Bijna hebben we de eerste nacht in Praiano door moeten brengen op ons terras. De sluiting van de hordeur functioneert niet goed, waardoor we buitengesloten raakten. Met kracht de deur opentrekken was onmogelijk, daarmee trok je alleen maar de deurknop eraf. Gelukkig lukte het Remco om de hor van het slaapkamerraam omhoog te schuiven en kon hij door het raam naar binnen klimmen en van binnenuit de deur weer openduwen. Met een propje aluminiumfolie is herhaling voorkomen.

Na een rustige nacht in een veel beter bed dan in Rome is het heerlijk wakker worden met uitzicht over de zee. Zoals afgesproken doen we de eerste dag in Praiano echt helemaal niets. We lezen een boek, luieren op de loungebedjes onder de olijfbomen, drinken citroenlimonade en eten lekkere dingen. En minder lekkere dingen, want mijn poging fajita’s te maken met een zakje kruidenmix uit de supermarkt faalt jammerlijk. Exotisch eten moet je in Italië gewoon eigenlijk niet willen. En thuis kook ik ook al nooit met dit soort mixjes. Dit zakje was vooral zout (zoals alle zakjes) en smokey zoals BBQ-chips. Mexicaans koken bewaren we vanaf nu maar weer gewoon voor thuis.

Ook aan de kust is de temperatuur overdag zo ergens tussen de 28 en 31 graden en dat geluier in de schaduw bevalt ons eigenlijk zodanig goed dat we ook op de tweede dag in ons zeehuisje onszelf weer in de schaduw van de bomen parkeren. Wel maken we voor ’s avonds een reservering bij “Il Pirata”, een restaurant wat ons is aangeraden door Nicola. Het is gelegen aan de andere kant van het dorp en heeft een terras direct aan/boven de zee. De reviews zien er ook goed uit.

Ik trek speciaal mijn zwierige maxi-jurk uit de koffer voor dit uitje, want zo’n romantisch plekje aan zee verdient een mooie jurk. Maar eerst moeten we nog ‘even’ naar beneden. En dan bij voorkeur met zo min mogelijk traplopen, want de trappen zijn hier vrij hels. Scheef en ongelijk en vooral met hele hoge treden. Hoewel het boven verwachting goed gaat met mijn knie, voel ik hem op dat soort momenten soms nog wel flink. Een heel eind kunnen we over de weg naar beneden, maar uiteindelijk ontkomen we toch niet aan die trappen. We hebben wel een heel leuk weggetje gekozen, de muren zijn er versierd met allerlei zeedieren van keramiek. De openbare trappen hier in Praiano hebben overigens allemaal ook een officiële straatnaam! Als je geen straatnaambordje ziet, kun je ervan uitgaan dat de trap naar iemands huis loopt.

Uiteindelijk komen we na heel veel afdalen bij Il Pirata. Het terras ligt er werkelijk prachtig, maar verder valt de beleving een beetje tegen. Het eten is best lekker, maar de wow-factor is laag, zeker gezien de flinke prijzen. En de stoeltjes zitten écht niet lekker! Voor mij dan, ik ben er te klein voor en mijn benen worden afgekneld. Uiteindelijk vertrekken we vrij vlot na het hoofdgerecht en laten we het dessert voor wat het is. We moeten een flink eind naar boven wandelen voor we bij de bushalte komen waar we de “local bus” kunnen pakken die ons verder naar boven brengt, tot onderaan de 110 traptreden naar ons huisje. Er rijdt van alles voorbij, maar mooi geen local bus. Het tijdschema is ook lekker vaag en sowieso rijdt er hier weinig op tijd vanwege de vele verkeersinfarcten. De wegen langs de Amalfikust zijn totaal ongeschikt voor de hoeveelheid en het soort verkeer dat er overheen moet.

Uiteindelijk besluiten we maar weer te gaan lopen. Dit keer nemen we de hoofdweg tot aan de 200 traptreden die ons leiden naar de 110 traptreden naar ons huisje. Als we daar na een half uurtje wandelen nét moed staan te verzamelen om te gaan klimmen, komt er toch nog een local bus! En hij gaat naar boven! YESSS! Wat een gelukje. Die 110 treden zijn daarna prima te doen, hoewel ik wel mijn jurk uittrek. WARRUM! Leuk, zo’n polyester stofje. En nee, ik klom natuurlijk niet naakt naar boven, ik droeg nog een hemdje en broekje met pijpjes.

