Dag 12, 13 juni 2018

We doen het vandaag rustig aan, het enige wat we vandaag op de planning hebben staan is naar San Francisco rijden. Oorspronkelijk wilden we dit via Moss Landing doen om daar een boottour door de Elkhorn Slough te maken om zeeotters te zien. Helaas was op onze dag alleen een tour om 9.30 beschikbaar en dat is veel te vroeg! Daarna wilden we dan eigenlijk alsnog die kant oprijden in de hoop dat we ze zelf konden spotten. Maar zoals dat gaat met roadtrippen hakken al die mijlen en dagen rijden er soms toch even in en dan klinken 3 uurtjes snelweg naar SF wel heel relaxed.

We ontbijten “pas” rond 8.15 en schuiven aan tafel met twee van de andere gasten in de B&B, een ouder stel uit Idaho. Samen met de hosts wordt dit een aangenaam uurtje. Het is toch altijd wel erg leuk om wat meer met mensen in contact te komen. We praten gezamenlijk over reizen, de Amerikanen praten over lokale politiek en natuurlijk komt ook President Trump voorbij. Gelukkig blijken onze tafelgenoten allemaal geen fan van hem te zijn.

Na het ontbijt fotografeer ik de kolibries. Dat valt nog niet mee! Die beestjes zijn zó snel. Ik zou wel uren kunnen blijven kijken, het is grappig om ze bezig te zien. En te horen! Door de snelle vleugelbewegingen klinken ze als hele grote (en enge) insecten.

Met moeite nemen we afscheid van de Sierra Trails Inn. Het is hier zó fijn en comfortabel!

De route naar San Francisco voert ons grotendeels over saaie snelwegen. Voor het eerst duren 3 uur in de auto écht heel lang. We hebben niet veel proviand meer over, dus kopen we ergens een broodje bij de Subway. We hebben geen zin om dat in de auto of bij de Subway zelf op te eten, dus zoeken we een park ofzo. Er blijkt een meer in de buurt te zijn waar we naartoe rijden. Voor 5 dollar mogen we er onze auto parkeren. Dure lunch, maar ach, het is wel heel fijn om bij het meer aan een picknickbankje te zitten en nog even een stukje te wandelen. Maar ja, die muggen he… again.

Als we verder rijden richting San Francisco maken we een fout op de tolbrug. We nemen de lane voor cash, in plaats van FasTrak. FasTrak klinkt als iets waar je een kastje voor moet hebben en we gaan er vanuit dat je in de cash lane ook wel met een creditcard kunt betalen. Niet dus. Het blijkt alleen cash te kunnen en we hebben niet meer genoeg! Ik probeer uitleg te krijgen hoe het anders kan, want ik heb gelezen dat het ook achteraf via internet kan. Dat blijkt achteraf dus die FasTrak te zijn, ik heb het niet echt uitgezocht omdat we oorspronkelijk helemaal niet over een brug zouden komen.  Het enige wat de bediende kan roepen is dat we moeten betalen. Ehhh, help! Dan begint ze te dreigen dat we een boete krijgen en de tol ons 31 dollar gaat kosten in plaats van 6 dollar. Zonde geld, maar ja, het is niet anders dan, want ze geeft ons geen andere opties of uitleg. Uiteindelijk accepteert ze ook ons briefje van 10 euro en laatste kleingeld. Alsnog veel meer dan die 6 dollar, maar goed.

Opgelucht rijden we verder, we mogen San Francisco in! Zonder verdere problemen bereiken we ons hotel. De auto kan in de public garage onder het hotel en dus moeten voor de veiligheid ook echt alle spullen eruit. Onze kamer is heel mooi en pas gerenoveerd en het hotel ligt midden in Japantown. We maken dus nog een uitstapje naar Japan en slenteren wat door het winkelcentrum. Ik heb een Peruviaans restaurantje in de buurt op het oog voor het avondeten, maar als we daar voor de deur staan blijkt het gesloten te zijn. Foursquare brengt ons een mediterraans restaurantje waar we prima eten. Vooral hun hummus is erg goed.

Hierna crashen we op onze hotelkamer en bingen 5 afleveringen van het tweede seizoen van Marcella achter elkaar. Fijn, Netflix op de hoteltelevisie!

Dag 13, 14 juni 2018

Vandaag hebben we een toeristisch dagje gepland. Hoewel we meestal de grote toeristenattracties skippen, willen we hier toch wel naar Fisherman’s Warf en omgeving. Bij het uitzoeken van een goed koffietentje op Foursquare (altijd stap 1 in een stad) en de route, besluit ik dat het een goed idee is om gewoon meteen te gaan lopen. Met een klein half uurtje zijn we dan bij de koffie en je ziet ook meteen meer van de stad. Het is een fijne maar fikse wandeling, want die heuveltjes voel je best.

