5 juni 2019
Ons lieve AirBNB bedje met roze lakens en koeiendeken blijkt niet zo heel erg lekker te slapen, dus we worden enigszins geradbraakt wakker. Wel is er meteen goed nieuws! Onze claim voor compensatie bij Easyjet vanwege de vertraagde vlucht op de heenweg is gehonoreerd. We krijgen €250 euro per persoon. Dit is meer dan het retourticket heeft gekost, dit soort claims werken met vaste bedragen die zijn vastgelegd in EU-wetgeving. Fijne meevaller na de hele dag doelloos op Schiphol bivakkeren!
Voor we richting Rome gaan om ons geld weer uit te geven, moeten we eerst nog een was draaien. Onze voorraad schone onderbroeken en shirts raakt een beetje op en in Toscane hebben we eigenlijk iets te weinig gewassen. Het wasmachientje (dat overigens buiten staat, heel normaal hier in Italië) blijkt wat klein, dus het wordt het hoogstnoodzakelijke. Maar goed ook, zo blijkt als we een paar uur later de was eruit halen: het water spoelt niet of niet goed door het zeepbakje en de was ruikt vreselijk muf. Zelf zo muf dat we de was nog maar een keer aanzetten met zelfgemaakt vloeibaar wasmiddel. Nog een keer wachten tot de machine klaar is duurt nu echt te lang, dus wij vertrekken richting Rome. Het metrostation is een minuut of vijf lopen en de metro brengt ons dan in twintig minuten in het centrum van Rome. Qua wijk zitten we niet bepaald in een inspirerende omgeving, maar dit werkt prima. Wel rijden hier echt enorme oude gribusmetro’s. Vol graffiti en met deuren die ook prima als guillotine kunnen fungeren als ze dichtklappen. Uitzicht is overrated. Je raam zit of vol graffit of is te ranzig om doorheen te kijken. Of beiden. Maar het rijdt en we komen veilig aan op onze bestemming.
We zijn allebei al eens in Rome geweest, dus de grote highlights kunnen we hier overslaan. Voor vandaag hebben we een beetje een onconventioneel programma. Allereerst wil ik heel graag naar Eataly, een immens foodieparadijs van drie verdiepingen vol Italiaanse delicatessen en een aantal restaurants. Ideaal ook om te doen op deze tijd van de dag, want zo ontlopen we de hitte weer een beetje. Ik vind het fantastisch en koop het liefst de hele winkel leeg. Uiteindelijk koop ik helemaal niets, want we moeten het ook de hele dag nog met ons mee dragen. We gaan kijken of we op de dag van vertrek misschien nog een shoppingtripje gaan doen. En anders kan ik ook gewoon de Foodelicious in Rotterdam wel plunderen. Die hebben tenslotte ook een heel scala aan Italiaanse producten. Wel gaan we natuurlijk wat eten. We delen samen een weer een waanzinnig lekkere schaal antipasti en eten daarna een hamburger! Met bacon! Njom! Daar had ik echt zin in. Beetje een teleurstelling was wel dat potato chips hier betekent dat je chips krijgt en geen patatjes. Patatjes zijn potato sticks.
Na het eten lopen we een stukje verder de wijk Ostiense in. Een wijk waar je normaal niet zo heel snel terecht zal komen als je Rome bezoekt (en waar je ook niet veel aan mist), maar er zou veel streetart te vinden moeten zijn, waaronder een paar grote werken van BLU. Uiteindelijk valt het allemaal een beetje tegen. De werken van BLU zijn vaal geworden en de tofste is niet te fotograferen vanwege het permanente verkeersinfarct ervoor. En de wijk heeft verder wel een paar aardige werken, maar niet zoveel als verwacht. Het allertofste is eigenlijk nog wel een spoortunneltje met allemaal kleinere werken. Het is er smoezelig en absoluut niet mooi, maar er zitten hele gave dingen.
Hierna lopen we verder richting Testaccio, waar ik naar de markt had gewild. Maar die is inmiddels al lang dicht. Wel lopen we even langs een werk van mijn favoriete streetartist ROA. Check, die kan in de verzameling. We zijn nu vlakbij Trastevere waar we een poosje door de schattige kleine straatjes slenteren en een cola drinken op een véél te duur terras. Maar het was nodig en hij smaakte wel extra lekker.
Ondertussen begint de zon langzaam te zakken en kleuren de straatjes extra mooi in het avondlicht. De vorige keer dat ik in Rome was, moesten we steeds vroeg terug naar onze camping en zijn we ’s avonds helemaal niet in Rome geweest. Dat wilde ik dus nu echt wel heel erg graag. We lopen ondertussen in het oude Joodse ghetto en ik verbaas me opnieuw over al die opgravingen op allerlei plekken. Wat een bijzondere stad is dit toch! We overwegen even te gaan eten bij een Joods restaurantje. Een kennis is daar onlangs geweest en was wel enthousiast, maar de reviews zijn niet best. Hoewel ik de mening van deze mede-foodie (hoi Sophie!) wel vertrouw, gaan we tóch op zoek naar een gelegenheid met een hoger cijfer. We komen terecht bij ‘Emma’ wat lovende reviews krijgt. Als we er binnenstappen zit het er stampvol en blijkt het veel groter dan verwacht. Wat een vreetschuur. Het zit ook echt alleen maar vol met toeristen.
