Het is soms zo moeilijk om weg te gaan van een fijne plek! Het valt ons vanmorgen echt wel een beetje zwaar om de cottage weer leeg te ruimen. Wat een fijne oase van rust in een drukke roadtrip.

Maar, er liggen weer mooie nieuwe dingen in het verschiet. Om te beginnen de herkansing voor Lassen Volcanic National Park. We kunnen vandaag alleen de highway door het park rijden en geen wandelingen maken, maar dat mag de pret niet drukken. Wat. Is. Het. Hier. Gaaf!

Het begint al met prachtige uitzichten en al heel snel komen we bij de parking voor Sulphur Works, een hydrothermale bron. Als je in Yellowstone of in IJsland bent geweest, zul je van deze plek waarschijnlijk niet zo heel erg onder de indruk zijn, maar wij vinden de borrelende mudpot en naar zwavel stinkende rookpluimen fantastisch. Vooral omdat om je heen alles fris en groen is en dan sta je ineens in zo’n gekke borrelput. Verbazingwekkend trouwens ook weer hoe dom mensen zijn. Tuurlijk stop je gewoon je vinger in een borrelende poel water die ergens stinkend uit de aarde omhoog komt zetten. Je denkt soms dat alle waarschuwingsbordjes overbodig zijn, maar ze zijn écht écht écht heel erg nodig.

Voor ons is dit helaas de enige echte hydrothermale activiteit die we vandaag zullen zien. Bumpass Hell, een ander gebied met dit soort verschijnselen, is helaas afgesloten voor renovatie en de andere gebieden liggen niet aan de Park Highway.

Maar niet getreurd, Lassen brengt ons nog zoveel meer moois! De Park Highway slingert zich helemaal omhoog richting Lassen Peak en aangezien het in Lassen lang winter blijft betekent dat sneeuw! En ijs! En kou ook….brr! Het is zó bizar, nog maar zo kort geleden stonden we in de bloedhete hitte van de woestijn en nu tussen de sneeuw en het ijs héél hoog in de bergen. Het hoogste punt van de weg ligt op 8511 feet, ongeveer 2600 meter. Dat hoge is trouwens goed te merken, een klein stukje lopen en je hebt echt geen lucht meer.

We passeren de prachtigste uitzichten, Lake Helen, Emerald Lake en tenslotte Manzanita Lake, waar we onze lunch eten tussen de wilde ganzen en weer die gave blauwe vogels. Dit keer lukt het me wel om ze te fotograferen, hoewel niet al te scherp.

Lassen is denk ik tot nu toe mijn favoriete park in de USA. Adembenemend. Letterlijk. Ik wil hier heel graag nog eens terug om te wandelen, om toch de Cinder Cone te beklimmen en de andere gebieden met vulkanische activiteit bekijken. Het grote voordeel ten opzichte van andere parken is dat het heel veel rustiger is. Ik hoop dat dat zo blijft!

We crossen over kleinere wegen verder richting Klamath Falls. Onze volgende stop is Burney Falls, een hele gave waterval. Gek genoeg is het in dit State Park ineens wél weer heel druk (ook met groepen Aziaten). Het is ook wel een hele indrukwekkende waterval, maar ik had niet het idee dat hij zo populair was. Je kunt een trail naar beneden lopen helemaal tot aan de voet van de waterval, maar wij slaan – met een beetje pijn in ons hart – over. We hebben allebei echt nog last van de hoogteverschillen in Lassen en zijn een beetje whoozy. Burney Falls is echter ook vanaf boven heel gaaf en het is het tripje zeker waard!

Hierna voert de route ons door gele heuvels vol boerderijen en armzalige dorpjes. Ik zou soms zo graag foto’s maken van hoe mensen wonen, maar ik durf nooit zo goed. Straks staat er een of andere mafkees met een shotgun voor je neus. Maar echt, sommige mensen hebben ZOVEEL zooi! En bizarre dingen ook echt. Misschien toch maar eens wat fotootjes maken, stiekem.

We rijden een tijdje door bos (gaaaap! Remco plaagt me altijd dat ik vast in slaap ga vallen, omdat ik de 2x dat ik een klein dutje deed in de auto dat in een bos deed), maar daarna verandert het landschap weer. We zijn onderweg naar het Lava Beds National Monument, waar we eigenlijk geen tijd meer voor hebben, maar TOCH heel graag heen willen.

