Onze eerste dag in Florence begint helaas weer met wat regen. De Italiaanse lente is echt niet wat het moet zijn en er zijn de afgelopen weken bizarre hoeveelheden regen gevallen. Dit keer hebben we echter geluk, want de buitjes waaien al vrij vlot over en het wordt al snel zonnig en een graad of 19. Prima temperatuur om een stad te verkennen.
We beginnen – natuurlijk – weer met een kop koffie. Dit keer bij een hipster koffietentje! Je ziet ze niet veel, want de Italiaanse koffiecultuur is echt heel anders dan bij ons. Maar hier is er dus toch echt eentje, met slow coffees en hipster ontbijtjes zoals avocado toast. We ontbijten dus lekker on-Italiaans met koffie met latte art en pancakes.
We hebben voor de verandering weer eens weinig plannen. Florence barst van de musea en historisch en kunstzinnig verantwoorde activiteiten, maar wij hebben er toch voor gekozen om maar weer eens lekker door de stad te gaan struinen. Florence is eigenlijk ook één groot openluchtmuseum, dus er valt meer dan genoeg te zien. Beelden, paleizen, torens, prachtige oude gebouwen en heel veel streetart. Geen enorme murals, maar heel veel kleine kunstwerkjes die overal verspreid zijn. Als je er eenmaal een paar hebt gezien, zie je er steeds meer.
Na een poos wandelen lopen we een stukje over één van de bruggen over de rivier om vanaf daar de beroemde Ponte Vecchio te bewonderen. Als we op een muurtje van het uitzicht zitten te genieten, worden we aangesproken door een armbandjesverkoper. We proberen hem nog te negeren, maar deze man is érg gewiekst. Zijn opening negeren zou ZO onbeleefd zijn dat onze moeders zich voor hun opvoeding zouden moeten schamen. Negeren doen we hem dus niet. We maken een praatje en krijgen dan beiden een armbandje in ons handen gedrukt. Meerdere keren geven we aan het niet te willen, maar nee “No money, no money, this is gift from Senegal. Hakuna Matata!”. Natuurlijk komt hij daarna terug om te vragen of we niet tóch wat geld voor koffie of eten hebben. We houden voet bij stuk en geven hem niks. Hij weigert echter ook nog steeds de armbandjes terug te nemen. Prima joh, dan lopen we toch weg mét je armbandjes. Doeiiiii!
We zijn nog wel even bang dat Hakuna Matata achter ons aan komt rennen, maar dat is niet het geval. Wel sneu dat er ergens in een arm land kindjes die bandjes zitten te maken, maar goed. We vluchten snel de hoek om en zetten koers naar de lokale markthal. In de Mercato Centrale bevindt zich namelijk een foodiehemel. Beneden kun je er ‘gewoon’ je dagelijkse boodschappen doen, maar boven is een enorm foodcourt. We eten er een kaas/vleesplankje met wat brood als lunch. Zo lekker! Burrata, venkelworst, prosciutto, pittige olijven en pecorino. Heerlijk! Als toetje nemen we een ijsje gemaakt met vers fruit. Ik wil hier wonen! Waarom hebben wij zo’n stomme Markthal?!
We slenteren verder door kleine straatjes en steegjes en genieten van de stad. Florence is druk en ook wel heel toeristisch, maar we vinden het er echt wel fijn! We vinden op de kaart een fort wat we wel willen bezoeken. Het ziet er interessant en een beetje vreemd uit en we zijn nieuwsgierig naar de historie van het gebouw. Helaas blijkt als we voor de deur staan dat er een symposium over diabetes gaande is en het fort gesloten is voor bezoekers. De kerk die we iets later willen bezoeken rekent maar liefst 7,50 entree en slaan we daardoor ook maar over. Karma besloot dat we écht alleen maar gewoon door de stad mochten struinen. Ook goed. Hoewel… er verzamelen zich héle donkere wolken in de hemel. En onze voeten zijn eigenlijk ook wel moe. We besluiten voor het avondeten een paar uurtjes te gaan uitrusten in het appartement. Dat is toch echt wel het voordeel van een appartement boven een hotelkamer, je hebt toch een soort eigen huisje, met drinken in de koelkast en ruimte om te zitten zodat je niet de hele tijd op bed hoeft te hangen.
Als onze voeten weer een beetje tot leven zijn gekomen, gaan we weer op pad. Dit keer kiezen we niet voor een Italiaans restaurant, maar gaan we Perzisch eten. En dat is LEKKER! Echt, mocht je ooit in Florence zijn, ga bij Tehran eten. Eerlijk, het is de beste maaltijd tot nu toe in deze vakantie. En dat terwijl ik echt van de Italiaanse keuken houd. Maar dit was zo goed! En helemaal niet duur ook. We delen een voorgerecht met platbrood en wat smeersels en delen daarna een vleesschotel met verschillende soorten vlees die allemaal anders gemarineerd of gekruid zijn. De allerlekkerste is het rundvlees gemarineerd in granaatappelsap en walnoten. Zooo lekker! En zelfs de ogenschijnlijk simpele salade met spinazie, walnoten, feta en granaatappelpitjes is zalig. Ik heb serieus overwogen om Remco voor te stellen morgen weer te gaan. We sluiten af met – alweer een gedeelde – portie pistachemousse. Ook alweer zo lekker!
Heel voldaan en tevreden lopen we met een omweg naar huis. Langs het Uffizi, waar nu alle rijen en drommen toeristen zijn verdwenen en daarna langs het water, waar we getrakteerd worden op een fantastische dramatische lucht boven de Ponte Vecchio. Tientallen foto’s later beklimmen we de trap naar ons appartement en slapen daarna opnieuw als roosjes. MOE!
