Dag 7: van Madrid naar Andalusië (29 september)

Een echte reisdag is het vandaag. We verlaten de stad en gaan ons verplaatsen naar een finca in the middle of nowhere in Andalusië. Off the grid zelfs, alle elektriciteit komt van de zonnepanelen en het water is gefilterd regenwater. Best cool!

Maar eerst weer een stukje met de trein. Ditmaal zonder commotie (ons schaartje is blijkbaar geen probleem) en weer met een zéér matig stations ontbijtje. Wij zijn echt verwend hoor met al die AH to Go’s en fatsoenlijke broodjeszaken enzo. Gelukkig hebben we nog heerlijke reuzekrakelingen die we eerder bij een schattig bakkertje scoorden.

We nemen vandaag de trein naar Malaga, waar we verder niet heen zullen gaan. Dit deden we al in 2017. Heerlijke stad overigens, maar keuzes, keuzes! Net als de vorige keer vertrekt de trein keurig op tijd en zoeven we in een paar uurtjes zo half Spanje door. Ik sukkel halverwege nog een beetje in slaap, want opnieuw was het geen beste nacht. Ons straatje in Madrid leek zo rustig, maar was ’s nachts echt behoorlijk lawaaiig.

Na iets minder dan drie uur arriveren we in Malaga, waar we in een lokaal treintje naar het vliegveld reizen. Hier halen we onze huurauto op, zodat we die aan het eind van de vakantie ook weer hier kunnen inleveren. Een iets logischere route lukte helaas niet.

We krijgen bij de lokale verhuurder, we boekten zoals altijd via Sunny Cars, een parelmoerkleurige Nissan Micra mee. Heel gek om ineens weer soortvan in onze oude auto te rijden.

Vanaf Malaga is het ongeveer een uurtje rijden naar ons huisje voor de komende dagen. We willen onderweg nog even boodschappen doen bij een grote Carrefour en wellicht nog ergens lunchen.

We doen een poging tot het vinden van een restaurantje in het dorpje vlakbij de Carrefour. Daar zou op het kerkplein wel een aardig tentje zitten. Hoewel we weten dat je bij die kleine dorpjes beter buiten het dorp kunt parkeren, laten we ons door Google toch gewoon de smalle straatjes in leiden. Natuurlijk rijden we onszelf binnen no time klem, want één van de straatjes die volgens Google gewoon voor een auto zijn is echt véél te smal! Gelukkig kan Remco goed achteruitrijden…

Als we eenmaal langs het bewuste kerkpleintje rijden, ziet het er allemaal nogal sneu uit ook. We laten dit plan maar los en gaan lekker boodschappen doen. We gooien de kar vol lekkere dingen, spullen voor drie eenvoudige maaltijden, nog meer lekkere dingen en veel lekker drinken. En misschien nog een paar lekkere dingen.

We snacken onderweg wat tomaatjes enzo en gaan op pad naar ons huisje. Dat blijkt ook nog wel een beetje avontuurlijk, want de weg ernaartoe is echt een enorme hobbelige stofbende. En dat terwijl de weg net is gerepareerd voor een mountainbike wedstrijd, zo horen we later. Ze hadden wel wat beter hun best kunnen doen.

Maar, het huisje is prachtig en het uitzicht nog veel mooier. We kunnen heerlijk buiten zitten, de woonkamer is comfortabel en de keuken riant. Er is zelfs een zwembad, maar dat is volgens onze Engelse gastvrouw ‘freezing’.

Die riante keuken heeft overigens wel weer last van het eeuwige vakantiehuisjessyndroom: geen fatsoenlijk mes te vinden. Zucht. Maar goed, ook zonder mes draai ik die avond een heerlijke pasta met paddenstoelenroomsaus in elkaar.

Vanavond vroeg naar bed, want morgen moeten we héél vroeg op…

Dag 8: El Caminito del Rey (30 september)

Vrij snel nadat we besloten naar Andalusië op vakantie te willen, lazen we over El Caminito del Rey, het koningspad, ook wel bekend als het gevaarlijkste pad ter wereld.

Vanaf 1901 (gereed in 1905) werd in een kloof bij El Chorro een pad aangelegd om spullen te kunnen vervoeren voor bouw en onderhoud van de waterkrachtcentrales bij twee watervallen in deze kloof. Dit pad was gemaakt van beton en in de loop der jaren werd het pad steeds slechter. Delen van het beton stortte in en het pad werd levensgevaarlijk. In 1992 werd het pad officieel gesloten, maar mensen bleven het nog altijd bezoeken. Zelfs nadat het eerst deel van het pad werd verwijderd zodat het eigenlijk niet meer te betreden was. Hierbij vielen in 1999 en 2000 vier doden bij twee ongelukken en in 2010 viel er een vijfde dode te betreuren, een jonge Zwitserse bergbeklimmer.

