Als ik ’s morgens naar de tuindeur loop staat Camelia daar al blij voor te kwispelen. Ik doe de deur open zodat ik haar kan knuffelen en ontmoet ook Elvira (en een schildpad!) in de tuin. Ze vraagt ons of we al gaan vertrekken en ik probeer uit te leggen dat we eerst nog even wat gaan ontbijten. De taalbarrière staat in de weg, dus haalt ze haar smartphone en Google Translate er weer bij. Het is een rare manier van een gesprek voeren, maar het werkt wel. Ook neemt Elvira een cadeautje voor me mee, een zelfgehaakt hoesje voor een pakje Kleenex, verpakt in een organza zakje met een kaartje erbij. Als herinnering aan ons verblijf. Het is stiekem spuuglelijk, maar ZO lief! Ik wil Elvira adopteren als tante! Als we na het ontbijt echt willen vertrekken moeten we eerst nog op de foto, daarna krijgen we twee zoenen en een knuffel en stappen we in de auto. Ik hou niet zo van chihuahua’s, maar zelfs het afscheid van Camelia maakt me een beetje sad. Het is zo’n schatje. Ik zou een volgende keer zó weer deze AirBNB overwegen. Ondanks dat het bed best flut was 😉

Vandaag is onze langste rijdag, we rijden van Rome naar Praiano een stadje aan de Amalfikust. De rit willen we onderbreken met een bezoekje aan het Paleis van Caserta. Dit paleis heeft tussen 1780 en 1861 dienstgedaan als woon- en werkpaleis van de koningen van Napels en Sicilië. Het gebouw is vermoedelijk het grootste gebouw wat in de 18^e eeuw in Europa gebouwd is. Het gebouw is geïnspireerd door Versailles, maar het is veel groter en ook de tuin is superieur aan die van Versailles. Het gebouw getuigt ook van behoorlijk wat grootheidswaanzin, want het Koninkrijk Napels was indertijd noch rijk, noch machtig. Het paleis heeft 1200 kamers en 1790 ramen. Er zijn 40 monumentale kamers die geheel versierd zijn met fresco’s. Het park is 120 hectare groot en er is een 38 kilometer lang aquaduct aangelegd om alle fonteinen en waterpartijen van water te voorzien.

Maar voor we het paleis bezoeken moet er eerst gegeten worden. Ik heb op Google even vlug een tentje met een hoge review opgezocht in het centrum van Caserta. We kunnen voor de deur parkeren, dus karma is met ons. Als we binnenstappen twijfelen we wel heel even, want het lijkt meer een take-away dan een restaurant om echt te gaan zitten. In de vitrine zien we echter hele lekkere dingen en er zijn wel wat eenvoudige zitplaatsen, dus we gaan het gewoon doen. Remco kiest iets van vis uit een grote pan wat er lekker uitziet. Ik bestel een spaghetti cacio e pepe, spaghetti met Pecorino kaas en zwarte peper. Eén van de meest eenvoudige gerechten uit de Italiaanse keuken, maar als het goed is bereid zó lekker! En op de een of andere manier heb ik er hier vertrouwen in. Ook hier staat de taalbarrière weer wat in de weg, maar met handen en voeten en Google Translate komen we er wel. Het is duidelijk een familiebedrijfje en op de toonbank staat zelfs een maxi cosi met een baby erin. Waarschijnlijk het kindje van de eigenaar, want hij is er zo lief mee!

Als ons eten komt worden we niet teleurgesteld. Het is echt waanzinnig lekker! Zo lekker zelfs dat we na het eten nog wat dingen uit de vitrine bestellen. Nadat we afgerekend hebben bedenken we dat we ook nog broodjes wilden, want die zijn hier óók al zo lekker! We krijgen ze gratis en moeten daarna ook hier poseren voor een foto. Té leuk dit! Ik laat direct een goede Google review achter, dit soort tentjes zijn goud waard. We zijn in staat om hier later nog een keer voor om te rijden zelfs.

Hierna rijden we dan eindelijk naar het paleis. Parkeren kunnen we in een enorme parkeergarage die onder de ‘voortuin’ van het paleis ligt. Slim! Buiten is het een graad of 32, dus een ideale temperatuur voor een bezoekje aan een koel paleis. We worden hierin niet teleurgesteld. Binnen is het aangenaam koel en waanzinnig mooi. Zoveel fresco’s, beeldhouwwerk, kunstwerken en tierelantijntjes. En marmer, enorme hoeveelheden marmer. En hele lelijke kroonluchters, dat ook. Ergens halverwege vallen we ook ineens in een tentoonstelling van moderne kunst. Bijzonder, maar goed.

Na het bewonderen van een heleboel kamers wagen we ons naar buiten om de tuin te bekijken. In een rechte lijn vanaf het paleis liggen enorme bassins met water met fonteinen en andere waterpartijen. Helemaal aan het eind, op 3 kilometer afstand, klatert een enorme waterval naar beneden. Met iets minder warm weer is dit een prachtige wandeling, maar wij kiezen nu voor het shuttlebusje. Hiermee kunnen we in ieder geval de waterval van dichtbij bekijken en de overige kilometers vanuit het busje voorbij zien glijden. De Engelse tuin moeten we helaas ook overslaan vanwege de warmte en de felle zon. Jammer, maar helaas. Wij zijn nou eenmaal niet zo geschikt voor hitte.

Wonderlijk genoeg is het bij dit paleis helemaal niet zo druk, terwijl dit prima een tweede Versailles zou kunnen worden. Hoewel ze dan wel nog wat werk aan de winkel hebben, want er is wel heel veel achterstallig onderhoud. Ik verbaas me er ook over dat in veel kamers de ramen gewoon openstaan en de zon fel naar binnen schijnt. Volgens mij is dat niet zo best voor oude meubels, kunstwerken, zijden behang en fresco’s.

Inmiddels wordt het tijd om weer in de auto te stappen, want we moeten nog een stukje rijden. En boodschappen doen, waarvoor we in Pompeï een hypermarché induiken. We slaan een berg lekkers, drinken en ingrediënten voor avondeten in zodat we morgen nergens heen hoeven. We hebben besloten dan even een dagje écht niks te doen.

Maar eerst moeten we nog even een rits slingerweggetjes trotseren op weg naar ons volgende overnachtingsadres. En 110 traptreden…. Gelukkig is onze host, Nicola, zo lief om onze grote gele koffer omhoog te sjouwen. Hij rent die trappen op alsof het niets is. Met kuiten als staal. Wij hebben er beduidend meer moeite mee, maar het is het zó waard! We hebben zulk mooi uitzicht en zo’n fijn terras! Twee terrassen zelfs. Met ligbedden, zitjes, alles. Als welkom krijgen we zelfgemaakt citroenijs en zelfgemaakte citroencake. Want als je Amalfikust zegt, dan zeg je citroen. Maar daarover later meer… eerst genieten van het uitzicht.