Na het inpakken van de laatste spullen checken we uit bij het Ace Hotel. Onze koffers laten we achter, maar omdat er geen afgesloten ruimte is voor de bagage nemen we de rugtassen mee. Dat betekent dat we alle camera apparatuur, de laptop, e-readers en andere meuk voor in het vliegtuig al mee hebben. Het beperkt ons een beetje in wat we nog kunnen doen, want echt lekker wandelt het niet met die zware tassen. Sowieso lijkt een late vlucht altijd een goed idee als je boekt, maar blijkt het in de praktijk toch minder handig. We vliegen om 17.41, moeten drie uur van tevoren aanwezig zijn en het is een uur met het OV naar het vliegveld. Zo tegen 13.15 moeten we dus wel al terug zijn bij het hotel, zodat we ook nog wat speling hebben om naar de bushalte te lopen en voor de overstap op de metro.
We hadden in gedachten misschien naar het aquarium te gaan, maar dat wordt te krap. Eerst maar uitgebreid ontbijten dan. We lopen naar Lola, een tentje wat hoge ogen scoort in Foursquare. Hier verorberen we een gedeelte van een enorme portie pancakes. Dit was een gevalletje “hadden we beter kunnen delen”. Hierna slenteren we nog een beetje rond, spotten wat street art en strijken daarna neer bij de Starbucks. Ik drink mijn éérste frappuccino deze vakantie! Echt, hoe dan?! In het land van Starbucks nota bene. En in de STAD van Starbucks!
We internetten, Facebooken, Instagrammen een poosje in een fijne luie stoel, tot we onrustig worden. Zoals altijd komen we op het punt dat we besluiten om maar gewoon te gaan en dan maar op het vliegveld te hangen. We lopen terug richting hotel, duiken nog een winkeltje in en klimmen voor de laatste maal de trap op bij Ace. De receptionist helpt ons weer met het sjouwen van de koffers de trap af (zo lief!) en dan lopen we richting bushalte. De bus komt al vlot, maar bij de overstap naar de metro gaat het een beetje mis. Google stuurt ons de verkeerde kant op (of ik snap Google niet) en we lopen de verkeerde heuvel af. Die we dus ook weer op moeten. Argh!
Gelukkig vinden we hierna vlot de ingang en kunnen we verder gewoon met de lift. Er blijkt een storing geweest te zijn, die godzijdank inmiddels is opgelost, maar hierdoor moeten we wel iets langer wachten. Dan is het toch wel weer fijn dat je alle tijd hebt. De metrorit duurt een poosje, want SEATAC Airport ligt een heel eind buiten de stad. We zien de buitenwijken van Seattle voorbij glijden, ongezellige randgemeenten en waanzinnige streetart op bedrijfsgebouwen en hallen. Waarom wist ik niet dat HIER zoveel vet werk te vinden is! WOW! Nul foto’s natuurlijk, want de metro rijdt veel te snel.
Op een gegeven moment stappen er twee mannen in die me de rest van de rit een onrustig gevoel geven. Ze reizen samen, maar gaan apart zitten en communiceren niet. De ene gedraagt zich zenuwachtig en onrustig en de ander zit extreem stoïcijns naar zijn telefoon te kijken. Hoewel we ons door terrorisme echt niet laten tegenhouden om te reizen, en diverse getroffen steden kort ná terroristische aanslagen gewoon bezochten, speelt het natuurlijk soms toch door je hoofd. Een metro, een vliegveld… Ik word er een beetje boos van op mezelf, want ik vind ook dat ik aan racial profiling zit te doen door deze mannen verdacht te vinden. Want ja, ze zijn niet blank. Ze blijven zitten tot aan het vliegveld en staan dan tegelijk op, nadat de een de ander slechts een hoofdknikje toewierp. Ik ben serieus heel erg opgelucht als er vervolgens niks gebeurt en we veilig de lift in stappen met onze bagage. Stom. Misschien was die ene wel gewoon zenuwachtig omdat hij zijn vriendinnetje ging ophalen.
Beneden zien we een golfcaddy die gratis vervoer biedt naar de terminal. We twijfelen even en stappen dan toch vlug in. Best relaxed om niet te hoeven lopen. Helaas blijkt het karretje maar tot de eerste terminal te rijden en moeten we alsnog een stuk lopen naar die van ons. Hierna dompelen we ons in de hele riedel van het afgeven van koffers, uittrekken van schoenen, uitpakken van electronica en scannen van boardingpassen. Natuurlijk wordt mijn fototas er toch weer uitgepikt. Dit keer blijkt mijn boekweitkussentje voor onderweg de boosdoener.
