Voor de laatste maal worden we wakker in ons hotelbedje. Ik nog steeds behoorlijk vroeg trouwens en vandaag helaas niet met een mooie zonsopkomst. Het regent. Was voorspeld overigens en het is best handig dat het weer gewoon braaf deed wat ze voorspelden deze week. Handig met plannen!

We vliegen vanavond om half negen pas, dus we hebben nog een groot deel van de dag te besteden. De koffers kunnen op een veilige plek in het hotel achterblijven. Vanwege de voorspelde regen hebben we ons bezoek aan het American Museum of Natural History (AMNH) uitgesteld tot vandaag. Vanwege corona werken ze nog steeds met tijdsloten en vooraf bestelde kaartjes, wij hebben tickets voor het allereerste slot om 10 uur. Het AMNH wordt namelijk nogal druk, dus als eerste naar binnen leek ons verstandig.

Oorspronkelijk was ons plan om dit museum te combineren met Central Park. Het ligt er namelijk vlak naast. Geen spijt van dat we dat niet gedaan hebben trouwens, want onze zonnige dag relaxen gisteren was perfect zo. Het AMNH heeft een eigen metrostation, voorzien van mozaïeken van allerlei dieren. Supertof gedaan! Opvallend netjes en schoon station ook trouwens, het is wel duidelijk dat dit echt een belangrijke attractie is.

Het AMNH is ook niet zomaar een museum. Het is opgericht in 1869 en het museumcomplex omvat inmiddels 26 onderling verbonden gebouwen met 45 permanente tentoonstellingszalen, een planetarium en een bibliotheek. De museumcollecties bevatten meer dan 34 miljoen exemplaren van planten, dieren, fossielen, mineralen, gesteenten, meteorieten, menselijke resten en menselijke culturele artefacten, waarvan slechts een fractie tentoongesteld kan worden. Het AMNH heeft ruim 200 onderzoekers fulltime in dienst, sponsort meer dan 120 speciale veldexpedities per jaar en trekt jaarlijks gemiddeld zo’n vijf miljoen bezoekers. Het museum is voor bezoekers denk ik het meest bekend vanwege de aanzienlijke collectie skeletten en fossielen van dinosaurussen. Dat is in ieder geval wel waar wij vooral voor komen. Of eigenlijk: waar Remco vooral voor komt.

Vooraf hebben we de app van het museum al gedownload en zodra we binnenkomen, pakken we direct de lift naar de 4e verdieping. Deze hele verdieping is gewijd aan de dinosaurussen en hun evolutie. Meteen naar boven was een héél goed idee, want dat doet dus bijna niemand. Vrijwel alleen slenteren we door de zalen vol indrukwekkende skeletten, meestal slechts in het gezelschap van twee hyper enthousiaste jongetjes en hun moeder. Het geheel is echt prachtig opgezet, met hele duidelijke uitleg van evolutie (van zowel de aarde als van de dieren). En het is véél! En dan te bedenken dat ook dit dus maar een fractie van de hele collectie is. Bizar. We zijn alleen met de dino’s al dik een uur zoet en hebben echt hele stukken tekst en uitleg overgeslagen.

Na de dino’s willen we even wat eten. De café’s in het museum zijn om onduidelijke reden nog dicht, dus gaan we naar de kelder naar wat ze het foodcourt noemen, gewoon een zelfbedieningsrestaurant zo blijkt. Het blijkt een mega ongezellige ruimte te zijn (type bedrijfskantine) en het eten ziet er echt allemaal niet heel appetijtelijk uit. Veel uitgedroogde prut in warmhoudbakken en ladingen burgers die al klaar staan onder warmtelampen. Er zijn geen sandwiches of andere broodjes en de keuze in de saladebar bestaat uit sla, tomaat en komkommer. We twijfelen een beetje, maar we hebben honger en er is niks anders. Dus dan maar een burger. We tikken iets van 40 euro af en het is echt niet te eten! We laten een groot deel staan en zijn er allebei een beetje misselijk van. Echt schandalig voor zo’n mooi museum. Later ontdek ik dat 1. de café’s blijkbaar net zo slecht zijn en 2. we naar buiten hadden gemogen en weer opnieuw naar binnen, vanwege die gesloten café’s. Denk dat de foodcarts buiten echt beter eten hadden.

We storten ons maar op de rest van het museum. De zaal over de zee vluchten we echter al snel uit, want oh wat galmt het daar! En je kunt wel merken dat het museum inmiddels een paar uur open is, want het is behoorlijk druk en er zijn heel veel kinderen! We slenteren wat langs prachtige ouderwetse diorama’s, die bij de jeugd een stuk minder populair zijn. We aaien ergens wat meteorieten en we bekijken de prachtige tentoonstelling over edelstenen en mineralen. Ook hier is weer overweldigend veel te zien, waaronder de grootste blauwe saffier op aarde.