Uiteindelijk is besloten om het pad te restaureren en er een toeristische attractie van te maken. Er is een heel nieuw pad aangelegd, met houten planken. Het hangt 100 meter boven de rivier en de totale wandeling is een kilometer of vijf lang. Op veel plekken zie je het oude pad onder je lopen. Niet langer levensgevaarlijk, maar voor hen met hoogtevrees nog altijd best heel spannend. En Remco heeft dus best wel hoogtevrees. Toch was hij meteen heel enthousiast en boekten we uiteindelijk een kaartje voor de wandeling.

El Caminito del Rey is een populaire attractie en je moet echt maanden van tevoren al reserveren. Is het die dag slecht weer, dan heb je dus pech, want dan is het pad niet open.

Wij wilden eigenlijk het pad op zaterdag wandelen, maar toen ik ging boeken was er op zaterdag al geen plek meer. Het werd dus vrijdag en wel direct het eerste slot om 9 uur. Dat leek ons bij boeken een goed idee, want dan is het nog niet zo druk en ook nog niet zo heel warm. Beiden bleek inderdaad wel het geval, maarrrrr, het betekende ook dat de wekker om 6.30 ging en we om halfacht in het stikdonker als dieven in de nacht onze finca moesten verlaten. En dat tijdens de vakantie!

Maar goed, dit leed was eigenlijk al snel weer vergeten toen we in het prachtige landschap de zon op zagen komen en al helemaal toen we eenmaal El Caminito bereikt hadden. Het voordeel van zo vroeg komen is ook nog eens dat er nog ruim voldoende parkeerplaatsen zijn en we op één van de gratis plekken bij het restaurant konden staan. Kom je later dan kun je op een gemeentelijke parkeerplaats staan (2 euro) of op de nieuw geopende parkeerplaats van El Caminito zelf. Kies je voor het laatste, dan moet je nog een stukje met de shuttlebus.

Vanaf de parkeerplaats moet je nog een stuk door een tunnel en het bos wandelen voor je bij de eigenlijke ingang van El Caminito bent, waar je een helm krijgt uitgereikt die je de hele wandeling moet dragen. Very Bob de Bouwer.

Maar ook dit leed is direct vergeten zodra we het hek door lopen en de wandeling van start gaat. Het is NU al mooi en we zijn nog niet eens echt op het pad. Ik maak een foto van de omgeving en wat grotwoningen aan de overkant en zie door mijn lens iets bewegen, er rent een wild zwijn aan de overkant op de berg! Helaas geen telelens op mijn camera natuurlijk, dus nu jullie moeten het doen met een wazige crop als bewijs en een zoekplaatje op de berg.

Tja en dan de rest van de wandeling. Zo zo zo mooi! Remco knijpt hem af en toe wel een beetje (je ziet door de planken soms de afgrond onder je) en helemaal aan het randje van het pad vind ik het soms ook wel een beetje spannend. Het glazen plateau waar je op kunt staan, lopen we snel voorbij en de hangbrug over de kloof aan het eind van de wandeling veroorzaakt wel wat benauwde momenten bij Remco. Het is zo’n brug die gemaakt is van een metalen rooster, dus als je naar beneden kijkt dan zie je…eh vrij lang niks en dan de bodem van de kloof. We hebben maar niet naar beneden gekeken. Maar echt, zo mooi verder! Waanzinnig! En een hele fijne ontspannen wandeling ook. Behalve het einde, want daar hebben ze heel veel trappen omhoog en dan een heel lang stuk weer bergaf naar beneden. Mijn kuiten!!

En het was niet eens zo heel druk, prima te doen eigenlijk. Tenminste, zo lang je de groepen met een gids een beetje voor of achter je laat, want die zijn wel wat lastig als ze ergens samendrommen.

Tegen de tijd dat wij klaar zijn met de wandeling komt de zon door en begint het goed warm te worden en we zijn echt blij dat we het eerste slot hebben genomen. Hoewel het maar een graad of 23 wordt vandaag, is het in de zon echt bloedheet. Jammer voor de foto’s dat het bewolkt was, maar om te lopen was het heerlijk.

Na afloop van de wandeling hebben we niet zoveel puf om nog veel te doen. We nemen de shuttlebus terug naar de auto en rijden dan weer een uurtje door de prachtige omgeving terug naar onze finca. Hier hopen we nog lekker een paar uurtjes buiten te kunnen zitten en een wasje te draaien.

Dat laatste lukt prima, maar dat eerste blijkt helaas zo makkelijk nog niet: het stikt van de wespen, die ons plankje met worst enzo maar al te interessant blijken te vinden. ZO jammer! We kunnen de deur ook echt niet open laten staan, want dan zijn ze in no time ook binnen. Uiteindelijk zitten we dus binnen te borrelen met de deuren dicht. Zonde!

Ik tik later nog wel buiten een poosje aan de blogs, zo lang je niks te drinken of te eten hebt is het nog wel te doen. Wel gek, we hebben tot nu toe helemaal nog niet zoveel wespen gezien en er zeker geen last van gehad. Waarschijnlijk zit hier ergens een nest.

Oh well, het was een fantastische dag, die die wespen ook heus niet om zeep kunnen helpen!