We moeten vroeg opstaan vandaag, want vandaag verlaten we Mull. Omdat we iets korter in het huisje verblijven dan we geboekt hebben, hoeven we ons eigenlijk niet te haasten om op tijd te vertrekken (boeken kon alleen maar voor een volledige week, maar zo lang wilden we niet blijven.). In al mijn wijsheid boekte ik echter de ferry van 10.00 uur, me niet zo goed realiserende dat je er dan voor 9.30 uur al moet zijn én dat het een uur rijden is vanaf ons huisje. En als je dan onderweg ook nog de tijd wilt kunnen nemen voor wat fotostops, dan moet je dus om 8:00 uur wel zo’n beetje in de auto zitten.
Gelukkig gaat het inpakken inmiddels als een geoliede machine en hebben we zelfs nog ruim voldoende tijd voor een ontbijt en de bijbehorende afwas. En na de grijze dagen die we gehad hebben, is vanochtend ineens een heel ander verhaal. De zonsopkomst belooft ons een prachtige herfstdag. Fris, maar zonnig.
De wegen zijn zo vroeg ook nog vrijwel uitgestorven en de dieren van het eiland wanen zich nog veilig. We zien onderweg haviken hun prooi oppeuzelen en meerdere keren herten langs de weg. We mogen er maar liefst 7 optellen bij de tot nu toe wat magere score van één zichtbaar hert en één onzichtbaar hert. Foto’s lukken helaas niet, daarvoor duiken ze toch te snel bosjes of struiken in. Wel gaaf om te zien hoe een volledig hert gewoon totaal verdwijnt in de varens, inclusief zijn gewei.
We arriveren ruim op tijd voor de ferry, die ineens sinds vorige week een maatje gekrompen blijkt te zijn. De boot waarmee we naar Mull kwamen was echt een flink schip, met een ruim voor de auto’s, veel zitplaatsen, meerdere verkooppunten voor eten en drinken en een gift shop. Bij deze ferry is er slechts een klein koffiekioskje en zijn er niet echt fijne plekken om te zitten. We blijven daarom maar gewoon buiten op het dek staan. Het is ijskoud, maar zó mooi. Echt genieten. Helaas heb ik wel mijn handschoenen in de auto laten liggen, dus aan het eind van de vaart heb ik een stel ijsklompjes als handen.
Eenmaal aangekomen in Oban twijfelen we even of we hier nog willen blijven, het is zo’n leuk plaatsje en Remco wilde eigenlijk nog naar de distillery. Uiteindelijk besluiten we dit toch maar niet te doen, uit bescherming van Remco zijn spaarrekening. Het is ook zulk mooi weer dat we alle tijd willen nemen om voor het laatst te genieten van de Schotse landschappen. En genieten doen we, want het is alweer een prachtige route. Het landschap is inmiddels gehuld in gele herfstkleuren en dat in combinatie met de knalblauwe lucht is echt prachtig om te zien.
Rond lunchtijd stopt Remco random bij een restaurant langs de weg en dat blijkt een schot in de roos. We halen er twee heerlijke take-away gerechten en eten die op een picknickbank buiten op. Zonder jas! In de zon! Groot genieten. Het restaurant blijkt best beroemd te zijn en is eigenlijk een oesterbar. Wij eten er geen oesters, maar mijn zalm is vast nét zo goed als die oesters. Honey-glazed en met cajun kruiden. Zoet en pittig, lievelings.
Loch Lomond/The Trossachs is zeker een gebied dat op ons lijstje gaat voor een volgend Schotland tripje, want we zien er inderdaad vandaag veel te weinig van. We stoppen nog wel even in Luss, waar je een fairywalk kunt doen. Eigenlijk voor kinderen, maar het lijkt me zo leuk. In Luss is er echter een enorme hoeveelheid ouders met kinderen losgelaten, geen idee wat er te beleven is (komen ze allemaal voor de fairywalk? Of toch voor dat pompoenenparadijs waar we langsrijden), maar we besluiten Luss verder maar even te skippen.
Rond half drie zijn we nog maar een half uurtje van Glasgow verwijderd en bel ik naar het bedrijf wat ons binnen moet laten in ons appartement. Hoe goed mijn Engels ook is, aan de telefoon verander ik spontaan in een haperende toerist, maar gelukkig snapt de telefonist me wel. Er komt iemand om ons de sleutels te overhandigen. Tijdens de rit door Glasgow twijfelen we een beetje of we wel in een goede buurt zitten, wat zien sommige straten er ontzettend armoedig uit. Maar wij blijken op een prima plekje te zitten. Parkeerplaats voor de deur, metro voor de deur, mooi ingericht appartement met smart home gadgets en een goede internetverbinding. Prima stekkie. Lang blijven doen we echter niet, want het is nog steeds mooi weer en de stad roept.
We hebben om 18:00 uur afgesproken met Jeltje. We besluiten om de metro naar de stad te pakken en vanaf daaruit dan op ons dooie gemakje richting het restaurant waar we Jeltje ontmoeten te lopen. Zij verwacht dat ze er wat vroeger gaat zijn dan de afgesproken tijd. Het is een half uur lopen naar het restaurant, maar met 100x stoppen en zijstraatjes induiken doen we er uiteindelijk een uur over. Glasgow bevalt ons zeer goed, wat een leuke stad! Wel weer enorm wennen om weer terug te zijn in een stad, wat een hoop mensen overal!
Eenmaal bij “The Hug & Pint” (onthoud die naam) aangekomen staat ons gereserveerde tafeltje gelukkig al op ons te wachten. Wij nemen vast een drankje in afwachting van Jeltje die even later ook binnen komt vallen. We hebben echt een heerlijke avond samen met wijntjes en biertjes en whiskey en elderflower cocktails. En eten natuurlijk. Fantastisch geweldig vegan Aziatisch eten. Er staan echt mensen in de keuken die koken snappen, want wat is dit lekker! Ook voor niet vegans écht een aanrader. En het is met kleine porties, dus lekker veel bestellen en alles delen. We genieten er intens van en het is zo leuk om Jeltje te zien!
Het restaurant is niet echt een restaurant, maar meer een soort café waar ook bandjes optreden beneden. Als ik beneden naar het toilet ga, sta ik ineens in het zaaltje waar een optreden bezig is. Helaas niet echt iets naar mijn smaak, was anders wel leuk geweest om nog even te gaan luisteren. Om een uur of acht wordt ons vriendelijk verzocht om ons tafeltje af te gaan staan aan andere mensen en stappen we samen in de metro. Jeltje moet eerder uitstappen wat het afscheid lekker awkward maakt, maar gelukkig kunnen we online op Twitter samen nog nagenieten van deze heerlijke avond.
Morgen doen we een dagje street-art in Glasgow.