Maar… de reviews blijken terecht en we eten er echt heerlijk. Ik heb er hele goede ravioli met spinazie en ricotta met salieboter en saffraan. Dit keer is de salieboter ook echt aanwezig en ook de rest van het gerecht klopt helemaal. Remco eet een hele goede carbonara en we sluiten af met een gedeelde portie tiramisu waar ik nu nog van droom.
Het is vanaf het restaurant nog een klein half uurtje lopen naar het metrostation waarvandaan we naar huis kunnen. Het is zacht en we hebben wel zin in nog wat Rome bij avond, dus wandelen we dat stukje er gewoon nog even bij. Waarom heb ik thuis toch altijd al aversie als ik alleen maar naar het station hoef te lopen terwijl op vakantie een half uur een makkie is.
We lopen langs het Pantheon en door dure winkelstraten en komen dan weer aan bij ons gribusmetrootje. Het contrast is enorm. Eenmaal thuis hangen we de – nog steeds stinkende – was op het rek en duiken weer in het roze bedje.
6 juni 2019
De tweede nacht in het rozekoeienbed is nog slechter dan de eerste. Ik ben echt blij als het eindelijk ochtend is en ik onder de weldadige regendouche kan stappen. Remco heeft ook niet heel best geslapen en we komen traag op gang. Eerst koffie, een beetje bloggen, een beetje plannen maken, een beetje in de tuin zitten. Uiteindelijk loopt het al tegen twaalven eer we de metro instappen. Onderweg stappen we zelfs nog een keer uit omdat ik een stationnetje heb ontdekt met maar liefst zes werken van streetartist Alice Pasquini. Ook alweer een favoriet!
Als we in Rome aankomen is het dus zo’n beetje lunchtijd en strijken we neer bij een gyoza/dim-sum bar die ik via Google heb gevonden (we nemen geen risico’s meer!). Als we er voor de deur staan blijkt het assortiment dim sum wat beperkt, er is eigenlijk meer sushi. Voor een lunch is er echter wel genoeg keuze en nadat we onze bestelling krijgen, blijkt het ook nog eens héél erg lekker! Het dessert slaan we over, hiervoor lopen we een kwartiertje naar Pompi, Kingdom of Tiramisu. We kopen een tasting voor 2 personen (for science) en eten die ergens in de schaduw op een trap op. De tiramisu is lekker, maar verder eigenlijk niet bijzonder. Het heeft zeker niet de wow factor die ik had verwacht. Zeker niet vergeleken bij de tiramisu van gisteren!
We klauteren de trap waar we op zitten naar boven om de tiramisu er meteen weer af te lopen. En om een beetje uitzicht over de stad te hebben vanaf de terrassen van Villa Borghese, het enorme stadspark. We hebben het plan opgevat om een beetje door het park te gaan struinen want het is warm en benauwd. We hopen dat de schaduw wat verlichting brengt. Al snel zien we mensen rondrijden op allerlei vervoersmiddelen. Skelters, twee- en vierpersoonsfietsen, golfkarretjes. Geen gek idee, want het park is 80 hectare groot! Wij proberen ook een fietsding te huren, maar we mogen zonder legitimatie niks meenemen. En die hebben we uit veiligheidsoverwegingen niet bij ons. Balen!
We strijken neer op een bankje en kijken een tijdje naar alle mensen die voorbijlopen en rijden. Ondertussen proberen we te bedenken wat we zullen gaan doen. Ik ben heel moe en heb eigenlijk nergens zin in. We zijn warm, plakkerig, de luchtvochtigheid is intens hoog. Eigenlijk wil ik gewoon geen voet meer bewegen en bij ons appartement in de tuin zitten. Maar ja, Rome! Uiteindelijk kijken we elkaar aan en besluiten we dat we toch gewon teruggaan. Vakantie is óók relaxen. En Rome loopt niet weg! Via het park lopen we met een grote boog terug naar het metrostation. Vlakbij doen we in de Carrefour Express nog wat boodschappen voor het avondeten. Zo heerlijk dat je ook in zo’n mini supermarkt fantastische kazen en worst kunt kopen! We scoren er zelfs onze favoriet: salami met venkelzaad.
Het heuveltje op naar ons appartementje voelt als de Mount Everest. Stom hoe weerbarstig je lijf dan ook meteen kan zijn. MOEHOEHOE! Ik trek lekker een yogapants aan en nestel me in de tuin die heerlijk naar Toscaanse jasmijn ruikt. Wil ik ook op ons balkon straks! Camelia komt regelmatig even knuffelen en het is de perfecte keuze geweest om dit te doen. We eten lekker makkelijk weer gewoon wat kaasjes, brood en tzaziki en een salade van feta, watermeloen en munt. Of tenminste, ik denk munt gekocht te hebben, maar blijk ‘mentuccia’ gekocht te hebben, bergsteentijm. Dit is wel familie van munt, maar veel kruidiger. Een beetje als oregano. En eigenlijk is dat veel lekkerder in die salade! We besluiten meteen dat deze plant straks ook op ons balkon moet komen. Na het eten is het weer tijd om alvast wat in te pakken. Morgen is het alweer tijd om verder te reizen. Rome gaat terug op de to do-lijst, want we zijn nog lang niet klaar!
