Vandaag doen we lekker even rustig aan. Ik slaap helaas toch wat minder lekker in onze, verder geweldige, nieuwe cottage en sowieso willen we weleens een dagje uitslapen. Om een uurtje of half tien rol ik een keer uit bed.  

Na douchen en oppoetsen wandelen we een klein stukje verderop naar de Whichford Pottery. Niet omdat we potten willen kopen, maar omdat daar een onwijs leuk café zit, The Straw Kitchen, waar we willen ontbijten. Het is alweer prachtig weer en het is er goed druk. Mensen zitten heerlijk in de tuin vol bloemen onder schaduwdoeken. Het is een beetje een festivalsfeertje en ik ben echt meteen fan.  

Nog meer fan ben ik na het heerlijke ontbijtje. We nemen beide de Superbrunch, betstaande uit zuurdesembrood met ei, groene asperges, ingelegde rode ui, sla (héél vers en goed aangemaakt!), bacon en chipotle ketchup. Erbij hebben we een fles huisgemaakte appelsap. Wat een feestje dit! Hier gaan we van de week nog wel een keertje heen.  

Na het ontbijt rommelen we wat in het huisje, beetje blogs maken enzo en gaan dan even naar Chipping Norton om daar bij de COOP wat inkopen te doen. Net een normale zaterdag eigenlijk.  

Aan het eind van de middag vertrekken we naar Stratford-upon-Avon om daar te gaan eten bij The Woodsman. Dit restaurant spotte ik op Instagram en sprak me meteen aan. Nose to tail, lokale producenten, koken met de seizoenen, the works.  

Voor we echter aanschuiven slenteren we echter nog een rondje door Stratford. Dit is een supertoeristisch plaatsje, waar alles draait om Shakespeare die hier is geboren. Je kunt hier op bezoek in Shakespeares geboortehuis, zijn nieuwe huis, het huis van zijn vrouw, de kerk waar zijn vader muurtekeningen moest verwijderen en waarschijnlijk ook nog wel ergens naar het huis van een achterneef ofzo.  

Wij bekijken alleen het geboortehuis even van buiten en de kerk omdat die toevallig recht tegenover The Woodsman ligt. Stratford is wel echt heel mooi! Veel mooie oude vakwerkhuisjes en aan de rivier is het supergezellig met veel bootjes en relaxende mensen in het park.  

Om 18:15 schuiven we, na wat zoeken in het hotel waar het restaurant is gevestigd, aan bij The Woodsman. Het leek een heel populair restaurant, maar we zitten lange tijd alleen en aan het eind van de avond zijn er slechts drie tafeltjes gevuld in het deel waar we zitten.  

Het eten is heel lekker, vooral het hoofdgerecht! We delen een slow cooked schouderstuk van ree in bacon, met mashed potatoes, aubergine en brocolli. Heerlijk! De voorgerechten en desserts zijn ook heel lekker, maar geen haute cuisine hoogstandjes.  

En het personeel blijkt ook niet echt een hoogstandje. In het begin van de avond staan ze luidruchtig te discussiëren over iets dat ergens is misgegaan, niet heel professioneel. Vervolgens moet ik zelf vragen om meer drinken, er wordt nooit meer iets gevraagd of aangeboden en als we ons dessert op hebben, vallen we weer eens in het zwarte gat oftewel, we worden vergeten en genegeerd. Na tig pogingen om aandacht te trekken, portemonnee op tafel, pinpas op tafel, zwaaien naar de ober enzovoort mogen we eindelijk afrekenen. En dat terwijl een deel van het personeel echt constant staat te niksen. Zo jammer dit, want het heerlijke eten wordt hierdoor toch wel wat overschaduwd.  

Terug naar de cottage maar weer, waar we heerlijk nog even buiten zitten en waar de merels hun liederen naar elkaar fluiten. Drankje erbij, chippie erbij. Life is good.