Dag 14: Poolewe – Lochcarron (07/10/21)

Het is behoorlijk onstuimig weer ‘s nachts. Veel wind en énorme hoeveelheden regen. Ik word er een paar keer wakker van. Echt herfstweer. Ook wanneer we wakker worden regent het nog steeds flink.  Eerst maar douchen en ontbijten. Het ontbijt is ook in deze B&B weer prima verzorgd. Een full Scottish, met ditmaal ook haggis erbij geserveerd. Ik heb dat nog niet gegeten en vind het verrassend lekker! Remco had eerder al wat, maar die was wel minder lekker. Het is wel weer afkicken van de lekkere koffie bij Oma Jo, want hier serveren ze weer eens bitter warm bruin water. Echt, niet te drinken! 

We kletsen nog wat met de eigenaar van de B&B die beweert dat het straks opklaart en de rest van de dag droog blijft. We zijn benieuwd, want zo ziet het er niet uit. Maar Schotland heeft ons al vaker verrast. Het is buiten naast nat ook ineens heel warm. We tikken vandaag de 17 graden ineens weer aan. 

Na vertrek rijden we eerst Poolewe nog even door (stelt niet zo veel voor). Ook de auto gooien we nog even vol. Nog steeds nergens last gehad van het brandstofprobleem trouwens. Voor de zekerheid tanken we wel elke keer al bij een half lege tank. 

Na onze kleine detour gaan we terug de NC500 op. De route is prachtig, maar het blijft maar regenen. Veel stopmogelijkheden zijn er ook niet en eigenlijk valt het hierdoor wel een beetje tegen. In de ochtend vecht de zon nog tegen de wolken, maar ze verliest jammerlijk. Langzaam wordt het steeds mistiger en mistiger en we zien de bergen steeds verder verdwijnen. 

We hebben voor de lunch gereserveerd bij de Applecross Inn, waar het gelukkig warm en knus is. Remco eet een heerlijke fish & chips, ik ga voor de zeeduivel, die hier geserveerd wordt als een soort kibbeling. Het is heerlijk! We delen samen nog een toetje, alweer sticky toffee pudding met warme custard. We hebben echt een nieuwe liefde! 

Na de lunch is het weer helaas nog steeds even slecht. We vervolgen onze route naar de Bealach na Ba en zien al wel aankomen dat we de uitzichten onderweg op onze buik kunnen schrijven. We hebben echt géén idee waar we doorheen rijden, want alles is witter dan wit. De weg blijkt overigens wel minder spannend dan we dachten, als je weleens in de Alpen hebt gereden dan heb je spannendere bergwegen gehad. Hoewel de one track road wel een complicerende factor is hier natuurlijk. 

Op het viewpoint helemaal bovenaan stoppen we toch nog maar even. We zien niks. Wit. Punt. Echt wel weer iets voor ons hoor dit. We kunnen er gelukkig wel om lachen, maar een beetje jammer is het wel natuurlijk. 

Beneden aangekomen is het uitzicht wel weer ietsjes beter, we kunnen de berg weer zien en de toppen in de wolken. Medelijden hebben we met al die mensen die we naar boven zien rijden, met een nog enigszins hoopvolle blik. 

Inmiddels zijn we niet zo heel ver meer verwijderd van onze nieuwe B&B. Veel sneller dan verwacht, omdat we onderweg dus nauwelijks zijn gestopt. We gaan er maar gewoon in, inchecken kan al wel. Het is één van de minst leuke slaapplekken van deze reis, een ietwat saaie kamer uitgevoerd in 50 tinten beige met grenen meubilair.  Wel lekker bed trouwens! 

We hangen wat rond in onze kamer tot het tijd is om te eten. Ik heb gereserveerd bij de Kishorn Sea Food bar en vanavond is mijn feestje. We bestellen de sea food platter voor twee personen. Heerlijk! Langoustines, een halve kreeft, dressed crab, mosselen, squat lobsters (mini kreeftjes, LEKKER!), Sint-jakobsschelpen, vers brood, koolsalade. Wat een verwennerij. En zulke lieve mensen ook weer! Het is echt een superklein hutje en het wordt gerund door een Poolse familie. 