Ik vind het allemaal prachtig, maar merk wel dat dit museum vooral over onderwerpen gaat die niet per se mijn interesse hebben. En het is echt een aanslag op je zintuigen. Van dat laatste blijkt Remco ook last te hebben en behoorlijk overprikkeld besluiten we dat het mooi is geweest. We hebben nog láng niet alles gezien. Dit is echt het soort museum waar ik in Nederland een museumkaart voor zou aanschaffen om het in etappes te bekijken. We zijn blij dat we niet ook nog tickets hebben gekocht voor de ‘speciale’ tentoonstellingen, dat had helemaal niet gepast! We zijn nu zo’n 3 uur binnen geweest en dat vind ik doorgaans ook wel echt de max voor een museum.

We hebben niet echt een plan voor de rest van de middag, want oorspronkelijk wilden we nog lekker ergens gaan dimsummen. Maar helaas is onze eetlust verpest door die burger. We zijn er echt niet lekker van. We reizen daarom terug naar ons hotel, waar we lekker in de lounge een beetje chillen op een comfortabel bankje. Uiteindelijk bestellen we nog een salade en een wrap omdat het ons verstandig lijkt toch nog wel iets te eten. Deze zijn gelukkig prima en kalmeren onze buiken ook weer een beetje.

En dan is het tijd om te vertrekken. Natuurlijk werken de metro en de airtrain weer extreem goed mee en zijn we weer eens te vroeg op het vliegveld. De rij voor het inchecken gaat heel vlot en na wat verwarring over mijn gekke combinatieticket hebben we allebei een boarding pass. Helaas is er niemand zo lief om mij een upgrade te geven en dus zit Remco straks in z’n eentje 30 rijen voor mij in Premium Select en ik gewoon in Economy. Ook de security gaat best vlot en voor we het weten zitten we al bij de gate. Tijd genoeg voor… tja, voor wat eigenlijk. JFK is niet echt een bijster interessant vliegveld. Uiteindelijk is het vooral tijd genoeg voor véél drinken. Het is echt bloedjeheet in de terminal. Ik zie al het airport personeel met rode konen en zweet op het voorhoofd achter balies staan in hun uniformen. Echt niet te doen. We twijfelen of we nog iets moeten eten of het doen met vliegtuigvoer. We zien niet echt iets aanlokkelijks, tot ik bij de toiletten een sushitentje zie. De sushi ziet er vers uit, dus ik gris hier een doosje mee. Lekker fris zo in de warmte!

Keurig op tijd gaan we boarden en nog keuriger op tijd voelen we de pushback om te vertrekken. Helaas staan we vlak daarna weer stil. Storingslampje in het vliegtuig. Het duurt eindeloos voordat de storing opgelost is. We moeten ook een periode rondjes taxiën omdat het vliegtuig in de weg stond. Daarna is er niet meer voldoende kerosine en moet er gewacht worden op een tankwagen, wat ook eindeloos duurt. Ondertussen hebben een paar mensen besloten dat ze niet meer mee willen en moet hun bagage het vliegtuig uit. Om mij heen is aan alle kanten paniek van mensen die hun aansluitende vlucht niet meer gaan halen en het duurt ook eeuwig voor we eindelijk eens een flesje water krijgen. Niet bepaald het afscheid van New York wat we hoopten.

Uiteindelijk vertrekken we 3,5 uur te laat vanaf JFK richting Amsterdam. Het is dan al twaalf uur ’s nachts en ik ben echt kapot. Het eten in het vliegtuig is ook nog eens vies en ik ben echt blij dat ik die paar sushi’s nog gekocht had. Doordat ik zo moe ben, slaap ik wel een paar uur best aardig. Maar het blijft rot, zo’n nachtvlucht. We arriveren heerlijk klef en stinkend en moe op Schiphol. Gelukkig gaat daar alles weer vrij vlot en nog geen uur na de landing zitten we in de trein naar Rotterdam. We pakken een Sixt deelauto vanaf het station en staan in no time weer in ons eigen huisje mét lekkers in de koelkast van Daniëlle, die onze oppas was. Ons bed is schoon en strak opgemaakt (leuk, zo’n ex hotelscholier als oppas!) en ik plof er een uurtje later dan ook lekker in. Zaaaaaalig!

Het was een dure, geweldige, indrukwekkende en vermoeiende week! En mijn lijstje dingen die ik nog wil doen in New York is alleen maar gegroeid, dus ik denk dat we nog weleens een keer terug gaan. Volgende maand gaan we alweer op vakantie, naar Duitsland dit keer. Maar ik denk dat jullie voor nieuwe blogs geduld moeten hebben tot eind september, dan staat er een roadtrip Spanje op de planning. Ik beloof dan ook weer mooiere foto’s, want ik had dit keer geen zin om een camera op te pakken. De kleine Fuji was wel mee, maar ik was in de mood voor alleen mijn telefoon en lekker niet hoeven editen enzo.