We moeten met een treintje naar onze eigen terminal. We besluiten wat snoep voor onderweg te kopen en strijken dan neer op een stoeltje in onze – nogal deprimerende – terminal. Dan bedenken we dat we eigenlijk nog wel wat willen eten. Onze terminal blijkt maar een heel beperkt aanbod aan eten te hebben en we kijken elkaar een beetje sip aan. Hadden we nu toch maar nog wat lekkere broodjes ofzo gehaald bij een bakkertje. In de hoofdterminal hebben we echter wel meer aanbod gezien en we hebben nog meer dan genoeg tijd. Hups, weer terug in het treintje naar Terminal A, waar we een verrassend goede burrito scoren. Het Mexicaanse fastfoodrestaurant heeft een soort Subway concept waarbij je zelf kunt kiezen wat je allemaal op je burrito stopt. VEEEL guacamole voor mij! Yay!
We nemen ons eten weer mee de trein in en naar onze eigen terminal, want daar is het rustiger en zagen we meer vrije zitplaatsen. Logisch ook wel, want niemand wil daar dus eten. En dan begint het grote wachten. Ons vliegtuig is met vertraging aangekomen vanuit San Francisco en wij zullen daardoor waarschijnlijk later gaan vertrekken. De grondstewardess ter plaatse kunnen we in ieder geval niet verwijten ons te weinig informatie te geven, ze legt tot in den treuren uit wat er allemaal nog moet gebeuren, dat mensen met connecting flights het waarschijnlijk wel halen, dat ze ze gaan helpen, dat we wind mee kunnen hebben, dat de piloten hun best gaan doen, dat de mensen die nu het vliegtuig schoonmaken óók heel hard hun best doen. Enzovoort, enzovoort.
Uiteindelijk lopen we maar een half uurtje vertraging op. Het boarden gaat heel georganiseerd in zones en verloopt daardoor heel vlot. Net als op de heenreis hebben we een rijtje van twee stoelen. Zo fijn! Helaas heb ik wel weer een pechstoel. Eerst doet mijn schermpje het niet (gelukkig wel na een reboot) en mijn stoel gaat nauwelijks naar achter en blijkt vervolgens gedurende reis weer heel langzaam omhoog te komen.
We installeren ons en maken nog wat sippe selfies. Hoewel ik best zin heb in knuffelen met de katten, mijn eigen bed, water zonder chloorsmaak, kleren uit een kast en nog zo wat van die dingen, wil ik eigenlijk ook helemaal nog niet naar huis.
De vlucht verloopt opnieuw heel voorspoedig en we worden onderweg nog getrakteerd op een fantastische zonsondergang met volle maan. Nu wel natuurlijk. Grrr! Ik heb alleen een telefoon bij de hand, dus de foto’s doen deze lucht écht geen eer aan. Tien uur vliegen blijkt wel echt héél lang. Slapen lukt ons allebei niet, dus we verslinden aardig wat films. Ik kijk onder andere lekker Dirty Dancing en spoel het einde 4x terug. HEERLIJK! Mijn nieuwe koptelefoon maakt de reis overigens wel een stuk comfortabeler. Wat een rust!
Na dik 24 uur wakker te zijn, is het ineens 13.00u Nederlandse tijd en raken onze wielen Nederlandse bodem. De bagage komt vlot, de Intercity Direct komt vlot en voor we het weten staan we weer in onze eigen huiskamer. Wat is die groot en wit ineens! De poezen zitten direct aan me vastgeplakt. Heerlijk. Dat knuffelen heb ik echt wel gemist!
Maar wat een waanzinnige vakantie was dit! We ervoeren de hitte van de woestijn, stonden in de bergen tussen de sneeuw, zagen drukke steden en wijdse lege landschappen. We sliepen in 15 verschillende bedden en reden bijna 6000 kilometer met onze George Washington. We gaven zowaar iets minder geld uit dan begroot, kochten bijna geen souvenirs en hebben ook al nauwelijks geshopt. Er was ZOVEEL te zien! We hebben vier keer regen gehad, alle keren waren we of al bij onze overnachtingsplaats of in de auto. We aten heel veel burgers, maar aten ook heel veel eten uit heel veel verschillende andere landen. We bezochten zo goed als geen ketens, behalve één keer McDonalds en een paar keer een Subway voor de lunch. We bestelden twee keer een ijsje met twee bolletjes Die krijg je dus never nooit op. Amerikanen zijn aardig, behalve in San Francisco. Daar zijn ze ongeïnteresseerd en arrogant. Het grootste deel van de mensen die we ontmoet hebben, baalt zelf ook van Trump en wilde hele andere dingen voor hun land. Ze zijn blij dat we gewoon blijven komen en niet wegblijven vanwege die maffe president.
Ik wilde nooit naar Amerika, maar nu wil ik maar één ding: nog een keer!