Ons schommelende bedje slaapt beter dan verwacht, hoewel we wel wat vechten met de kussens. Sufferds zijn we, want onze eigen kussens liggen gewoon in de auto. We vonden het niet nodig om die mee naar boven te nemen voor één nachtje….

Gelukkig heeft onze kamer een heerlijke regendouche en staat er beneden een ontbijtje op ons te wachten. De eerste Full English van de vakantie! Mijn mooie jurk vangt complimenten van een hotelmedewerker met knalroze haar. Ik moet hem maar in de kast achterlaten voor haar. Dusniet! 

Ons ontbijt smaakt prima en we hebben spijt dat we gisteren niet voor iets van de Thaise gerechten zijn gegaan als blijkt dat er daadwerkelijk een Thaise dame in de keuken staat. We vermoeden zomaar dat die curry’s beter gelukt zouden zijn dan de burger die we gisteren kregen. 

Na het ontbijt proppen we de auto weer vol (we moeten écht nog beter organiseren) en gaan op pad. Vandaag brengt ons richting Edinburgh, maar natuurlijk weer niet zonder onderweg het e.e.a te bezichtigen. 

De route over de A68 naar Edinburgh voert namelijk langs een aantal mooie abdijen, de grens met Schotland en wat prachtige viewpoints. En hoewel we eigenlijk niet van plan zijn alle abdijen daadwerkelijk te bezoeken doen we dat uiteindelijk toch. 

We hebben wel pech, want bij geen enkele abdij mogen we de ruïnes betreden. Danwel vanwege potentieel gevaar van vallende stenen, danwel vanwege werkzaamheden. Beetje jammer wel, maar de entreeprijzen zijn er wel op aangepast. 

Maar voor we abdijen gaan bekijken, rijden we eerst door het heerlijke heuvellandschap naar The Scottish Borders. De route is prachtig en de wegen voelen soms aan als een achtbaan, zo heuvelig is het! (cheap thrills). Het passeren van de grens is toch wel even een moment. We zijn er! Onze Schotlandvakantie gaat écht écht écht beginnen! 

Na de grens rijden we richting Jedburgh Abbey, een augustijner abdij uit de 12e eeuw. Of nou ja, de ruïne van wat ooit een flinke adbij is geweest. Een groot deel van de kloostergang is, hoewel dakloos, nog steeds aanwezig. Verder is een heel groot deel van de fundering uitgegraven en voorzien van bordjes die vertellen welke ruimte dit vroeger geweest moet zijn. Overigens wordt een deel van die uitgegraven stenen, die in 1984 boven de grond zijn gehaald, nu weer begraven omdat ze zo ontzettend achteruit gaan. 

Er is een aardig visitor centre bij en het is leuk om rond te lopen. Jammer dat we de ruïne niet in mogen, maar er omheen lopen geeft toch ook een aardig beeld. Blijft knap dat ze zoiets zo lang geleden al konden bouwen. 

Jedburgh zelf vinden we niet zo gezellig, dus kopen we bij een kioskje wat drinken en rijden verder richting Dryburgh Abbey. Onderweg maken we een stop bij “Scott’s View” een prachtig uitzicht over de rivier “Tweed”. 

Dryburgh Abbey ligt, in tegenstelling tot de andere twee, niet middenin een stad, maar meer in een bos. Het is een prachtige idyllische plek, waar je ook heerlijk kunt wandelen. Wij lopen nog een stukje richting de rivier waar een reiger visjes staat te vangen en de eendjes in het rond spartelen. 

Dryburgh Abbey is een norbertijnse abdij en is gesticht in 1150.  De reformatie van 1560 zorgde voor het eind van het monastische leven op de abdij, toen er geen nieuwe broeders mochten worden opgenomen in de gemeenschap die nog maar acht broeders telde. In 1580 waren er nog maar vier, in 1584 nog twee bewoners. In 1600 was er niemand meer.

In 1786 kocht de elfde graaf van Buchan, David Steuart Erskine, de abdij, en legde een grote tuin aan op het terrein terwijl hij de ruïnes in stand hield. Uit die tijd stammen een aantal prachtige bomen op het terrein, waaronder een enorme Californian Redwood. 

Hierna is het nog een klein stukje rijden naar Melrose, waar we Melrose Abbey kunnen bezoeken. Deze abdij stamt uit 1136 en is in gebruik geweest tot 1560. Melrose Abbey was een hele rijke abdij, maar tegenwoordig is er niet heel veel meer van over. 

Wel is er hier ook een mooi museum met allerlei vondsten en sculpturen uit de adbij te vinden. Opnieuw heel jammer dat we niet door de ruïne zelf konden lopen, maar opnieuw de moeite van het bezoek wel waard! 

Inmiddels laten onze magen zich een beetje horen en strijken we neer op een terrasje voor een sandwich en wat te drinken. Helaas vinden de wespen ons drinken ook heel lekker. En mijn sandwich ook. Het is echt onmogelijk om ook maar iets van mijn sandwich te eten. Ik wikkel uiteindelijk mijn broodjes maar in mijn servet en eet ze verder op in de auto. Beetje jammer wel! 

Na de ongeplande autopicknick rijden we verder richting Edinburgh. We zijn op een minuut of twintig van ons appartjementje als we ineens bordjes richting Rosslyn Chapel zien wijzen. Je weet wel, die uit de Da Vinci Code! We waren helemaal vergeten dat die ook nog op de route lag. We volgen de bordjes en arriveren om 16.45 bij de . Helaas pindakaas voor ons worden er maar tot 16.30 bezoekers toegelaten. We lopen nog een stukje in de hoop de buitenkant te kunnen bekijken, maar er staat overal een dikke hoge muur omheen. We moeten het doen met slechts een blik op het dak. 

Dan maar richting Edinburgh, waar we neerstrijken in een heerlijk stijlvol appartementje. Deliveroo brengt ons een Nepalese avondmaaltijd voor een weeshuis, die héél wat beter smaakt dan de burger van gisteren! 

De komende twee dagen mag de auto even blijven staan en gaan we Edinburgh verkennen.