We beginnen er een gewoonte van te maken om onze vakanties apart te beginnen. Ditmaal is Michella achtergebleven in Nederland en zit Remco al twee weken in de Verenigde Staten, bij één van de klanten van zijn werkgever. Overigens is dat werkbezoekje de hele reden dat we nu in New York terecht zijn gekomen, want eigenlijk wilden we nog helemaal niet weer zo ver reizen. Maar ja, als dan toch een van ons al aan de overkant van de oceaan zit en de ander aan een betaalbaar ticket kan komen, dan is het wellicht toch het moment omdat langverwachte tweede bezoekje aan New York eens van de immer groeiende to do lijst te halen!

En zo gezegd, zo gedaan. Dat goedkope ticket is nog wel een verhaal op zich en zorgde er voor dat er eigenlijk nog een dag 0 in dit verslag moet.

Dag 0: Rotterdam – Antwerpen – Rotterdam

Toen we gingen bekijken of het een optie was om een vakantie aan Remco zijn werktripje te plakken, vielen de ticketprijzen eigenlijk nogal tegen. Voor de lol keek ik eens of vliegen via Brussel of Düsseldorf niet goedkoper zou zijn. Dat bleek zo te zijn, maar in de praktijk schiet daarheen reizen – voor maar 1 persoon – financieel dan weer niet zo op. Je zit dan toch snel aan een overnachting vast. Toen herinnerde ik me dat ik ooit ergens gelezen had, dat je ook vanaf Antwerpen een vlucht kunt boeken. Je vliegt dan echter niet vanuit België, maar gewoon vanaf Schiphol. Het stuk Antwerpen – Schiphol reis je met de Thalys. En ja hoor, een dergelijk ticket scheelde €225 in vergelijking met dezelfde vluchten direct vanaf Schiphol. Dát is wel de moeite! Zeker omdat ik een ticket vond, waarbij ik de avond ervoor al vanaf Antwerpen kon vertrekken.

Ticket geboekt en zo kwam het dat ik donderdagmiddag, na het pakken van mijn koffer en het bemachtigen van een negatief testresultaat met de trein richting Antwerpen reisde. Vanaf Rotterdam kost je dat een uurtje en een treinkaartje van 25 euro (kan goedkoper als je eerder boekt, dat had ik niet door).

Ik vind Antwerpen een heerlijke stad, maar had nu niet heel veel zin om uren rond te slenteren, want dat ga ik de komende dagen nog genoeg doen. Ik heb me ditmaal dus beperkt tot een stukje vanaf het station. Even nog wat inkopen doen die toch al nodig waren en een doosje chocolaatjes bij The Chocolate Line voor de poezenoppas. Daarna heb ik een hapje gegeten bij Wagamama en ben ik mijn Thalyskaartje gaan halen. Dat moet je fysiek doen, bij de balie met je paspoort. En ik geloof ook samen met alle reizigers waarmee je hebt geboekt.

Vervolgens stapte ik in de Thalys met de hipste conducteur ooit (prachtige baard, opgestroopte mouwen en armen vol tattoos) die mijn ticket van een stempeltje voorzag. Het schijnt dat ze daar naar kunnen vragen op Schiphol, maar bij mij is naar dat hele treinkaartje niet gevraagd, laat staan om de stempel.

In Rotterdam ben ik weer uitgestapt en lekker in mijn eigen bed gaan slapen.

Dag 1: Rotterdam – New York

Voor de zoveelste keer heb ik de fout gemaakt me niet te realiseren dat als je om 10.50 vliegt, je gewoon héél vroeg je bed uit moet. Maar goed, je moet er iets voor over hebben en de wekker staat dus om 6 uur. Om half zes word ik vanzelf wakker omdat ik droomde dat ik naar Lost Evenings festival in Berlijn zou gaan vandaag en vergeten was een hotel te annuleren. Even ben ik gedesoriënteerd, tot ik me realiseer dat ik inderdaad op reis ga vandaag, maar dus niet naar Berlijn!

Ik sta direct maar op, dan heb ik nog tijd voor koffie en wat kattenknuffels. Laatste dingen in de koffer en gáán! Natuurlijk is het OV weer eens veel te braaf en sta ik 20 minuten te vroeg op het station, maar whatever! Beter zo dan andersom. Met de Intercity Direct zoef ik naar Schiphol om daar in rijen te gaan staan. Alles duurt zoveel langer met al die papieren die gecheckt moeten worden. Ik kon ook niet online inchecken en moet dus in de rij, word daar uitgehaald om in te checken bij Travel & Services omdat ik alleen handbagage heb, word daar weer doorgestuurd naar een andere rij en eindig daar achter mensen waar ik eerder voor stond. Goed. Het zal allemaal wel goed bedoeld zijn.

