We zijn alweer vroeg wakker. Veel vroeger dan de bedoeling is. Ditmaal is, bij mij tenminste, een mug de oorzaak. Waarom die stomme beesten toch altijd in je oor moeten gaan zoemen…
Vroeg blijft een beetje het thema, want de taxi die we bestelden om ons naar het station te brengen is óók een kwartier te vroeg. Beter dan te laat, maar we hadden al wel een beetje speling ingebouwd, dus zijn we wel erg vroeg op het station. En dat station wordt nogal een teleurstellende ervaring. Er is vrijwel niks qua eten te verkrijgen, alleen een café en een McDonalds. Beide blijken niet best. Vieze koffie, treurige kleffe broodjes en de wrap die we dan maar bij de Mac halen duurt meer dan een kwartier om te bereiden.
Voor het betreden van het perron blijkt onze bagage door de scanner te moeten. Ik zie direct een verontrustend bordje: er mogen geen messen in je bagage zitten. Nu heb ik geen rare plannen, maar kook wel graag eens een maaltijd en één van mijn grote ergernissen in het leven is het gebrek aan goede messen in vakantiehuizen. Er zit dus een keukenmes van thuis in de koffer. Geen probleem in het vliegtuig, maar hier dus wel…
De koffer wordt eruit gepikt, ik moet hem openen en in rap Spaans wordt er van alles geroepen. Het enige wat men in het Engels uitbrengt is “you can not travel”. Ik probeer duidelijk te krijgen waar ik het mes achter kan laten en of er dan eventueel mogelijkheden zijn het nog terug te krijgen. YOU CAN NOT TRAVEL. Mag ik nu echt niet mee? De mevrouw laat haar scanner in de steek en neemt me mee terug de hal in, ze wijst me op het bord en het plaatje van het mes. Ja, dát had ik wel begrepen.
Ik vraag of ik het mes dan gewoon in de vuilnisbak moet gooien (lijkt me een slecht idee). “You can not travel”. Maar ik mag wel weer mee naar voorbij de scanners, waar ik naar een paar politiemannen word gebracht. Eentje spreekt drie woorden extra Engels, maar ook bij hen krijg ik niet duidelijk wat ik er dan mee moet doen. “You can not walk in the streets of Madrid with that”. Was ik ook niet van plan, maar goed. Ik ben niet zo slim om even Google Translate te openen, dus het gesprek gaat nergens heen. Uiteindelijk roep ik simpelweg “Keep it” en dat lijkt te werken. De agenten lopen weg en geven het mes aan de dame van de scanner. Kon dat dan niet meteen?!
Later realiseer ik me dat we zelf helemaal niet door een scanner gingen en ik dat mes dus gewoon in mijn zak had kunnen stoppen. Wat een kromme bedoening. Benieuwd of de volgende keer ons schaartje het overleeft, want ik zag ook een plaatje van een schaar.
Na alle commotie ploffen we in de trein. Remco heeft gelukkig goed voor alle bagage gezorgd (want daar werd ik dus gewoon van weggerukt) en de trein is comfi en snel en komt zelfs iets te vroeg aan. Op het station van Madrid (wat ENORM groot is) pakken we weer een taxi naar ons appartement. In dit geval is het echt veel praktischer dan OV.
Ook bij ons nieuwe appartement zijn we te vroeg, maar we mogen wel alvast onze spullen droppen en de sleutels meenemen. Antonio, de eigenaar, tekent uitgebreid op een kaart alle bezienswaardigheden van Madrid en met behulp van Google Translate vertelt hij ons allerlei tips. Superlief, maar hij ruikt nogal uit zijn mond, dus ik wil eigenlijk dat hij stopt met praten haha.
Terwijl we wachten tot ons appartement klaar is, slenteren we een beetje door de wijk Lavapíes. Waar we een immense hoeveelheid hippe koffietenten zien. We scoren een poké bowl voor de lunch en wat boodschappen voor in het huisje. We staan ook als een stel malloten een poos op een hoekje een street art te fotograferen met de Flash Invader app, omdat we denken een Invader te hebben gevonden. Helaas blijkt Madrid zijn eigen mozaïek kunstenaar te hebben en vullen we onze verzameling niet verder aan. Na een uurtje of twee strijken we voor onze siësta neer in ons nieuwe appartement. We weten nog niet zo heel goed wat we van Madrid vinden, we worden er nog niet zo heel enthousiast van, maar misschien is dat gewoon omdat we heel moe zijn.
We hebben niet zo veel zin om uit eten te gaan, dus eten we gewoon een stokbroodje met smeersels en kaas en worst. Wel gaan we ’s avonds nog even een rondje lopen, we wandelen door de “tapas straat” in de wijk la Latina, die inderdaad vol zit met restaurantjes, over het Plaza Mayor en langs de toeristische San Miguel Market. Het is een fijne wandeling, maar nog steeds worden we niet heel warm van de stad. Misschien wordt morgen beter, eerst maar eens zien hoe ons nieuwe bed slaapt.
