Dag 11: Cività di Bagnoregio

Ook de check-out wordt verzorgd door Giusy. Even druk en gehaast als toen we aankwamen doet ze een snelle check en sjeest weer weg. We hadden de hele boel boven wel kunnen verbouwen, want daar kijkt ze niet eens. Dit verklaart wel waarom sommige dingen in huis niet helemaal op orde waren, ze heeft steeds veel te veel check-ins en check-outs op een dag!

We vinden het niet eens echt jammer om weg te gaan. Het was een bijzonder huisje op een bijzondere plek, maar door het koude weer van de afgelopen tijd én de flinke wind op onze dagen eigenlijk niet zo comfortabel. We konden lang niet zo lekker buiten zitten als gehoopt en binnen was het huis echt nog koud. Buiten is nu van kou geen sprake meer, de temperatuur loopt ook vandaag weer op tot een graad of 28. Niks vergeleken met Amerika verleden jaar, maar de luchtvochtigheid is ook heel hoog. Als je een arm optilt ben je klam.

We rijden vandaag naar Rome, een ritje van normaal zo’n 3 uur. Wij hebben echter nog enkele stops op het programma. Om te beginnen Cività di Bagnoregio of ook wel “de stervende stad”. Door aardbeving en erosie ligt het stadje geïsoleerd op een tufstenen rots. De grond onder Cività bestaat uit zacht vulkanisch gesteente dat steeds verder verzakt. Eeuwenoude huizen en stadspoorten verdwijnen langzaam maar zeker in de afgrond, waardoor het dorp steeds kleiner wordt en het op de lijst van de 100 meest bedreigde monumenten ter wereld belandde. Er woont vrijwel niemand meer in de stad. In de winter zijn er nog een stuk of 7 inwoners (en minstens evenveel zwerfkatten), in de zomer zo’n 100. Wel vind je er nog wat restaurantjes, souvenirswinkeltjes en een B&B.

In de jaren 20 werd een stenen brug gebouwd om Cività, dat inmiddels door de verzakkingen volledig geïsoleerd was geraakt, te verbinden met het grotere en naastgelegen Bagnoregio. Deze brug is inmiddels vernieuwd, maar biedt nog altijd de enige toegang tot het stadje. Het is er tevens volledig autovrij en dat betekent dat je de 300 meter lange brug te voet over zult moeten. Aan het begin van de brug koop je een entreekaartje. Met de inkomsten van het toerisme proberen ze de stad te behoeden voor nog meer verzakkingen.

Maar eerst die brug. Dat is dus best wel een ding. En het ergste is, het begint niet bij de brug. Je moet eerst een paar trappen én een flink stuk van de heuvel af, waarna je vervolgens in de brandende zon de brug naar Cività kunt gaan trotseren. En dat valt zéker niet mee. Gelukkig biedt boven de stadspoort je een fijne koele plek om even uit te blazen.

Als onze hoofden weer enigszins een normale kleur hebben aangenomen lopen we verder door de poort door om het stadje te gaan verkennen. Je komt direct op een middeleeuws pleintje terecht met een kerk en wat restaurantjes. Dit is weer zó anders dan alle andere stadjes tot nu toe. We besluiten eerst iets te gaan eten en daarna het stadje verder te gaan verkennen. De prijzen zijn – natuurlijk – flink, want je kunt toch nergens anders heen, maar de cola en de pizza smaken prima.

Hierna dwalen we door de straatjes heen. Wat een bijzondere plek dit! Op sommige plekken kun je zien dat er huizen verzakt zijn. We ontdekken ook nog Etruskische grotten, die je ook kunt bezoeken. De Etrusken waren de eersten die zich op deze plek vestigden. Het is raar om enerzijds in een soort openluchtmuseum te dwalen en anderzijds te zien dat hier nog wel degelijk mensen wonen. Een beetje vergelijkbaar met het kasteel van gisteren, hoewel ik hier geen mooie spidermanhanddoeken vind. Wel brommertjes en zelfs een Piaggio Ape. Hoe ze met die laatste naar boven zijn gekomen is me een raadsel. De uitzichten rondom Cività zijn prachtig en we spenderen veel meer tijd dan vooraf verwacht in de stad. Het is al over drieën eer we eens de terugweg naar de auto aanvangen. En die valt eigenlijk nog zwaarder dan de heenweg. Het is inmiddels echt heet en met de heenweg nog in de benen valt de heuvel aan het einde van de brug omhoog echt heel erg tegen. Maar we redden het, de auto staat er nog en we hebben geen bekeuring (onze parkeertijd is inmiddels al ruim verlopen).

Eigenlijk wilde ik heel graag nog naar een ander klein stadje, wat ook halfdood is. Ditmaal niet omdat het verzakt, maar omdat de bewoners gewoon weggetrokken zijn. Om de stad weer tot leven te wekken en op de kaart te zetten zijn er op een heleboel plekken grote murals van sprookjes gemaakt. Maar helaas, dit bezoekje zit er niet meer in. We zijn moe en warm en moeten nog zo’n 1,5 uur rijden tot Rome. Ook het bezoeken van wat spookdorpjes in de regio bewaren we maar voor een eventuele volgende keer.

De rit naar Rome voert ons grotendeels over de snelweg en hoewel je zou verwachten dat dat wel fijner rijdt dan die kleine slingerweggetjes valt dat eigenlijk wel heel erg tegen! Er is geen woord gelogen van het feit dat Italianen rijden als gekken. Er is er zelfs eentje die het presteert om te keren op de snelweg bij wegwerkzaamheden! Het verkeer in beide richtingen ging over één kant van de snelweg en de afslagen waren afgesloten. Omrijden is hem te veel moeite blijkbaar. LEVENSGEVAARLIJK! En ook de wegen zelfs zijn soms onnavolgbaar. Klaverbladen met nog meer babyrotondes eraan vast? Moet kunnen.

Gelukkig komen we zonder kleerscheuren aan bij onze AirBNB in Rome. Ver buiten het centrum, vanwege bovenstaande redenen. Rijden in de stad kun je beter aan anderen overlaten. Ons appartementje is klein, maar praktisch. De regendouche is fantastisch. Onze host is een waanzinnig lieve mevrouw die drie woorden Engels spreekt, superhandig is met Google Translate en heerlijke appeltaartjes kan bakken. Verder ontmoeten we Camelia, de chihuahua, en is er een heerlijk tuintje waar we gebruik van mogen maken. Hallo Rome!