Bij de scanners mogen tegenwoordig je spullen gewoon lekker ingepakt blijven, maar ik moet wel mijn schoenen uit. En mijn koffer blijft steken, moet open (help, dat kan niet! Hij zit zo vol) en nog een keer door een andere scanner. Het gaat een beetje vaag, maar uiteindelijk mag ik verder. Pfew!

Volgende rij: paspoortautomaat. Dat gaat me inmiddels soepel af. Ondertussen is er nog maar 40 minuten over voor het boarden begint. Ik scoor een flesje water, twee stroopwafels en een reiskussentje in de winkeltjes en ga dan maar direct op pad naar de gate. Ik vlieg vanaf D57 en dat is verrrrrr! Helaas niet meer echt tijd (en de rust in mijn hoofd) voor even rustig ontbijten dus. Stroopwafel werkt ook.

Het boarden verloopt enorm rommelig met een mevrouw die een beetje staat te zwaaien met een iPad met daarop welke groep er in mag stappen, dus uiteindelijk vertrekken we iets te laat. Maar we hebben wind mee, dus arriveren we alsnog te vroeg. Top! Voorspoedige, hele rustige vlucht ook met zeer eetbare Thaise groene curry, karamel-ijs en de Friends reünie op het scherm. Ik lees nog wat, luister een aantal podcast en slaap nog een uurtje. Zoals altijd duurt het lang en is het saai, hoewel je tegenwoordig wel kunt appen via gratis wifi. Gezellig!

In New York heeft Remco inmiddels zijn koffer al bij ons hotel gebracht (na eerst bij het verkeerde Bowery hotel te hebben geprobeerd in te checken) en zijn huurauto weggebracht. Als ik land, staat hij al smachtend te wachten in de aankomsthal. Maar ik moet nog langs immigrations en dat duurt ook gewoon weer een uur.

Geen automaten dit keer, direct naar de officer. Ik blijf dat een beetje spannend vinden en deze wil wel héél veel van me weten. Echt joh, maak je toch niet zo druk, ik ga ECHT weer naar huis, ik WIL niet eens in Amerika blijven, ook niet als ik geld toe zou krijgen (oké… ligt eraan hoeveel). Uiteindelijk krijg ik toch mijn stempeltje en kan ik Remco in de armen vallen. Hoera!

Met de Airtrain en de subway gaan we op pad naar ons hotel. We scoren een metrokaart voor een week, zodat we niet hoeven te klooien met opladen van kaarten en gewoon gedachteloos in kunnen stappen. Ze kosten 33 dollar en dat heb je er met twaalf ritjes uit. Maken we er minder, dan is het gemak natuurlijk ook wat waard.

Het is 45 minuten naar ons hotel met de metro, maar het is een leuk ritje boven de grond, dus niks mis mee. Ik merk wel dat ik al lang wakker ben en ik wil vooral ook HEEL graag douchen. Het was zo warm op Schiphol en JFK, ik ben echt klef.

Van het wandelingetje door Chinatown neem ik dus ook niet zo heel veel in me op, behalve dat ik op een gegeven moment denk dat we verkeerd gaan. Er is nog wel heel weinig China over. Inderdaad lopen we de verkeerde kant op. Kleine toeristische detour langs allerlei rechtbanken en enorme gevangenis met rijen schoolbusachtige bussen om gevangen mee te verplaatsten.

Uiteindelijk bereiken we ons hotel waar we een – voor New Yorkse begrippen – zeer ruime kamer krijgen en ik direct onder de regendouche spring. Heerlijk! Fijn bed ook! We hebben een upgrade gekregen naar een kamer met “bridge view” (ik had geen view geboekt, zonder view was het al duur genoeg) en dat is best een leuk uitzicht!

De douche is voorzien van pepermuntshampoo, conditioner met koriander en douchegel met rum. Als je klaar bent met douchen, ben je dus een soort cocktail geworden.

Na het douchen zitten we te bedenken waar we zullen gaan eten wanneer er een raar geluid ontstaat in onze kamer. Een hele gekke hoge piep en heeeel irritant. Het gaat niet meer weg en we bellen de receptie, waarna we – als blijkt dat het niet opgelost kan worden -uiteindelijk een andere kamer krijgen. Eén verdieping omhoog, twee kamers naar links, verder identiek. Afgezien van die piep dan, die is hier gelukkig niet!

Ik ben inmiddels wel echt kapot en we besluiten eten te bestellen via de bezorgdienst die het hotel biedt. We bestellen prima Korean chicken wings, matige patat en een oké cheeseburger en rekenen een klein vermogen af. Nog even wennen aan de tax en tip die overal bovenop komt…. Maar whatever, het is vakantie! En het is wel heel gezellig zo voor ons uitzicht zo samen eten.

En ondanks mijn voornemen om proberen wat langer wakker te blijven, vallen om 20:00 mijn luikjes echt dicht…tot morgen New York!