Dag 10: Dolce far niente (Yunquera, 2 oktober)
Jaja, dat is Italiaans. Maar goed, zoals we al dachten, deden we vandaag lekker helemaal niets. Of nou ja, niets. Ik deed een boel foto’s (duurtlang, mijn laptop trekt het niet meer), we deden een wasje, pakten wat in. Maar verder niets.
Dag 11: Yunquera – El Soto (3 oktober)
Vandaag is weer een reisdag. We zakken af door de bergen richting de Costa de la Luz voor een nieuw stuk Andalusië. Maar, onderweg is er nog genoeg te beleven en het is een flink stuk rijden. We moesten dus wat keuzes maken, maar dat blijkt nog best moeilijk. Er zijn een aantal hele mooie pueblos blancos op de route en we rijden door Sierra de Grazalema, een prachtig natuurpark vol grillige bergtoppen.
De avond voor vertrek blijken we een heel leuk dorpje gemist te hebben toen we bij Setenil de las Bodegas waren: Olvera, een prachtig dorpje waar hoog op de berg een kasteeltje bovenuit torent en dat is omgeven door olijfboomgaarden. Optimistisch als we zijn, besluiten we er een omweg voor te maken en het op te nemen in de route. Kan makkelijk als we de scenic route door Sierra de Grazalema overslaan.
Maar Olvera wil ons niet hebben. We kunnen de parkeerplaats niet vinden en rijden dankzij Mevrouw Google een kwartier extra om het dorp heen, terwijl we gewoon terug en linksaf hadden gekund. Als we dan eindelijk hebben geparkeerd, moeten we eigenlijk al naar het toilet en strijken we dus maar even neer bij de lokale buurtkroeg. Dit levert wel hilarische taferelen op wanneer alle aanwezige oude mannetjes helpen met het vertalen van de prijs van twee blikjes cola (drie euro voor twee) en met handen en voeten het beleid over de toiletdeuren uitleggen. Die kunnen niet op slot, maar als de deur dicht is zal niemand hem openen. Zeggen ze. Ik zit toch niet zo op mijn gemak…
Als we dan naar het kasteeltje willen lopen blijkt de weg omhoog in combinatie met de warmte & rare mist iets te veel voor de longen van Remco. Niet lopen dus. We rijden de auto omhoog en komen op klein pleintje wat al helemaal volgepropt is met auto’s. Parkeren hier lukt niet. En het uitzicht is ook ruk, vanwege die rare mist die er hangt. We geven Olvera maar op. Blijkbaar moesten we hier gewoon alleen even heen ter vermaak van oude mannetjes in de buurtkroeg. Ook goed!
Next stop: Zahara de la Sierra. Zahara de la Sierra is gebouwd op een heuveltop van 500 meter hoog, bovenop de restanten van een oude Moorse stad. Ook hier is een kasteeltje, uit de 13e eeuw. Het dorp kijkt uit over bergen en het turquoise stuwmeer Embalse de Zahara-el Gastor.
We hebben hier wat meer geluk en vinden vrij vlot een mooie parkeergarage. Wel even stunten om erin te komen, want je kunt prima haaks de bocht om volgens de Spanjaarden. Maar de auto staat er koel en goedkoop. Bij terugkomst rekenen we maar liefst €0,45 af voor anderhalf uur parkeren.
Zahara de la Sierra is niet heel groot, maar wel erg mooi. We strijken er neer op een pleintje bij een toeristenrestaurant (maandag dus weinig open) voor lunch die matig is, maar eetbaar en met hele vriendelijke bediening. Hierna wandelen we wat door het dorpje naar diverse viewpoints, een middeleeuws huisje en een kerkje. Superlief dorpje met prachtige uitzichten. Waar helaas nog steeds de mist roet in het eten gooit en dat de rest van de dag zal blijven doen, qua uitzichten.
Tegen de tijd dat we weer in de auto stappen zijn we eigenlijk nog maar een uurtje opgeschoten, maar is het wel al drie uur. Oeps. En Remco neemt, een beetje eigenwijs, toch de scenic route. Die ook wel echt fenomenaal mooi is, dat wel. Maar wat een bochten! We kunnen echt geen bochten meer zien nu.
Bij het dorpje Grazalema stoppen we om te tanken. Weer een prachtig dorpje, denken we, maar we hebben geen tijd meer voor nog meer schattige straatjes. Wel hebben we een van de leukste tankbeurten ooit, bij een mini tankstationnetje waar een oud mannetje onze tank vult. Ondertussen komt een van zijn honden met je knuffelen als je staat te wachten. Zo lief!
We moeten nu nog dik twee uur rijden naar ons nieuwe huisje, we hebben de route echt veel te lang gemaakt vandaag. Maar het blijft prachtig. Witte vlekken van dorpjes op de bergen en heuvels, kurkbossen en nog altijd heel veel bochtjes.
Iets na halfzeven arriveren we pas bij ons nieuwe logeeradres, waar we hartelijk worden ontvangen door de Vlaamse Charlotte. We hebben een schattig wit huisje, ooit een stal, met een terrasje met uitzicht op het zwembad. En een heerlijk bed! Het is wel een heel stuk kleiner dan ons vorige huisje, dus met de koffers is het een beetje schipperen. Hier komen de packing cubes wel echt weer van pas, want we halen gewoon alles eruit.
Ik gooi een pastaatje in elkaar met aubergine, paprika en ansjovis. Gesneden met een broodmes, want het gewone mes is echt bot. Zucht. Ik mis mijn mes! Smaakt wel heel lekker trouwens en we kunnen het buiten eten! Geen wespen hier en het is zo heerlijk warm nog. Superfijn!
Morgen doen we lekker weer een dagje weinig. Omdat deze reis vrij vol is met steden (er volgen er straks nog drie) hebben we voor het middenstuk gekozen voor wat dagen op plekken waar we ook kunnen niksen. Bevalt uitermate goed!
Niet zoveel foto’s van vandaag, want er waren helaas niet heel veel plekken om te stoppen voor foto’s. Ik had zo graag de dorpjes op de bergen wat meer gefotografeerd. Aan de andere kant wel goed ook, want het internet op de nieuwe locatie is ook rustgevend langzaam…
