Dag 23: Glasgow (16/10/21)

Er zijn grote voordelen aan weer in een stad zijn. Een hele belangrijke daarvan is: goede koffie te over! Op slechts een paar honderd meter van ons appartement vinden we “The Good Coffee Cartel”, een hippe koffiebrander met maar liefst een score van 4.9 op Google. En na weken van heel veel slechte of matige koffie, smaakt zo’n 4.9 koffietje wel als een 10. Remco neemt nog wat bonen mee voor thuis en als onze koffiebehoefte bevredigd is, gaan we Glasgow maar eens verder verkennen.

Glasgow heeft genoeg te bieden voor meer dan een paar dagen en wij hebben er maar één. Het is mooi weer, droog en met hier en daar wat zon, dus musea en andere activiteiten binnen bewaren we voor een eventuele volgende keer. Wij gaan vandaag lekker street-art kijken! Er is een mural trail die we gaan volgen en onderweg zien we wel wat we tegenkomen. Gewoon lekker slenteren.

We gaan met de metro richting het centrum, waar we onze wandeling beginnen op dezelfde plek als gisteravond. Dit keer lopen we echter niet de grote winkelstraat door, maar duiken we overal allerlei steegjes in. Het leuke van street art spotten blijft toch dat je op allerlei plekken komt waar je anders niet zo snel terecht was gekomen.

De murals in Glasgow zijn sinds 2008 op verschillende plekken verschenen, om lelijke muren op te vrolijken, hekken rondom bouwplaatsen te versieren en gebouwen en buurtjes die niet zo florissant waren mooier te maken. En dat is goed gelukt, want er zitten echt hele toffe murals bij. Wel jammer is dat Glasgow verder niet echt een street art scene lijkt te hebben en we weinig tot geen “wilde” street art tegenkomen. Hoe leuk zo’n trail met grote murals ook is, de leukste vondsten zijn toch vaak kleinere werkjes of gekke stickers.

We lunchen bij een hele hippe Vietnamees, met design wasbakjes waar je zelf je glaasje water kunt bijvullen. Ondanks de te harde muziek wel een hele fijne tent, met érg lekker eten. Met goedgevulde magen is het fijner wandelen!

Rond een uur of drie hebben we het grootste deel van de route afgelegd. We hebben wat verder weg gelegen werken overgeslagen, maar toch zeker een kilometer of zeven door Glasgow gestiefeld. We moeten allebei plassen en duiken even een pub in voor het legen van de blaas en wellicht ook weer het vullen. Helaas blijkt het er nogal vol en de enige zitplaats is wel heel ongezellig. Er is een sportwedstrijd en het is overal best druk, zo blijkt. Uiteindelijk scoren we maar wat te drinken bij een Tesco.

Het zonnetje is inmiddels definitief verdwenen en het wordt frisjes. En eigenlijk weten we niet zo goed wat we willen doen. Genoeg leuke wijkjes nog op mijn Google Maps, maar onze voeten – en wijzelf – zijn wel een beetje moe. Het lijkt ook te gaan regenen en we besluiten gewoon lekker even terug naar ons appartement te gaan en later nog ergens leuk te gaan eten.

Maar oei, die bank in het appartement zit wel lekker, de TV biedt vermaak en veel restaurantjes zijn volgeboekt. Het worden burgers via Deliveroo. Wel heel lekker trouwens, hoewel we ze nog bijna niet krijgen omdat de bezorger ons huis niet kan vinden! En het is hier nog wel zo eenvoudig gewoon een straatje met opeenvolgende huisnummers! Maar goed dat hij niet bij ons in Rotterdam hoeft te bezorgen.

En zo brengen we de laatste avond van onze vakantie gewoon heel relaxed door in onze AirBNB. Glasgow is zeker een stad waar we ons prettig voelen, dus die mag op het eindeloos uitdijende lijstje voor “nog een keer, langer”.

