Vandaag is de laatste volle dag in Amerika en de laatste volle dag in Seattle. We hebben nog tig dingen om te doen als optie op ons lijstje en kunnen eigenlijk niet zo goed kiezen. We besluiten om de bus naar downtown te nemen en daar de Smith Tower te bezoeken. Smith Tower is de eerste wolkenkrabber van Seattle en is gebouwd in 1914. Ondanks dat de toren natuurlijk al lang niet meer het hoogste gebouw van Seattle is, heb je vanaf het panoramadek nog steeds fantastisch uitzicht, inclusief de Space Needle. En dat vinden wij leuk, uitzichtplekken waarvandaan je ook de iconische landmarks van een stad kunt zien (en je er dus niet bovenop staat).
Maar eerst: ontbijt! Foursquare helpt ons aan een leuk tentje: The London Plane. We moeten er nog een stukje naar toe lopen, maar downtown Seattle blijkt echt zó tof dat we zelfs nog een paar omweggetjes nemen (ondanks knorrende magen). Downtown is oud en chique, met statige gebouwen en mooie (dure) winkels. Jammer genoeg wordt er énorm aan de weg gewerkt, dus het mooie wordt wel een beetje verstoord door alle oranje hekken, herrie van drilboren en stoffige wegwerkers.
The London Plane blijkt een bloemenwinkel annex bakkerij annex designstore annex restaurant. Bijzondere combinatie, maar we ontbijten er fan-tas-tisch lekker! Het is alleen een beetje weinig (ja, echt… je krijgt in Amerika al lang niet meer overal van die bizarre porties). Remco scoort in het winkeltje nog een paar koekjes terwijl ik naar het toilet ben. En ook koekjes bakken kunnen ze prima bij The London Plane. Hoewel het koekje met lavendel echt niet aan mij besteed is. Gelukkig houdt Remco wel van wc-verfrisser… 😉
We slenteren rustig naar de Smith Tower, die al direct vanaf het kopen van de tickets veel leuker blijkt dan verwacht. In plaats van een kaartje of bonnetje ontvangen we twee ansichtkaarten als entreebewijs. En je blijkt niet alleen op het observatiedek te kunnen, je blijkt eerst door een soort museumpje te komen! Een aantal kamers zijn ingericht en vertellen je de geschiedenis van de toren en zijn intriges met persoonlijke verhalen van de mensen die er werkten. Het geheel is heel interactief en enorm leuk gedaan. We zijn echt aangenaam verrast!
Na het opentrekken van allerlei deuren, het luisteren naar roddels en intriges, het doorschakelen van telefoongesprekken en het bekijken van de blauwdrukken van het gebouw komen we bij de liften. De liften in Smith Tower worden nog steeds bediend door een operator. In uniform. We delen de lift met mensen die in het gebouw werken, er huizen allerlei bedrijven en er zijn zelfs een paar woningen! De rit naar boven duurt even, maar de humor van onze liftgenoten én het prachtige interieur van de lift maken het een prima tochtje. Eenmaal boven komen we in een restaurant/lounge terecht met een prachtig bewerkt plafond. Wat een verrassend bezoek is dit.
We stappen naar buiten om dan eindelijk te gaan bekijken waar we voor kwamen: het uitzicht! We zijn een klein beetje dom geweest en hebben geen jas of vest meegenomen. Het is ook in Seattle prima weer, maar zo hoog op een toren waait het behoorlijk. Maar ach, het uitzicht maakt alles goed. Je kunt rondom lopen en op diverse plekken staan bordjes met uitleg van wat je ziet. We zien de haven, het stadion, heel in de verte bergen, wolkenkrabbers, het station en een beetje verstopt tussen wat wolkenkrabbers: de Space Needle.