Na de koffie bij Saint Frank Coffee (met waanzinnig lekker bananenbrood!) lopen we verder richting Fisherman’s Warf. Op weg komen we vlák langs Lombard street. Deze straat heeft een heel kronkelig en héél steil stukje weg, waarvan ze zeggen dat het de meest bochtige weg ter wereld is. Zoals dat gaat met dat soort dingen, is dit een toeristische attractie geworden. Ik hoef er niet zo nodig heen, maar we zijn er nu toch. Dat hebben we geweten! De straat die we omhoog moeten is ongeveer net zo steil en als we van boven even naar de bochtjes hebben gekeken en via een andere straat verder willen lopen, moeten we ook een flink eind heel steil naar beneden. Ik heb trillende beentjes tegen de tijd dat we weer beneden staan. Dit is beter dan de fysiotherapeut voor m’n knie en beenspieren!

We spenderen heel wat tijd aan de kust. We bekijken oude schepen aan Hyde Street Pier en genieten van een paar zeeleeuwen die daar heerlijk liggen te zonnen en soms wat spelen. We zien pelikanen op jacht naar visjes en verbazen ons over de zwemmers in de baai. Brr, koud! Frisjes is het hier in San Francisco trouwens sowieso, het wordt hier bijna nooit echt heel warm. Even wennen voor ons, weer met een jas en lange broek aan!

We slenteren over Fisherman’s Warf en lunchen veel te duur bij een of andere tourist trap, omdat we geen zin hebben om iets op te zoeken. Prima eten hoor, maar mijn salade met garnalen, krab en avocado is eigenlijk gewoon een veredelde garnalencocktail en dus veel te duur voor wat je ervoor krijgt.

Hierna bezoeken we het Musée Mécanique. In dit museum (eigenlijk gewoon een grote hal) staat een enorme privé collectie van “coin operated” automaten. Flipperkasten, videogames, maar vooral heel veel oude kasten met bewegende figuurtjes. Bijna alle machines werken nog en mag je bespelen. De toegang is gratis en de meeste machines kosten je maar 25 cent. We wisselen 5 dollar en hebben de grootste lol. Er zitten zulke rare dingen tussen! Apparaten met “vieze” plaatjes, mechanische voorstellingen van onthoofdingen, machines die je de toekomst voorspellen en ga zo maar door. We wisselen later nog eens 5 dollar en zijn echt als een kind in een snoepwinkel. Dit voelt als een grote kermis en het hebben van een zak vol geld. Fantastisch!

Remco bekijkt nog wat marineschepen op de pier en daarna wandelen we naar Pier 39 voor de beroemde zeeleeuwen. Het zijn er niet zo heel veel, maar het blijft een grappig gezicht. We vermaken ons een poosje met het kijken hoe ze elkaar het water in duwen en lopen dan via de pier en alle toeristenwinkeltjes naar een bushalte. Fisherman’s Warf heeft me echt enorm positief verrast. Het is er wel heel toeristisch, maar vooral heel gezellig! Er lopen geen enorme groepen Aziaten die even een toerbus uit worden gegooid en worden rondgeleid en het is er fijn slenteren. Het mooie weer helpt ook wel mee, de zon schijnt flink! Ondanks insmeren verbrand ik enorm mijn voorhoofd. Stom!

We nemen een bus richting Chinatown om daar nog even rond te slenteren. Omdat we een paar haltes eerder uitstappen, arriveren we in het niet toeristische stukje Chinatown. Supergrappig, we staan echt direct midden in een winkelspitsuur. Ik denk dat alles aan het eind van de dag goedkoper wordt ofzo, want het is er echt retedruk. Ik ben nooit in China geweest, maar zo op deze plek voelt het wel alsof ik er even ben. We lopen nog wat verder rond, bekijken de fortune cookie fabriek (geen foto, dan moet je betalen) en gaan dan naar “China Live Marketplace” waar we willen eten. Dit, zeer foodiewaardige, restaurant blijkt echt fantastisch. We eten er geweldige fried rice, char siu buns en pork belly, maar vooral mijn toetje is echt HEMELS! Het is een sesamijs met geschaafd mangoijs en het is zo lekker en verfrissend. Ik wil het weer!

Na het eten zijn de batterijtjes wel leeg en gaan we lekker terug naar het hotel. Beetje lezen en de laatste drie afleveringen van Marcella nog even kijken 🙂

Dag 14, 15 juni 2018

We beginnen vandaag met een busritje naar Haight-Ashbury. Kaartjes kopen voor de bus is hier trouwens ideaal geregeld met een app! Creditcard koppelen en vlak voor je een OV-ritje gaat maken koop en activeer je via de app een kaartje. We zijn nooit gecontroleerd overigens, maar goed, ik ben braaf en heb dus elke keer netjes weer twee tickets gekocht.