Dag 24: Glasgow – Hull – Rotterdam (17/10/21)

Voor de allerlaatste keer sjouwen we alle zooi de auto in. Vandaag rijden we van Glasgow in één ruk naar Hull om daar – dit keer samen – de boot te nemen. We hebben best de tijd vandaag om nog even ergens koffie te drinken in Glasgow, maar zoals dat dan gaat op laatste dagen: het is klaar. Geen koffietje meer dus, maar gewoon wat proviand van de supermarkt en op pad. Het regent overigens ook echt keihard, dus alle activiteiten waren sowieso niet heel aanlokkelijk. Voor het eerst in weken rijden we weer op een snelweg. Met al die regen en grijsheid wel heel sip zo.

Na een poosje besluiten we daarom toch nog een stukje toeristische route door de Yorkshire Dales te rijden. Ook nat is het er prachtig, echt, I love die Engelse dorpjes! We stoppen nog even bij een waterval voor een plas- en eetpauze en dubben nog even om de waterval te bezoeken. Deze blijkt echter nog een flink stuk lopen vanaf de parkeerplaats en het regent nog steeds. Dus toch maar niet.

Uiteindelijk zijn we vrij vroeg bij de terminal van P&O Ferries. We moeten daar ook nog een coronatest doen, dus op zich wel prettig om niet te hoeven stressen over tijd. Allereerst ruimen we de auto uit en gooien we overgebleven kaas en worst weg. Héél zonde, maar door de Brexit mag je dit soort etenswaren niet meer meenemen.

Hierna gaan we naar de balie voor onze test. Supergoed geregeld dat dit gewoon hier bij de boot kan. We ontvangen wat formulieren en worden naar een naastgelegen ruimte gestuurd waar de testen worden afgenomen. Alles is heel efficient geregeld, maar zodra we bijna aan de beurt zijn, ontstaat er commotie. Ineens beginnen alle werknemers hun schorten uit te trekken en weg te gooien, wordt er naarstig overleg gepleegd en worden wij uiteindelijk verzocht naar buiten te gaan. Twee mensen die zaten te wachten op hun uitslag worden apart meegenomen en even later verteld een kletsgrage medewerker wat wij al vermoeden: deze mensen werden positief getest en mogen dus niet mee op de boot. Zij worden in hun auto neergezet, waar af en toe een medewerker heenloopt om iets met ze te regelen.

Ondertussen staan wij buiten te wachten terwijl binnen alles wordt afgenomen, met desinfectiespray wordt behandeld, nog een keer wordt afgenomen en nog een keer een spray eroverheen. Het duurt allemaal best lang en buiten wordt de groep wachtenden langer en langer. En die arme positief geteste mensen moeten het allemaal vanuit hun auto aanschouwen. Lijkt me best rot!

Uiteindelijk mogen we allemaal toch weer naar binnen en mogen we direct door naar de stokjesdames. Vrij vlot erna krijgen we onze uitslag, negatief! Toch weer een opluchting. Op naar de boot, waar we inmiddels al lang en breed mogen inchecken.

Ik vind het maar niks, zo’n boot. Al die gangetjes die op elkaar lijken en dat geschommel. Maar ons hutje heeft wel een fijn bed en ik slaap er uiteindelijk verrassend goed. Wel nadat we natuurlijk uitgebreid de boot hebben verkend (wat een treurige bedoening eigenlijk, met zo’n zeer matige zanger en gokautomaten), een drankje hebben gedronken met uitzicht op de zonsondergang en een maaltijd te hebben verorberd bij het buffetrestaurant (van matige kwaliteit, maar ik heb wel een stiekeme zwak voor buffetten, dus toch leuk).

En dan klinkt ’s morgens de omroepinstallatie, zoeken we onze Clio weer op en scheuren de boot af, Rotterdam in. Zonder dat iemand van de douane ook maar een blik op ons heeft geworpen. Die kaas had dus ook wel meegekund. Thuisgekomen is het weer even wennen. Zoals altijd voelt onze woonkamer groots en heel wit en omdat er iemand op ons huis heeft gepast, moet ik ook eerst alles op de goede plek terugzetten haha. De poezen willen zoals altijd gewoon eten en de berg was is enorm.

Het zit erop. En met alle tegenslag door corona, voelt het nog steeds een beetje onwerkelijk dat we deze droomreis nu tóch echt hebben kunnen maken. Schotland, je bent meer dan prachtig!