Zo eindigt deze wat suffe dag toch nog heel fijn. In ieder geval voor mij (Remco doe je een iets minder groot plezier met dit eten). Morgen weer verder op pad, naar Fort William. Onze route over de NC500 eindigt hier, want we maken het rondje niet af. Er is nog een klein stukje terug naar Inverness, maar daar hebben we toch niks meer te zoeken. 

Maar wat een prachtige route zeg! We hebben er enorm van genoten. Wel zie ik ook waarom veel locals minder blij zijn met de populariteit van de NC500. De infrastructuur is echt totaal niet berekend op zoveel bezoekers en met name veel campers veroorzaken overlast door verkeerd parkeren, afval achterlaten, met te grote campers op te kleine wegen enzovoort. Dubbel gevoel wel dus, want wij zijn natuurlijk net zo hard deel van het probleem, hoewel we wel bewust hebben gekozen voor een reis buiten het hoogseizoen. Maar ja, geweldig mooi was het wel! 

En het moois is nog steeds niet op natuurlijk! (wat is het fijn om weer zo heerlijk lang weg te zijn!)

Dag 15: Lochcarron – Fort William (08/10/21)

Na een aardige nacht schuiven we in het beige huis aan bij de ontbijttafel. De andere gasten, een Schots echtpaar, zit al aan tafel. Onze gastvrouw, die gisteren wat stug overkwam, is vanmorgen allerhartelijkst en geïnteresseerd. Zeker ook een suffe dag gisteren. We mogen hier uit allerlei opties kiezen voor het onbijt. Ik neem lekker gepocheerde eitjes met zalm, Remco een omelet. En de koffie is zowaar soortvan lekker! 

We kletsen wat met de andere gasten terwijl we ondertusssen met een schuin oog naar buiten kijken. Daar voltrekt zich een herhaling van gisteren: dikke vette witte mist. Meh! Maar terwijl we ons ontbijt opsmullen zien we langzaam wat zon en ineens beginnen de bergtoppen weer te verschijnen. Het uitzicht wordt ineens echt heel mooi. We maken wat telefoonfotootjes, pakken onze spullen in de auto en zodra ik naar buiten stap word ik héél blij! Wat is het prachtig buiten! De mist is opgetrokken, maar is laaghangende bewolking overgebleven. Ik wil naar beneden, maar het meer, want ik verwacht daar héle mooie foto’s te kunnen maken! 

We zeggen snel gedag en sjezen naar beneden naar een parkeerplekje. Oh man wat een kadootje is dit! Ik baal dat ik een niet wat betere landschapsfotograaf ben, want wow, gewoon wow. Ik ben echt helemaal excited dat ik ook eens op het goede moment op de goede plek was. 

En als we onze route vervolgen blijft het nog lange tijd zo prachtig. We rijden even door de wolk die ik eerder fotografeerde en hebben nog uitzicht op het meer van boven. Prachtig! Jammer dat er precies een boom voor het mooiste uitzicht staat. 

We rijden hierna door naar Plockton waar we stoppen voor een plaspauze en een rondje door het dorp. Superleuk plaatsje, heel mooi gelegen aan een baai met een eilandje. Er zouden zeehonden moeten zijn, maar die zien we niet. Wel echt een bezoekje waard. 

Hierna brengen we een bezoekje aan Coral Beach. Een strandje waar geen zand ligt, maar koraal. We zagen dit al eerder in Ierland, bijzonder mooi. Het is vandaag opnieuw vrij warm en we gaan zonder jas, in een shirtje, op pad naar het strand. Wie had dat nog gedacht in oktober. Volgens de beschrijving op internet is het een “short en easy walk” naar het strand maar wel “slightly muddy”. Nou, laat dat slightly maar weg. Wat een modderzooi! En er lopen koeien vrij rond, dus sommige modder is geen modder… 

Dat easy gaat ook niet helemaal op, want aan het einde is het best wel even klauteren over de gladde stenen en rotsen. Het is wél een leuke wandeling trouwens. 

