Net als vorig jaar viel het festival Lost Evenings vlak voor onze geplande vakantie. Hoewel ik dit jaar wel gewoon na afloop naar huis kwam, zit ik nog zo enorm in de bubbel van Berlijn en het festival dat ik nog helemaal niet zo in de stemming voor Spanje ben. Maar we gaan natuurlijk toch en het komt vast goed (spoiler: ja).

We vliegen om 13:00 vanaf Rotterdam Airport en dat betekent een ontspannen start. ’s Morgens de laatste dingetjes inpakken en rond halfelf richting vliegveld. Het huis laten we achter in de handen van Marcella en Olaf brengt ons met onze auto naar het vliegveld in ruil voor drie weken de auto lenen.

Rotterdam Airport adviseert om twee uur van tevoren aanwezig te zijn, dus dat doen we maar braaf. Blijkt allemaal niet nodig, want in no time zijn de koffers afgeleverd en zijn wij door security heen. Ook hier hoeven laptops en vloeistoffen inmiddels de handbagage niet meer uit, hoewel onze fles water wel een extra controle moet ondergaan.

Ondanks de vernieuwde vertrekhal heeft Rotterdam nog steeds een zitplaatsenprobleem en dus hangen we wat rond bij een andere gate tot het tijd is om te boarden. Boarden gaat redelijk vlot, de vlucht soepel. Maar wat een kippenhok is het vliegtuig! En wat galmt de vertrekhal. Thanks uitvinder van de Noise Cancelling Headphone, I love you!

In Valencia is het vliegveld bijna uitgestorven, gekke gewaarwording. Zorgt er wel voor dat de bagage vrij vlot komt en we al een half uurtje na landing in de metro springen. De jassen die we in Rotterdam nog aan moesten, kunnen voorlopig de tas in. Het is 27 graden.

Via Airbnb hebben we een appartementje gehuurd in de wijk Cabanyal (officeel: Cabañal-Cañamelar). Een eind buiten het centrum, maar vlakbij het strand en een heel bijzonder wijkje.

Cabanyal is een oude visserswijk vol prachtige gekleurde huisjes, voor een groot deel gebouwd in het begin van de vorige eeuw. Eind jaren ’90 zagen projectontwikkelaars en de gemeente wel brood in dit, vervallen, stuk van Valencia en wilden het gaan volbouwen met grote hotels en een brede weg vanaf het centrum. Hierbij zouden zo’n 1600 van de oude vissershuisjes moeten sneuvelen.

De bevolking van Valencia heeft hiertegen geprotesteerd en de huisjes bleken cultureel erfgoed en bleven staan. Er zijn er hier en daar wel wat verdwenen, maar het grootste deel van het karakter van de wijk is bewaard gebleven. Inmiddels is Cabanyal enorm upcoming en worden vele van de vissershuisjes mooi opgeknapt. Dat is hard nodig ook, want grote delen van de wijk zijn wel echt nog enorm vervallen.

Wij worden blij van al die huisjes, van de vele palmbomen én onze Airbnb. Echt fijn plekje! Omdat we totaal nog niet zijn aangepast aan het Spaanse ritme (als we dat al ooit gaan zijn) hebben we natuurlijk rond Nederlandse etenstijd enorme trek. We gaan daarom eten bij Mercabanyal, een soort foodhall met verschillende eetkraampjes. Geen echte hal trouwens, want er zit geen dak op het gebouwtje. We bestellen een kannetje Sangria de Cava om de vakantie goed mee te beginnen. De barman echter heeft geen flauw idee hoe hij dit moet maken en gooit er veel te veel alcohol in. We krijgen wel waar voor ons geld op deze manier, maar het is een heftig kannetje!

We eten wat kroketjes bij de sangria en besluiten dan om een hamburger te eten bij een kraampje boven. Met uitzicht op de zonsondergang smullen we van de hamburgers en worden langzaam dronken van de sangria. Niet lang daarna crashen we keihard in ons Airbnb bedje, toch wel erg vermoeid en met al die sangria in ons hoofd. Maar: de vakantie is begonnen!

Nog niet zoveel foto’s vandaag. En alleen maar met onze telefoons….