We kunnen hier uren naar kijken. De straten met autootjes en mensen al mieren. Plekken waar we zelf eerder waren. Maar we raken langzaam wel echt een beetje onderkoeld en dus is het tijd om te gaan. We gaan terug richting Pike Place Market om daar te gaan lunchen bij Matt’s in the Market. Echt in elk artikel over Seattle wordt je aangeraden om hier te gaan eten. Het zit er dan ook stampvol, maar gelukkig wordt ook hier iedereen met Amerikaanse efficiency weggewerkt en kunnen we vrij vlot plaatsnemen aan de bar. Onze barman is geniaal grappig en onze lunch smaakt ons prima, hoewel ik het niet helemaal de hype waar vind maken. Misschien moet je daarvoor toch ’s avonds komen, dan ziet de kaart er wel heel anders uit.
Inmiddels zijn we een beetje moe van al het wandelen en dingen bekijken. We twijfelen een beetje wat we met de rest van de middag zullen doen. Dan bedenk ik me dat iemand me op Insta vroeg of we nog met een ferry naar één van de eilandjes zouden gaan én dat ik ergens heb gelezen dat je voor een paar dollar heen en terug kunt varen met uitzicht op de skyline van Seattle. Na even googlen blijkt dit de ferry naar Bainbridge Island te zijn. Voor 8 dollar vaar je daar in een half uurtje naartoe. De terugweg is voor voetgangers gratis. Een beetje op een boot hangen lijkt ons wel wat en dus lopen we weer terug naar waar we vandaan kwamen, de ferry terminal zit weer in de richting van de Smith Tower. Beetje suf gepland, maar goed.
We kopen in de terminal een kaartje bij een automaat. Later blijkt onze Orca OV-kaart hier ook geldig te zijn, maar dat stond in eerste instantie nergens aangegeven. Seattle is echt héél onduidelijk qua OV. Anyway, we mogen mee met de boot en sluiten, na nog wat flesjes drinken gescoord te hebben, aan in de rij. Er staan heel veel mensen en ik vrees een beetje voor een hysterisch volle boot, maar als we eenmaal aan boord mogen verdwijnen de mensen in het niets. Het is echt wel een serieuze ferry. Wij lopen naar het bovendek, waar we opnieuw spijt hebben van het thuislaten van warmere kleren. Ook hier is het leed echter snel vergeten. Er zijn best wat plekjes uit de wind en het uitzicht op Seattle is fenomenaal! Daarnaast is het heerlijk, een beetje varen, zeelucht, springende vissen in het water en uitzicht op het eiland. Veel te vlug naar mijn zin komen we aan.
En dan staan we op Bainbridge Island. Waarvan we géén idee hebben wat er eigenlijk te doen is. Google vertelt ons dat er in een dorpje zo’n 10 minuten verderop een ijswinkel zit, dus dat wordt ons doel. We zijn niet de enige die dat als doel hebben, maar ondanks een flinke rij hebben we in no time een heerlijk ijsje in handen. En er is een groot terras! Life is good! Na het ijsje lopen we weer terug naar de ferry-terminal en stappen daar weer op de boot terug naar Seattle. Dit keer nemen we lekker binnen plaats, waar het uitzicht nét zo mooi is.
Eenmaal terug in Seattle zijn onze batterijtjes op en chillen we een poosje in het hotel. Ook moet er worden ingepakt. En nu echt. Morgen moet alles weer in de twee koffers mee kunnen het vliegtuig in. Hoewel we niet heel veel hebben gekocht is dit met de aankoop van schoenen voor Hetty en een nieuwe jas voor Remco toch nog wel een beetje proppen. Maar het past! En qua gewicht hadden we nog speling genoeg, dus dat zit ook wel goed.
We ruiken al dagen heerlijke grill-luchten in ons hotel en we besluiten voor ons laatste avondmaal onze neus te volgen en bij de Jerk Shack schuin tegenover te gaan eten. We delen een half kippetje en sluiten de vakantie goed af met een cocktailtje erbij. Njum!
Een beetje weemoedig lopen we terug naar de overkant. Het zit er op. Nou ja, bijna dan. Nog één nachtje slapen, nog één ochtendje in Seattle en dan is het tijd voor een lange reis naar huis.