Het strandje is de moeite waard, blijft bijzonder dat koraalzand. Het is jammer dat het niet iets zonniger is, want dan lijkt het water hier echt turquoise. Het is zó enorm helder! We wandelen er een poosje rond, tot het begint te spetteren. Zul je altijd zien, die ene keer zonder jas. We lopen richting het pad terug als we nog even in gesprek raken met een paar Schotten die er ook rondlopen. Ook zij zijn weer super geïnteresseerd in wat we allemaal komen doen. 

Het begint inmiddels wat harder te regenen dus nemen we afscheid van deze mensen en lopen terug naar de auto. De terugweg omhoog over de stenen gaat een stuk soepeler dan naar beneden en voor we het weten staan we weer bij de auto. Nét op tijd, want het komt ineens echt met bakken uit de hemel! Arme mensen op het strand, zó waterproof waren zij ook niet aangekleed. 

Wij rijden verder met als doel uiteindelijk bij Eilean Donan Castle aan te komen. Dit is nog een uurtje rijden en voor die tijd willen we ergens lunchen. Helaas loopt ons plan ietsjes anders vandaag. Bij een passing place gaat de andere auto niet ver genoeg opzij, waardoor Remco wat van de weg af gaat. Het voelt nogal ruig en ik roep nog, doe dat de volgende keer maar niet meer zo! Even later hoor ik Remco iets mompelen over “banden oppompen en initialiseren”. Ik denk nog even dat hij iets voorleest van een bordje bij een garage ofzo, maar dan zie ik het lampje op ons dashboard. Shit. Remco parkeert de auto aan de kant en ja hoor, lekke band! 

Aan het begin van de vakantie zei Remco nog, nadat we ongeveer drie auto’s achter elkaar met een lekke band zagen staan, dat hij hoopte dat dat ons niet ook zou overkomen. Tja. Een geluk bij een ongeluk is wel dat we in de bewoonde wereld zijn. Sterker nog, er doemt vrijwel direct een garage op! Helaas kunnen (of willen?) zij ons niet helpen, maar even verderop achter het benzinepomp is ook een garage. Gelukkig is dat nog maar een heel klein stukje en we kunnen er nog voorzichtig zelf heenrijden. 

Hier willen en kunnen ze ons helpen, maar we moeten wel een uurtje wachten. Het is lunchpauze. Dat weten onze magen ook, maar pech voor ons, er is niet echt iets in de buurt. We stillen de trek maar met een Snicker van de pomp. Ondertussen bellen we nog even met de leasemaatschappij of het wel oké is dat we deze garage de band laten fixen en hoe dit afgehandeld moet worden. Het is gelukkig allemaal prima, alleen even de rekening zelf voorschieten. 

Anderhalf uur later rijden we de garage weer uit. Zonder lampjes en met een nieuwe voorband. Hoera! Dit verhaal gooit alleen wel onze planning nogal in de war en Eilean Donan bezoeken zit er niet meer echt in. We rijden er nog wel even langs, maar het zeikt ook van de regen dus fotografisch is er geen eer aan te behalen. Ik troost mezelf maar met de gedachte dat ik vanmorgen een unieke foto maakte en dat kasteel op elke ansichtkaart staat. 

Gelukkig klaart het even later toch nog wat op en kunnen we nog van de mooie route richting Fort William genieten. We doen wat inkopen bij een M&S Foodhall voor het avondeten en ontbijt en checken dan in bij onze heerlijk riante Airbnb. Toch fijn om weer even een ‘huisje’ voor onszelf te hebben. Ik flans een pastasaus in elkaar met venkelworst en nduja uit een potje en we gooien eindelijk weer eens wat kleding in een wasmachine. Morgen naar Glencoe ofzo of naar de Harry Potter trein kijken. Nu eerst de weergoden weer toezingen, want dat heb ik blijkbaar afgelopen dagen niet voldoende gedaan.