, dat is wel fijn.
Na anderhalf uur naar ronddraaiende machines te hebben gekeken, stappen we in de auto op weg naar het volgende regeldingetje: boodschappen. De komende drie nachten slapen we in een dorpje met niks. Geen winkels, geen restaurants. De dichtstbijzijnde winkels zijn op een kwartier rijden, maar dat zijn ook maar mini supermarkten. We hamsteren dus even flink bij een grote supermarkt zodat we de komende dagen een beetje vooruit kunnen. Ik heb van thuis wat zakjes kruidenmix meegenomen voor mexicaans en roerbakprutjes waarvan ik zeker weet dat ze eetbaar zijn, dus het samenstellen van een paar maaltijden is makkelijk.
Hierna rest ons nog één ding en dat is nog een uurtje verder naar het huisje rijden en ons settelen. Het is een fantastisch rustig plekje vlak bij de Spaanse grens in het enige nationale park dat Portugal rijk is: Parque Nacional da Peneda-Gerês. We hebben een authentiek stenen huisje wat van binnen heel modern is opgeknapt. Buiten hebben we een zalige tuin met een buitenkeuken, ligbedjes, grasveld, kruidentuintje en meerdere zitjes. De omgeving is prachtig. Het is wel een koud huisje, maar tot het grote geluk van Remco staat er een houtkacheltje plus houtvoorraad om de boel warm te stoken.
Dag 13: een makkelijke wandeling (Peneda-Gerês, 23 mei)
Vandaag willen we graag iets van de natuur en cultuur van dit nationale park bekijken. Hiervoor heb ik op AllTrails (zo’n handige app!) een afwisselende wandeling uitgezocht van zo’n 4,5km. Wandelen in de natuur is niet mijn hobby, dus veel langer moeten we het niet maken, dan word ik vervelend.
Na een wat geïmproviseerd ontbijtje (dit huisje heeft geen bruikbare koekenpan dus de gebakken eieren gingen niet door) gaan we op pad. Klein stukje met de auto, parkeerplekje zoeken en hop de trail op. Ohnee, eerst wandelschoenen aan.
Onlangs heb ik mezelf dure Hanwags aangeschaft nadat ik van het zoveelste paar goedkope wandelschoenen blauwe tenen kreeg. Ik vond het eigenlijk nogal onzinnig, voor die enkele keer wandelen, maar Remco wist me te overtuigen. En de meneer van de Outdoor XL trouwens ook die feilloos het juiste paar schoenen voor me wist te pakken.
Bij de start van de wandeling staat een mooi bordje met de aanduiding: fácil. Eenvoudig. En zo begint het ook zeker. We wandelen over een mooi strak paadje door een prachtig oud dorpje vol espigueiros, granieten huisjes waarin vroeg het graan werd opgeslagen. Wat een plek! Ik voel me ontzettend overdreven op die grote lompe schoenen. Maar na een poosje wandelen we het dorpje uit en het bos in. En vanaf daar wordt het een heel ander verhaal. Het pad wordt rotsachtiger en na een poosje ook modderig. Op sommige stukken lopen we dwars door beekjes en stroompjes en over spekgladde stenen. Mijn wandelschoenen zijn bewezen waterdicht want ik besluit dat het op sommige stukken veiliger is gewoon door het water te waden dan over de stenen te blijven wandelen. Mijn camera zit inmiddels veilig bij Remco in de rugtas (in de 10 jaar dat we samen zijn is hij een stuk minder vaak gevallen dan ik, ongeveer nooit namelijk)
Ondanks dat het bij vlagen wel érg uitdagend is, is het ook ontzettend mooi! Het bos is vol zacht mos, we komen op een plek met rotstekeningen en er zijn stroomversnellingen en beekjes. Op een zeker punt zijn we even bang dat we zo direct het smalle pad moeten delen met een koe (die lopen hier overal los rond), maar die blijkt ergens boven ons te lopen. Pfew.
We doen eindeloos over de wandeling, vooral ook omdat de afdaling uiteindelijk ook bepaald geen walk in the park blijkt. Grote stappen vanaf rotsblokken, tussen bramen en andere stekels. Dit stukje vind ik echt even niet leuk, want het is een flinke aanslag op mijn knieën. Gelukkig duurt het niet zo lang en wordt het daarna weer gewoon leuk uitdagend.
En mooi, zo mooi! En het ruikt overal zo waanzinnig lekker. We lopen een deel tussen eucalyptusbomen, maar er zijn ook veel brem en andere geurende bloemen. Het mos ruikt lekker en bij de watervallen is het heerlijk fris en koel en ruikt het naar nat bos.
We zijn behoorlijk afgedraaid als we beneden komen, maar wel heel tevreden over onszelf. En die wandelschoenen waren een uitkomst vandaag! Al die enkelbrekers van rotsige paadjes, de nattigheid, de modder! Ik heb uiteraard wel moeie voeten, maar niks doet zeer, geen blaren, geen blauwe tenen. Best kans dat dit de enige keer was deze vakantie dat ik ze aan doe, maar worth it.
We kunnen geen boeh of bah meer zeggen, maar moeten nog even een paar kleine boodschapjes halen. We rijden hiervoor naar Soajo een dorpje wat ik best wil bekijken. Doen we niet. We waggelen de mini-super in, kopen wat spulletjes en een ijsje en gaan dan snel in de tuin ploffen bij ons heerlijke huisje. ’s Avonds gooien we kippies met Mexicaanse marinade uit een meegebracht zakje op de bbq en smullen van zalige wraps. En daarna is het al snel lampjes uit en naar bed.