De laatste dag aan zee willen we toch echt wel iets gaan ondernemen en wat meer van de omgeving zien. Het oorspronkelijke plan was het lopen van het ‘Pad van de Goden’, een wandeling van zo’n 6 kilometer hoog in de bergen met fantastische uitzichten. Maar daar komt de warmte weer om de hoek kijken. Vandaag zou de koelste dag worden, maar de voorspellingen geven uiteindelijk opnieuw 30 graden aan en ’s morgens vroeg bij zonsopkomst is het al 25 graden. We klagen echt niet, we zijn heel blij met het mooie weer, maar het betekent gewoon wel aanpassen. En dus besluiten we de bus naar Amalfi te nemen en van daaruit de ferry naar Positano, gevolgd door de bus weer naar huis. Eerst ontbijten we met een croissantje en een espresso bij de bar tegenover de kerk. En daarna eten we daar ook maar direct een ijsje, dat mag best als het om half tien al 27 graden is.

De bus naar Amalfi komt redelijk vlot, maar is wel vol waardoor we moeten staan. De zoveelste workout van de vakantie, want al die bochten en je dan vast moeten houden! Training voor de hand- en armspieren! In Amalfi drinken we eerst een colaatje op een terrasje en kopen daarna kaartjes voor de ferry. Voor 8 euro per persoon worden we naar Positano gebracht. We hebben nog een klein half uurtje de tijd en we struinen nog wat door Amalfi heen. Bij een toeristenwinkeltje koop ik een zakje risottorijst met Amalficitroen. Geen idee of die instantprut echt lekker is, maar de citroenen hier zijn dat wel. Ook kopen we nog een potje met baba in “crema di limone”. Zoals ik al zei: alles draait hier om de citroenen. Alles. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is er in citroengeur, citroensmaak of met citroenprint. Lekker zomers wel!

De ferry vaart ons vervolgens een aangenaam half uurtje langs de kust naar Positano. Wat een prachtig uitzicht! Het is echt heel tof om alles ook vanaf het water te bekijken, je ziet dan pas echt goed hoe alle huisjes tegen de bergen aangeplakt zijn. Bijzonder mooi!

In Positano voelt alles nog eens driedubbel als zomer. We waren natuurlijk al helemaal in zomerstemming, maar dit is écht een zomerbadplaatsje. Het is druk en toeristisch, maar zo leuk! We eten wat meegenomen watermeloen op een bankje en wandelen dan wat door het plaatsje richting de bushalte. Omhoog natuurlijk weer, laat maar werken die kuiten! Een beetje boven in Positano, met geweldig uitzicht op het strand en de berg vol huisjes eten we een late lunch. Daarna is het wachten op de bus, wat een beetje een oefening in geduld is. We weten ook niet of we nou uiteindelijk de bus van 15.00 die te laat is óf die van 15.30 die precies op tijd is hebben. Dit keer kunnen we wel zitten en een kwartiertje later staan we weer in ons eigen Praiano.

Hier halen we wat water uit de watervulautomaat (10 cent voor een liter in je eigen flesje) en wachten tot het supermarktje weer opengaat. Tussen twaalf en vier is alles hier dicht. Met een paar boodschapjes voor opnieuw een borrelhapjesdiner wachten we op de local bus voor de laatste etappe van vandaag. Die komt vrij vlot (en veel eerder dan volgens het schema zou moeten….) en brengt ons in een jolig sfeertje naar boven. De chauffeur heeft er zin in en roept van alles naar bekenden in het busje. We verstaan er geen reet van, maar gezellig is het wel. Bij één halte geeft de chauffeur een uitstappende passagier een lege fles mee. Of hij die ook even wil vullen bij de watervulautomaat. Fantastisch concept.

De chauffeur levert ons weer veilig af bij de halte (en dat is echt een kunst! Het is zo smal allemaal en zo steil!). We klauteren voor de laatste keer onze trappen op en genieten nog wat van ons uitzicht. Morgen weer op pad. Naar Paestum. Met heel veel liefde voor de afgelopen dagen in ons hart, want deze kust met dit huisje is een heerlijke plek om te ontspannen en zorgde echt voor het ultieme vakantiegevoel!