We moeten vandaag voor halfelf de deur uit zijn als we iets willen doen, want de mountainbikewedstrijd waar de weg voor is gerepareerd is vandaag. Er is hier in de omgeving voldoende om ons mee te vermaken, dus een beetje op tijd de deur uit kan geen kwaad.

Ons plan is om vandaag wat van de pueblos blanco te bezoeken, de witte dorpjes waar Andalusië om bekend staat. We pikken er twee vrij toeristische plaatsjes uit, die beide om hun eigen redenen heel bijzonder zijn.

Als eerste rijden we richting Setenil de las Bodegas. Dit dorpje is bekend vanwege zijn rotswoningen. De huizen zijn hier gebouwd ín de overhangende rotsformaties, waarbij de achterwand en het dak van de woningen gevormd wordt door de rotsen.

De twee bekendste straatjes zijn de Cueva del Sol en de Cueva de la Sombra, die worden gescheiden door de rivier Guadalporcún. In de eerste straat schijnt altijd de zon, terwijl de andere altijd in de schaduw ligt. Maar naast deze twee straatjes zijn er nog veel meer prachtige straatjes in het dorp. En ook de straten die ‘gewoon’ zijn, zijn echt de moeite waard.

Het is gezellig druk als wij door het dorpje slenteren, gelukkig niet té druk waar we wel een beetje bang voor waren toen we, op zoek naar een parkeerplaats, overal al touringcars zagen staan. Die parkeerplaats is nog wel een interessant verhaal, want we worden echt het hele dorp doorgestuurd én er weer uit voor we uiteindelijk bij een mooie ondergrondse parkeergarage terecht komen. Mét schoon en gratis toilet. Ideaal! Regelmatig zien we mensen hun auto maar ergens neergooien of omkeren omdat ze de bordjes P niet meer geloven, maar wij zijn blij dat we even doorgereden zijn.

We slaan tijdens het slenteren wel wat plekken over, want dit dorp heeft flink wat hoogteverschillen. En de voetjes en kuiten zijn nog wel een beetje moe van al dat gewandel. Bij één van de winkeltjes in de rotsen kopen we een torta de anis. Dit is zo lekker! Een soort zacht zoet brood met anijszaadjes met ertussen een soort anijsjam. Niet de meest handige aankoop trouwens, want het is hartstikke plakkerig en we hebben geen natte doekjes of handenwasspul bij ons.

Onze timing voor het bezoekje blijkt perfect, want als we het dorpje weer verlaten staat er een file bij de parkeergarage. Het is half twee en dus tijd voor lunch, blijkbaar trekt dat de mensen deze kant op?

Wij kiezen ervoor om ergens anders te gaan lunchen, namelijk in Ronda. Dit is het tweede plaatsje wat we vandaag zullen bezoeken en ligt een minuut of 20 verderop.

Ronda is de grootste van de pueblo blancos en ligt dramatisch gelegen bovenop een klif. De twee delen van de stad worden gescheiden door een kloof, met daaroverheen de wereldberoemde Puente Nuevo, de nieuwe brug.

Wij parkeren onze auto in het ‘nieuwe’ deel van de stad in een parkeergarage en gaan eerst op zoek naar lunch. Op Google scoor ik een tapasrestaurantje met een 4.8. Het heet BBQ Barbacoa, maar dat kun je er dan weer niet krijgen. Bijzonder wel, maar het restaurantje blijkt een prima keus. Voor het immense bedrag van 27,50 eten we samen prima tapas mét een fantastisch dessert, vijgenflan met Pedro Ximénez. Heerlijk! We zitten tussen de locals, de barman is een geweldige vent die onwijs zijn best doet met aanbevelingen in gebrekkig Engels en je bier haal je gewoon aan het raam.

Na deze lunch kunnen we er weer tegen en gaan we Ronda rondstruinen. Er is van alles te zien en te doen hier, waaronder het bezoeken van restanten van Arabische baden, maar we hebben natuurlijk maar een paar uurtjes. Daarom gaan we, zoals altijd, gewoon weer lekker slenteren.

Ronda blijkt onwijs mooi, wat een heerlijk stadje. De brug en de kliffen zijn spectaculair, maar nog veel leuker vinden we alle kleine straatjes, de parkjes en de pleintjes. Wat een zalig sfeertje overal. En zoals zo vaak dunt het aantal toeristen exponentieel uit naarmate je hoekjes omslaat weg van de grootste bezienswaardigheden. En de muziek wordt ook stukken beter, want bij de uitzichtpunten bij de brug staan echt vreselijke muzikanten. Het dieptepunt? De Macarena op panfluit, afkomstig uit een of andere elektrisch accordeonding.

Bij één van de souvenirswinkeltjes scoor ik een magneetje voor op de koelkast thuis. Het is een afbeelding van een flamenco danseres, waarbij het rokje gemaakt is van stof. Vroeger als kind kreeg ik zulke afbeeldingen op ansichtkaarten uit Spanje van, ik denk, mijn oma en van Tante Mona. Sinds we in Spanje zijn zoek ik al naar dergelijke kaarten, maar ik zie ze nergens! Dit magneetje is een goed alternatief en ik ben echt als een kind zo blij.

Rond een uur of vijf rijden we weer weg uit Ronda. Onderweg naar huis willen we nog even boodschappen doen, maar we hebben niet op zitten letten. Op zaterdag blijkt de supermarkt in ons dorp verderop niet om vijf uur weer open te gaan. Daar komen we natuurlijk pas achter als we Ronda, waar genoeg winkels zijn, al lang achter ons hebben gelaten. Nu moeten we 20 minuten rijden om bij een soort Aldi nog wat dingen te kunnen kopen. Gelukkig is de route mooi!

Morgen doen we waarschijnlijk een dagje helemaal niks. Ik heb een boel foto’s om uit te zoeken, we willen nog een wasje doen en maandag wordt een volle dag. We vertrekken dan ook al uit dit heerlijke huis. Wat gaat het snel!