Dag 21, 22 juni 2018
Na twee brakke nachten slapen we in onze Portlandse AirBNB als roosjes. Enige is dat we al heel vroeg wakker zijn, er zijn twee daklichten die niet te verduisteren zijn én alle gordijnen zijn wit. Gelukkig is er goede koffie. Echt goede koffie. Da’s toch wel heel lekker hoor, gewoon weer opstaan met een lekker bakkie, vóór je op pad gaat.
We doen heerlijk rustig aan en gaan om een uur of half elf eens op zoek naar brunch. We kiezen voor een bakkerij/koffietent vlakbij, weer op Division street. Erg goede keuze! Ik eet er een heerlijk stuk stokbrood met kalkoen, avocado, sla en baconjam. Baconjam! Ik ga dat zo enorm thuis ook maken! Remco kiest onder andere een scone met lemon curd en ook die is per-fect. Ze steken bij dit bakkerijtje ook fijn de draak met de glutenvrijhype door overal tarwemannetjes met spierballen op te zetten. Hou ik van.
Hierna besluiten we de bus naar Downtown Portland te nemen. Het is nog even zoeken hoe we het makkelijkst aan kaartjes kunnen komen. Ze hebben hier een soort OV-chipkaarten, zowel op je mobiel als echt in een pasje. Maar die op je mobiel werken niet voor ons, want we hebben geen Google Pay. En de fysieke kaarten kosten 3 dollar plús je vervoerskosten. Is op zich niet veel (zeker niet vergeleken bij onze OV-chip), maar we gaan ook niet extreem veel gebruik maken van OV. Bij navraag in de supermarkt blijk je ook in de bus met cash kaartjes te kunnen kopen. We pinnen wat dollars en gaan bij de halte staan. Hier raken we aan de praat met twee Canadese toeristen. Leuke dames!
Als de bus arriveert blijken we inderdaad met cash een kaartje te kunnen kopen, maar de buschauffeur heeft geen wisselgeld. Een dagkaart kost 5 dollar en wij hebben alleen een briefje van 20. Meteen een dagkaart voor morgen kopen kan niet….argh! Hoe irritant is dit! Overal in Amerika kun je elke scheet met je creditcard betalen, maar dit soort dingen dan weer niet. Net zo suf als die tolbrug in San Francisco (en de tolbrug bij White Salmon, maar toen wisten we het). Gelukkig moeten de Canadese dames ook kaartjes kopen en hebben zij het wel gepast. Wij nemen dus hun geld en kopen 4 kaartjes. Ook weer geregeld.
Ergens in de buurt van Pioneer Square stappen we uit. De eerste missie is Powell’s Books, werelds grootste onafhankelijke boekwinkel. En eigenlijk is dat ook de enige missie. We hebben weinig musts in Portland, behalve eten en koffie drinken. Portland heeft ook niet zo heel veel toeristische attracties, voor zover we daar überhaupt al in geïnteresseerd zouden zijn. Powell’s is net zo overwhelming als verwacht. Het is echt fantastisch, zoveel boeken, maar het is het soort winkel waar ik nooit iets koop, simpelweg omdat ik niet kan kiezen. Het is wel echt heel gaaf. ZOVEEL boeken! Heerlijk.
Hierna slenteren we een beetje rond. We eten shaved ice vlakbij Powell’s, waarbij je een soort sneeuwbal krijgt overgoten met siroop en vers fruit. Lekker! We lopen over Pioneer Square en bekijken het Pioneer Courthouse en hoppen ergens een Target binnen om te kijken voor koptelefoons.
Op een gegeven moment valt mijn oog op een designshop waar op het uithangbord “Woonwinkel” staat. Huh? Woonwinkel? Dat is toch echt niks in het Engels! We lopen naar binnen en vragen hoe het zit. De eigenaresse blijkt in Amsterdam gewoond te hebben en Woonwinkel als werktitel gebruikt te hebben tijdens het schrijven van het business plan. Uiteindelijk is het gewoon de naam gebleven, onder andere omdat ze veel producten van Nederlandse designers verkopen. Amerikanen maken er natuurlijk Woenwinkle van. Grappig verhaal en erg toffe winkel! We kopen er natuurlijk niks, want dat doen we in Nederland dan wel.
Bij de foodcarts op Alder Street tegenover de Woonwinkel kopen we wat gefrituurde Dim Sum als tussendoortje. Wel blijven eten natuurlijk. Foodtrucks zijn echt een ding in Portland, zo tof! Sowieso staan er vaak gewoon losse foodtrucks op vaste standplaatsen in straten, maar er zijn ook op diverse plaatsen foodtruck pods, vaste plekken waar een groep foodtrucks staat. Zoals deze op Alder Street dus, waar tientallen foodtrucks bij elkaar staan.
