Ons nieuwe bed ligt prima en we slapen allebei behoorlijk goed. Toch is er geen reden tot gehaast, dus we doen weer lekker rustig aan. Rond een uur of elf gaan we op pad om te zien of we wat meer on speaking terms kunnen komen met Madrid.

Ons eerste doel: Mercado San Miguel. Het is misschien wel een tourist trap, maar het zag er zo goed uit van buiten. Vanbinnen ook, zo ontdekken we dus vandaag. Wat een lekkere dingen allemaal. En het is (nog) niet eens zo heel druk. Maar oei, duur is het allemaal wel! Niet normaal. Remco koopt een broodje met ham, kaas en tortilla en ik kies een tortilla tasting platter met tien toastjes met tortilla met allerlei verschillende toppings. Het is erg lekker, maar we besluiten wel om verder niks meer te kopen en elders een bakkie koffie te gaan scoren. Een hippe koffietent is zo gevonden, met een prima koffie. Helaas zonder zitgelegenheid, maar er is verderop een pleintje waar we even in de zon op een bankje neerploffen.

Hier loop ik weer eens tegen de eeuwige ontoegankelijkheid van toiletten aan: ondanks mijn benauwde gezicht en uitleg mag ik in een hotel geen gebruik maken van een toilet. Het publieke toilet even verderop is onbruikbaar. Uiteindelijk sneak ik een KFC in, waar Remco een flesje water koopt om mijn toiletbezoek te rechtvaardigen.  Wat een gedoe toch altijd. Zo vernederend ook om aan zo’n balie te staan smeken en dan gewoon weggestuurd te worden. Ik laat later nog een 1-ster review achter op Google in de hoop dat ze iets meer nadenken over hun beleid. Ik snap ook best dat je niet overspoeld wilt worden met toeristen die moeten plassen, maar laat mensen dan tegen betaling gaan.

Maar goed, alle behoeften zijn nu voorzien, tijd om Madrid te verkennen. We slenteren over de Gran Via, een straat vol grootse gebouwen, wat een grandeur! Dit is overigens ook de winkelstraat van Madrid, dus alle gebouwen zijn gevuld met elke keten die je je maar kunt voorstellen. Daar hebben we verder geen interesse in, wij bekijken alleen de panden van buiten.

Aan het einde van de Gran Via arriveren we op een hele drukke rotonde, met aan de overkant een enorm paleis vol tierelantijntjes. Het is het Palacio de Cibeles en het is momenteel in gebruik als stadhuis. Oorspronkelijk is het echter gebouwd als het hoofdpostkantoor van de stad en heette het Palacio de Comunicaciones. Het is net een bruidstaart en het is een gek idee dat hier nooit een of andere royal ofzo heeft gewoond, maar dat het gewoon een postkantoor was.

Om de hoek van dit suikerpaleis ligt het Parque del Buen Retiro, een groot park wat sinds 2021 op de werelderfgoedlijst van Unesco staat. Er stond hier ooit een koninklijk paleis, waar nog enkele gebouwen van over zijn. Tot het in 1869 werd opengesteld voor publiek was dit het privépark van de koninklijke familie.

Het is een heerlijk park en we lopen het van boven naar beneden helemaal door. Er is een grote vijver, waar je roeibootjes kunt huren, en een prachtige kas die ooit gebouwd werd voor tropische planten maar tegenwoordig wordt gebruikt als dependance van het Reina Sofia museum. Helaas is er op dit moment niks anders te zien dan werkende mannetjes. Blijkbaar wordt er van tentoonstelling gewisseld.

Een aangename verrassing is de rozentuin waar nog flink wat rozen bloeien. Prachtig. En die geuren! Ik heb nog nooit zulke zoete rozen geroken denk ik.

Eenmaal uit het park duiken we nog weer even een supermarkt in en nemen de metro terug naar ons appartement. Net als in Nederland gebruiken ze hier een soort OV-chipkaarten, maar dan wel in elke stad zijn eigen variant. Je kunt wel met meer personen reizen op één kaart, dat scheelt weer, want je moet net als bij ons voor de kaarten betalen. We schaffen dus een OV-kaart voor Madrid aan voor de verzameling en zoeven een paar haltes onder de grond door. Klein stukje wandelen nog en tijd voor de dagelijkse borrelhapjes. Goede traditie!

Vanavond gaan we wel nog uit eten, want ik heb al eeuwen geleden een reservering gemaakt bij Sala de Despiece, bekend uit Somebody feed Phil. We nemen er een Uber naartoe om de voetjes wat te sparen. In een soort slagerskoelcel krijgen we die avond de heerlijkste gerechten voorgeschoteld. Gekonfijte en gefrituurde artisjok met avocado, limoen en kaviaar. Aubergine met gerookte haring, zoetzure ui en komkommer. Entrecote met de meest geweldige saus. Een rolletje carpaccio met truffel en tomaat dat smelt op je tong. Courgettebloemen. Kabeljauw met paprika. Peperijs met suikerspin en aardbeiengel. Een flan van brie met pijnboombitten, honing en fruit (geniaal, net een kaasplankje).

Het tempo ligt hoog, de muziek staat hard, iedereen zit aan één lange bar waarachter de koks hun werk doen en veel van de gerechten worden voor je neus afgemaakt. Het is verre van standaard ‘fine dining’, maar het is geweldig. En niet eens zo extreem duur ook, voor eten van dit niveau. Top avond!

Omdat het buiten nog heerlijk weer is, lopen we wel terug naar huis. De wijk waarin het restaurant zich bevindt heeft ook weer van die prachtige gebouwen, de stad is druk, levendig, gezellig en zwoel en we beginnen Madrid toch wel leuker te vinden. Toch blijft het, voor ons gevoel, een beetje een inwisselbare grote stad en denken we niet dat we hier nog eens terugkomen. Hoewel….voor dit eten misschien toch!

Morgen op bezoek bij de koninklijke familie. We gaan hun paleis eens van binnen bekijken.