In dit gebied zijn er door de lava allerlei grotten gevormd, waar je er een groot aantal van kunt bezoeken. Dit gaat echt van hele makkelijke grotten waar je rechtop in kunt staan, tot grotten waar je doorheen moet tijgeren met een kaart bij de hand. Er is één grot verlicht, voor de anderen zul je een zaklamp mee moeten brengen.

Omdat er in de grotten veel vleermuizen wonen, wordt iedere bezoeker gescreend. Er zijn bepaalde ziektes die wel tot 10 jaar overdraagbaar zijn via kleding of schoenen. Wij krijgen gelukkig een permit om de grotten te bezoeken. We beginnen met de mushpot, dit is de grot met verlichting en heeft informatieve bordjes. Het is waanzinnig gaaf en fascinerend (dat hier lava doorheen stroomde!), maar ik vind het ook een beetje creepy. Ik was een beetje vergeten dat ik niet zo goed ben met lage donkere grotten. En als ze dan ook nog bordjes met informatie over ratten gaan plaatsen…

Als we deze grot bezocht hebben, besluiten we dat het voor vandaag mooi geweest is. We moeten nog een uur rijden, nog eten en het is al zes uur geweest. Normaliter zouden we hier veel meer tijd voor uitgetrokken hebben, maar dan hadden we de Lassen herkansing niet kunnen doen. Op deze manier hebben we overal toch even kunnen kijken en dat is ook goed.

De route die we naar Klamath Falls rijden is opnieuw fantastisch. Je denkt haast dat het niet kan, maar het landschap is wéér anders. We zien ook de loop van een enorme stroom lava van 900 jaar geleden. Het ziet van een afstandje uit alsof er kilometers aan potgrond uitgestrooid zijn. Lastig vast te leggen op de foto, maar echt heel bijzonder.

En wat worden we nog even verwend qua wildlife! We zien een pronghorn, een otter, een witte reiger (o.i.d.) een fazant, heel veel verschillende vogeltjes en natuurlijk squirrels en chipmunks. Eerder vandaag reden we trouwens ook nog bijna een squirrel dood! Wij gillen natuurlijk, want remmen kan je ook niet. Gelukkig overleefde het beestje het, hij zat tussen de wielen toen we over hem heen reden. Het zijn soms echt kamikazepiloten, rennen keihard over de weg heen vlak voor een auto.

We zitten op het laatste deel van de route wel nog een klein beetje in de stress, want George gilt dat hij dorst heeft. En dat terwijl hij toch echt ruim genoeg had moeten hebben. Niet zo zuinig gereden blijkbaar. We vinden een benzinepomp, maar die blijkt alleen voor boeren te zijn. Help! Gelukkig zit er een paar mijl verderop een gewone Mobil. Remco wil het tankpistool al haast in de auto stoppen, als hij plotseling wordt tegengehouden. Oeps, vergeten! We zijn inmiddels in Oregon aangekomen en daar mag je niet zelf tanken!

Over het eten van vanavond gaan we het maar niet hebben, maar onze AirBNB daarentegen is wel weer heel fijn! Wel gek hoor, er was een self check-in (oftewel, de deur was open) en we hebben onze hosts helemaal niet gezien. Het is een soort in-law appartement denk ik, een aparte ruime kamer met eigen voordeur en een eigen badkamer. Er is wel een tussendeur naar de rest van de woning, maar die is dicht.

We hebben geweldig uitzicht en werden getrakteerd op een bizarre zonsondergang met alweer een regenboog. De regenboog splitste de lucht in twee, de ene helft roze, de andere helft blauw. Qua weer was het vandaag sowieso wat wisselvallig, maar wel spectaculair. Veel geweldige wolkenluchten, regenbuien uit de wolken in de verte, driedubbele regenbogen onderweg, allemaal kadootjes. En er schijnen hier ook vaak dieren rond te lopen, benieuwd of we morgenvroeg iets zien!

Morgen blijven we nog lekker even in vulkaanland, met Crater Lake en het Newberry Volcanic Monument.