Als we moe zijn van het lopen stappen we in een tram richting Pearl District. Eenmaal daar zien we niet echt reden om uit te stappen en blijven we zitten. De tram komt ook in de buurt van een chocolademaker die nog op m’n lijstje stond. De buurt daar ziet er echter ook niet heel gezellig uit, dus blijven we lekker weer zitten. Uiteindelijk stappen we uit in de buurt van het begin van SE Division Street, waar ik eerder een gave streetart zag die ik wilde fotograferen. Hierna lopen we naar een terrasje waar we wat drinken en proberen te verzinnen waar we nu weer willen eten. Ik heb nog geen trek en ben kapot, dus kan niet echt kiezen. Na wat water en cola gaat het echter wel weer en besluiten we gewoon Division af te lopen en wel te zien wat we tegenkomen. Het wordt een Mexicaan. We delen er een ceviche met garnalen en groene pepertjes als voorgerecht. Remco kiest als hoofdgerecht rundvlees met refried beans en een chipotlemole. Ik neem een special van de dag, gegrilde escolar met avocadopuree, mais en peultjes. LEKKER!
Ondertussen zijn we wel moe geslenterd en lopen we rustig terug naar de AirBNB. Lekker nadenken over waar we morgen weer gaan eten! 😉
Dag 22, 23 juni 2018
Onze tweede volle dag in Portland begint opnieuw relaxed met koffie in de AirBNB. Hierna gaan we weer op brunchjacht. Ditmaal lopen we richting Hawthorne Boulevard. Het Hawthorne district is een heel ander soort buurt dan Division. Veel alternatiever, extremer. We zien hier veel zweverige winkels, veel pubs en clubs en veel meer wat edgy/quirky shopjes ook. Ook hier weer foodtrucks natuurlijk en tig koffietentjes. Wij besluiten vandaag eens een uitstapje naar Europa te maken en nemen een crêpe als brunch. Weer eens wat anders!
Hierna lopen we Hawthorne boulevard helemaal af. Ergens onderweg koop ik een nieuwe theedoek met daarop “My safeword is takeout”. Via de tussenliggende woonwijk lopen we terug naar een ander stuk van SE Division waar we koffie drinken bij Stumptown Coffee. Na een kort tripje met de bus zijn we weer terug bij de AirBNB waar we heel even relaxen, met Brian (onze gastheer) kletsen over koffie en chocolade en de auto ophalen.
Ik wil nog steeds graag een koptelefoon kopen en alle Best Buys zijn in buitenwijken in de malls. Dus pakken we George en rijden ergens naar de middle of saai om daar de Best Buy in te duiken. Mijn oude trouwe goedkope Sennheiser-met-draadje is onlangs gestorven en ik word gék van die rottige oordopjes in m’n oren. Die doen altijd pijn. Ik heb ook besloten dat ik nu graag draadloos wil en liefst ook met noise cancellation. De koptelefoons zijn hier in de VS niet per se heel veel goedkoper, maar het scheelt toch een paar tientjes. En in Oregon is er geen tax, dus goedkoper dan hier wordt het niet.
We kwijlen allebei op veel te dure Bose en Sony koptelefoons van 350 dollar. Uiteindelijk laat ik toch ook een kleine rib achter en scoor voor 179 dollar een nieuwe Sennheiser. Draadloos met bluetooth en noise cancellation. Jeuj! Lang leve een beetje geld terug van de Belastingdienst.
Met de auto rijden we door naar het Alberta District. Alberta is bekend vanwege zijn Thursday Art Fairs, maar die hebben we op een week gemist. De buurt is echter ook zonder de fair erg leuk én inderdaad erg artsy. Er zijn veel gallerietjes, veel streetart en natuurlijk weer veel leuke eettentjes. We kopen een erg lekker ijsje bij Salt & Straw. Of nou ja, ijsje…. gedachteloos twee bolletjes bestellen in Amerika is echt dom. Ik denk dat de hoeveelheid ijs die we krijgen bij onze eigen IJssalon wel acht bolletjes zou zijn. We krijgen het allebei ook écht niet op, hoe lekker het ook is. Salt & Straw heeft allerlei bijzondere ijssmaken, zoals nu bijvoorbeeld duck crackling with cherry preserves. Ik hou het bij een iets klassiekere combinatie: aardbei met honing, balsamico en zwarte peper. En een chocoladeijs natuurlijk, met chocola van Woodblock, een lokale bean-to-bar maker.
Eenmaal uitgeslenterd in Alberta springen we weer in de auto. Ditmaal op weg naar Cartopia voor een klein avondmaal. Cartopia is ook weer een foodtruck pod. In tegenstelling tot die in Downtown kun je hier heerlijk zitten op picknickbanken. Het aanbod trucks is veel kleiner, maar het is er supergezellig. Wij scoren een halve kip met crunchy aardappeltjes bij Chicken & Guns die we samen delen. Heerlijk!
We rijden terug naar de AirBNB, want het is tijd voor een moetje. Morgen moeten we in Seattle de auto inleveren, dus die moet even gereorganiseerd. Alle afval bij elkaar, losse wandelschoenen, regenjassen, aankopen en andere rotzooi in de tweede koffer terug en alvast wat spullen uit ons kratje weg. Het klusje valt mee, omdat we de afgelopen weken keurig steeds ons afval weg hebben gegooid en alle losse spullen bij elkaar in een kratje hebben gehouden. Het opruimen van de auto voelt wel een beetje droevig. Net alsof we al weg gaan! Maar we hebben nog 3,5 dag hier! Morgen onze laatste rijdag, langs Mt. St. Helen naar Seattle. Daar moeten we onze trouwe George achterlaten en gaan we nog een paar dagen genieten van nóg een stad. We gaan nog niet naar huuuuuuuis, nog lange niet, nog lange niet!
