We staan vroeg op, want omdat we gisteren een nogal lamlendige dag hadden, hebben we ook nog niks opgeruimd en ingepakt. Om 10.00 moeten we de cottage verlaten om op weg te gaan naar de laatste bestemming van deze vakantie: Canterbury. Daarmee reizen we direct al een heel eind in de goede richting van Dover, waar we zondag de boot weer zullen nemen. Maaaar, het is nog niet zover! Ik voel me gelukkig weer een stuk beter, hoewel mijn eetlust nog niet helemaal normaal is en ik niet erg veel trek in mijn ontbijtyoghurtje heb. Het is haasten, maar even over tienen trekken we deur van mijn droomhuisje dicht.
We rijden een klein uurtje naar onze eerste bestemming van de dag: Bletchley Park. Nog een klein stukje Cotswolds en wat schattige dorpjes en dan arriveren we op een grote parkeerplaats mét een begroetmeneer! We voelen ons erg welkom.
Bletchley Park is een landgoed met landhuis waar gedurende de tweede wereldoorlog de Government Code and Cipher School gevestigd was, de codebrekers van de Britse inlichtingendienst. Op het hoogtepunt van Bletchley Park werkten hier zo’n 7000 mensen aan het ontcijferen van de immense stroom gecodeerde berichten uit nazi-Duitsland, Japan en Italië, veelal jonge vrouwen. Omdat zij vaak maar een beperkte functie in het ontcijferen hadden, beseften maar weinig waar ze echt mee bezig waren. De informatie die verkregen werd uit de berichten had echter een zeer belangrijke rol in het verloop van de tweede wereldoorlog.
In 1945 is de GC&GS verhuisd en zijn alle belangrijke documenten en bijna alle machines vernietigd om te doen geloven dat de hele operatie nooit had bestaan. Medewerkers was het nog jarenlang verboden om over hun werk te spreken, pas in de jaren 1970 werden de oorlogsinspanningen van Bletchley Park publiek gemaakt en konden medewerkers met hun verhaal naar buiten komen.
De gebouwen zijn na de oorlog voor allerlei doeleinden gebruikt geweest tot ze in de jaren 90 leeg kwamen te staan en er in 1994 een museum gevestigd werd over het werk van de codebrekers. En dat museum bezoeken wij vandaag dus.
Het museum is ontzettend uitgebreid met tot in detail gereconstrueerde kantoren en vertelt over de hele geschiedenis van Bletchley Park, doorspekt met persoonlijke verhalen van medewerkers. Het laat zien hoe het codebreken in zijn werk ging, hoe de Enigma’s werkten en ook hoe de bombe werkte, de machine die door wiskundige Alan Turing werd ontworpen en het breken van de code van de Enigma gedeeltelijk automatiseerde. Het museum is vaak heel interactief en de informatie is behoorlijk begrijpelijk, ook voor hen die niks van encryptie snappen.
Hoewel, het kost ons wel wat tijd om de bombe helemaal te doorgronden en er zijn niet veel mensen die zoveel tijd in de ruimte met de gereconstrueerde machine doorbrengen als wij. De meesten lezen wat bordjes, nemen het voor kennisgeving aan en lopen verder. Tja, twee nerds en een hoop informatie over encryptie en codes en dingen, daar gaan wij wel van aan. We hebben het echt enorm naar ons zin en hebben uiteindelijk niet eens genoeg tijd om alles te bekijken. Het museum is echt heel groot en we hebben de informatie echt allemaal geabsorbeerd. ZO interessant! We willen nog weleens terug om de rest te bekijken en ook het naastgelegen National Museum of Computing te bekijken, want daar hadden we al helemaal geen tijd voor. Vanuit Londen kun je hier ook vrij eenvoudig heen, dus we moeten het maar eens combineren met een stedentripje.
Rond vieren stappen we weer in de auto. Het museum was nog wel een uur open, maar we moeten ook nog een eindje rijden. En een deel van de route loopt langs Londen en daar is het standaard al druk, laat staan op vrijdagmiddag. We gaan over de snelweg, want een andere route is niet echt een optie, dan eindig je middenin Londen. Geen goed idee. Het is saai, er staat file en het duurt 3,5 uur in plaats van 2 uur voor we Canterbury bereiken, maar het was het he-le-maal waard. We hebben echt intens genoten van Bletchley Park.
Rond half acht checken we in in ons guesthouse in Canterbury, de eigenaresse moet er voor van een feestje komen, wat een gedoe eigenlijk zo’n guesthouse bestieren. Het is een mooi vakwerkhuisje, maar qua kamer verder niet veel bijzonders, zeker niet vergeleken bij de leuke huisjes die we hadden. Maakt niet uit, het bed is goed en het is maar voor twee nachtjes. En er is ontbijt bij, ook wel weer eens leuk.
We wandelen nog even naar het centrum voor avondeten, ik wil graag sushi want heb nog steeds geen enkele behoefte aan vettigheid op wat voor manier ook. We hebben wel geluk dat we nog terecht kunnen, want veel gaat hier echt ook weer supervroeg al dicht. Zoals we niet konden wennen aan het late eten in Spanje, wennen we ook maar niet aan de soms beperkte Engelse openingstijden. Nou ja, hoeft ook niet meer onderhand.
