Vandaag is onze allerlaatste roadtripdag. Nog één keer verplaatsen we ons, voor we het vliegtuig terug naar Nederland gaan nemen. Het is aan de ene kant zó snel gegaan, maar aan de andere kant heb ik ook echt het gevoel maanden weg te zijn. Helaas is onze laatste roadtripdag vooral een rijdag. We hebben Portland en Seattle aan het eind omdat we twee steden op het eind wel zo relaxed vonden en we het idee hadden tegen die tijd wel een beetje klaar te zijn met al het natuurgeweld. Dat valt erg mee overigens, maar het is wel heel fijn eindigen zo.

Vertrekken uit onze Portlandse AirBNB is het allerlastigste vertrek van allemaal. Wat een fijn plekje! En zo knap hoe ze van een kleine ruimte vooral ook zo’n enorme comfortabele plek hebben kunnen maken. Portland gaan we ook missen, echt wel een toffe stad. Kunnen we absoluut aanraden voor een stedentripje!

Voor we echt op weg gaan, kopen we bij hetzelfde bakkertje als de eerste dag wat broodjes voor onderweg.  Ik had graag nog zo’n sandwich met baconjam meegenomen, maar als ik die moet bewaren tot de lunch is het vast niet lekker meer. We houden het dus bij wat croissantjes enzo.

Van Portland naar Seattle is ongeveer 3 uur rijden, maar we gaan onderweg nog een detour maken voor een laatste stukje natuurgeweld: Mt. St. Helens. Deze vulkaan is vooral bekend vanwege de verwoestende uitbarsting op 18 mei 1980, voorafgegaan door een beving met een kracht van 5.1 op de schaal van Richter. De vulkaan die voordien een hoogte had van zo’n 2950 meter, verloor daarbij 400 meter van de top. Er kwamen 57 mensen om het leven, er werden honderden huizen, bruggen en wegen verwoest. Door de enorme pyroclastische wolk (gloedwolk) werd de omgeving over een oppervlakte van zo’n 600km2 gezandstraald.

De vulkaan is nog steeds actief. In 2004 begon de berg opnieuw te roken, maar een uitbarsting bleef toen uit. In 2005 stootte de berg een wolk van stoom en as van 10 kilometer hoogte uit, gevolgd door een lichte aardbeving.

Omdat de uitbarsting in 1980 nog maar relatief kort geleden is, kun je in de omgeving nog altijd heel veel van de schade zien die de vulkaanuitbarsting heeft veroorzaakt. Bomen die als luciferhoutjes omver geblazen over de bergen liggen, de rivier in een opgedroogde stroom van grijs lava, meren die gevormd zijn door de uitbarsting. Op de route naar boven, staan op de viewpoints bordjes met uitleg waarbij ook veel aandacht wordt besteed aan de uitdagingen die ná zo’n uitbarsting naar boven komen. Door de enorme verandering in de natuur over zo’n groot oppervlakte krijg je te maken met een hoop andere lastige zaken, zoals bijvoorbeeld het risico op enorme overstromingen. Rondom Mt. St. Helens zijn daardoor bijvoorbeeld heel veel snelgroeiende sparren gepland om het verlies aan bomen zo snel mogelijk te compenseren.

Naarmate je verder naar boven komt, zie je het landschap ook echt veranderen. Fascinerend. En heftig ook wel, het maakt de kracht van moeder natuur toch wel soort van voelbaar.

Hoewel we uiteindelijk besluiten het visitor center boven bij het Johnston Ridghe Observatory niet te bezoeken om de film te bekijken over de uitbarsting, is het de omweg van 2 uur absoluut waard. Heel indrukwekkend.

De rest van de reis gaat helaas vandaag iets minder voorspoedig. Het is heel druk op de weg naar Seattle en we staan veel in de file. Onze lunch wordt maar weer eens een broodje van de Subway, gewoon in de auto ditmaal. Met een ENORME reuzebeker cola. Dat hoort er ook wel een keer bij in Amerika.

Uiteindelijk komen we pas tegen vijven aan in Seattle. We slapen de komende 3 nachten in het Ace Hotel. Dit is het originele eerste Ace Hotel en is stiekem meer een soort veredeld hostel, want er zijn gedeelde badkamers. Seattle is duur, qua hotels! En we wilden graag een beetje in het centrum zitten.

Want..aan alles komt een eind en zo ook aan onze tijd met George, onze trouwe huurauto. Die moeten we vandaag weer terugbrengen. We laten hem achter in een volgestouwde garage en zijn zo suf niet de kilometerstand te checken. We zijn gewoon té verdrietig dat we hem moeten achterlaten! Geen idee hoeveel mijlen we dus uiteindelijk hebben afgelegd deze vakantie…

We lopen terug naar het hotel en zoeken wat te eten. Eigenlijk hebben we niet zoveel zin en dus eindigen we uiteindelijk gewoon onder het hotel bij de kroeg. Een burgertje voor Remco, fish & chips voor mij. Niet heel bijzonder, maar prima genoeg. De rest van de avond doen we niet veel meer, we zijn gaar van de lange warme dag in de auto. De eerste indruk van Seattle is echter goed! En we hebben natuurlijk bij voorbaat alweer te weinig tijd voor deze stad.