We beginnen de dag voor de tweede keer bij The Straw Kitchen. Het is er een stuk rustiger dan zaterdag, maar nog steeds even fijn. Lieve mensen, heerlijk eten, lekker sfeertje, ik wil dit mee naar huis nemen! Net zoals de prachtige stokrozen rondom onze cottage trouwens (op zich de rest van de cottage ook wel, maar dat is zielig voor Remco want die stoot steeds zijn hoofd en verlangt erg naar onze plafonds van 2.80m).

Na onze heerlijke brunch stappen we in de auto op weg naar The Cotswolds Distillery. It’s five o clock somewhere, dus tijd om een sipje whiskey te proeven. Remco is niet enthousiast, dus de whiskey mag in Engeland blijven. Wel scoren we ook hier weer een rits kleine flesjes gin. We worden overigens steeds heel vriendelijk bedankt voor het uitvinden van de gin als we vertellen uit Nederland te komen haha.

Onze volgende stop is Snowshill Manor, een huis wat onder beheer is van The National Trust. Snowshill Manor is een zestiende eeuws landhuis en vooral bekend vanwege zijn laatste eigenaar: Charles Wade, een excentrieke architect, ambachtsman en poëet. Charles hield nogal van verzamelen en kocht het landhuis speciaal om zijn verzameling verzamelingen uit te stallen. Hij heeft er zelf nooit gewoond, hij woonde in een kleine eenvoudige cottage naast het landhuis.

Vanaf de ingang waar we tickets kopen is het een aangenaam kwartiertje wandelen naar het huis, hoewel we wel mopperen dat we al die heuvels onderhand wel een beetje zat zijn. Voor hen die niet zo goed ter been zijn, rijden er golfkarretjes van en naar de ingang waar we af en toe flink voor moeten uitwijken. Onderweg zien we al wat bordjes met gedichten van Charles Wade. We zijn niet erg onder de indruk.

We zijn wél heel erg onder de indruk van het landhuis. Of eigenlijk, van de inhoud daarvan. Het schijnt dat Charles zijn verzameling is begonnen met het ‘magische kastje’ van zijn oma vol mooie spulletjes wat hij elke zondag mocht openen en bekijken. Van zijn zakgeld kocht hij als jongetje al de eerste stukken voor zijn eigen verzameling: drie kleine uit been gesneden relikwieën van St. Michael en eentje van de Maagd Maria met haar kind.

Zijn verzameling verzamelingen is in de loop der jaren gigantisch geworden en Charles Wade heeft deze bij leven al in beheer gegeven van de National Trust, tezamen met expliciete instructies. Zo mocht het huis wél opengesteld gaan worden voor publiek, maar géén museum worden. Er staan dus bij alle voorwerpen geen bordjes met informatie. En eigenlijk is dat juist wat dit bezoekje zo leuk maakt, want het wordt op deze manier puur een visuele ervaring. Zie je iets wat je mooi of interessant vindt, dan bekijk je het eens van dichtbij. Dingen die oninteressant zijn of je aandacht gewoon niet vangen, loop je voorbij.

En als je toch per se meer wilt weten, dan is er in elke ruimte een room guide met een multomap vol informatie over alle voorwerpen. Die map mag je overigens niet zelf inkijken, nee, de vrijwilliger (enthousiaste opaatjes en omaatjes) gaat je dan hoogstpersoonlijk vertellen over het voorwerp. Ondertussen zijn andere vrijwilligers de hele dag bezig met voorwerpen afstoffen. Met succes trouwens, want het valt me al op dat er zo weinig stof ligt vóór we de afstoffers ontdekken.

Het is echt één van de leukste bezoekjes ooit. Er is zoveel te zien en doordat je van kamertje naar kamertje, trappetje naar trappetje gaat, is het net een soort speurtocht. We zien een verzameling Samoerai harnassen, fietsen, schoenmakersattributen, spinnenwielen, sleutels, poppen, speelgoedhooiwagens uit allerlei verschillende streken, miniatuur schilderijtjes, klokken, Aziatische kastjes, grote schilderijen, gereedschap en ga zo maar door. Fascinerend idee dat je gewoon koopt dat je mooi of interessant vindt en dat dan in een speciaal gekocht huis neerzet.

Mijn favoriete ruimte is de ruimte met kostuums, zo prachtig! En naast de verzameling verzamelingen zien we ook nog voorwerpen door Charles zelf gemaakt, zoals de speciale deurbel met bewegend tafereeltje dat hij maakte voor het huis.

Na het hele huis doorgesnuffeld te hebben, bekijken we de cottage van Charles nog even en wandelen door de prachtige tuin. Wat een toffe plek is dit! Helaas wel alleen telefoonfoto’s gemaakt, want het was allemaal zo krap dat rondlopen met camera niet zo handig was.

We besluiten het bezoek met een heerlijke scone met clotted cream en jam bij de bijbehorende tearoom, waar ik nog aangevallen word door een man met een scootmobiel die omvalt. Ze rijden hier echt onwijs veel op van die opklapbare scootmobieltjes die helemaal niet bedoeld zijn voor oneven oppervlaktes. We hebben er al eerder bijna een ongeluk mee zien gebeuren. Gelukkig blijven zowel de man als ik ongeschonden, uiteraard krijgen we wel 1000 Engelse excuses.

Avondeten doen we vanavond ook op een bijzonder toffe plek: bij de Pit Kitchen. Dit is een pop-up restaurant midden in een weiland! Ze hebben er een houtoven staan en serveren zalige mezzes en shoarma with a view! Ik ben helaas niet helemaal lekker, mijn buik rommelt al de hele dag, dus ik kan er niet zo hard van genieten als anders, maar we hebben er toch een heel aangenaam uurtje. Gaaf dat dit zomaar kan!