Haight-Ashbury is een wijk die vooral bekend staat vanwege de hippiecultuur en de Summer of Love, die plaatsvond in 1967. Sindsdien is de wijk een beetje blijven hangen in het hippietijdperk en dus koop je er nu nog felgekleurde tie-dye shirts, veel spullen met peacetekens en toebehoren voor het blowen. Verder zie je er natuurlijk veel tweedehandskleding, street-art, vinyl en zwervende oude hippies. Tussendoor stuit je soms op een hippe koffietent. Haight-Ashbury was ook de trotse eigenaar van één van de bekendste werken van Banksy. De Banksy-rat. De originele rat is helaas van de muur verwijderd en wordt nu her en der tentoongesteld, maar onlangs heeft iemand een fake kopie teruggeplaatst. En ondanks dat ‘ie fake is, vond ik het toch wel heel tof om die rat daar zo te zien, op z’n oorspronkelijke plekkie.

Het is een grappige en kleurijke wijk om een beetje doorheen te slenteren, niet in de minste plaats vanwege de prachtige panden overal. Die Victoriaanse huizen in San Francisco zijn zo tof! Ergens staat ook het huis van de Grateful Dead, maar daar zijn we voorbij gelopen zonder het door te hebben gehad (we hebben er ook niet naar gezocht).

We drinken koffie bij Ritual Coffee Roasters, waar ze ons eerste souvenir van de vakantie aanschaffen: een zak koffiebonen. Beetje traditie geworden om op vakantie bij een lokale roaster wat te kopen. Lunchen doen we vervolgens bij Bacon Bacon, een fastfoodzaakje waar ALLES voorzien is van bacon. En everything’s better with bacon, dus daar móesten we heen. Helaas valt mijn fried chicken sandwich tegen. Remco heeft echter wel een hele lekkere BBQ burrito.

Als we klaar zijn met de liefde, vrede en bloemen in ons haar nemen we een bus naar een hele andere wijk: The Mission (Mission District). Dit is van origine het culturele hart van de latinogemeenschap in San Francisco, hoewel de wijk door gentrificatie wel steeds blanker is geworden. Wij zijn hier ook op een missie, namelijk Dandelion Chocolate! Oh, twee missies eigenlijk, want we willen er ook streetart bekijken. Er is een specifieke steeg waar heel veel, meestal politiek geladen, murals zijn. Afgezien van de pislucht is het erg tof om doorheen te lopen. Later vinden we nog een steegje helemaal vol met hele toffe streetart, maar daar hangen me iets te vage figuren rond dus dat slaan we toch maar even over.

Ik vind dat wel één van de moeilijke dingen van San Francisco. Daklozen zie je echt overal (veel), maar daar heb je verder eigenlijk geen last van. Die liggen gewoon ergens en doen verder niets. Alleen regelmatig sla je ergens een hoek om en belandt dan ineens in een stukje wat echt niet meer zo veilig aanvoelt, terwijl je om de hoek nog doodgegooid werd met hipsterkoffietenten. De overgangen zijn echt abrupt en extreem. Nu wisten we van The Mission wel dat we daar aan rafelrandjes lopen (en je er ’s avonds laat gewoon beter weg kunt blijven), maar dat abrupte ben ik eigenlijk niet zo gewend in steden.

Neemt niet weg dat het verder echt een toffe wijk is om rond te lopen. Veel Mexicaanse eetgelegenheden, koffietentjes, fijne ijswinkels en designshops. En dus Dandelion. Zooo tof om daar te zijn! Dandelion is echt één van mijn favoriete chocolademakers en in hun shop hebben ze echt waanzinnige gebakjes en chocoladedrankjes. Ik heb een frozen hot chocolate waarvan de aftertaste zeker een uur blijft hangen. ZO LEKKER!

Ik twijfel enorm over het meenemen van wat repen. Ze hebben ook de repen van de Japanse Dandelion makers en die vind je elders niet zo snel. Maar morgen rijden we de warmte weer in en ik vind het écht heel erg zonde om de repen te verpesten door ze in de koelbox te moeten bewaren (waar ze met een beetje pech ook nog verzuipen in ijswater als het ziplockje niet zo waterdicht blijkt…been there). Met een beetje pijn in mijn hart ga ik dus met lege handen de winkel uit.

Even verderop stuit Remco op een boekwinkel vol Science-Fiction en Fantasy. Ik plof daar in een luie stoel, terwijl Remco rondstruint en een nieuw boek uitkiest. Direct erna heeft hij ineens wel heel plotsklaps vermoeide voeten… 😉

Nee hoor, we zijn allebei moe van het slenteren. En een beetje van de kou, want het is vandaag echt al de hele dag mistig, fris en winderig. Echt San Francisco weer, met June gloom. We besluiten de bus terug te nemen richting hotel om daar wat te relaxen. We hebben echt een fijn hotel, dus het is geen straf om daar te zijn.

Na een uurtje met de voeten omhoog te hebben gelegen, gaan we nog even op pad naar het Japan Center naast het hotel om te gaan eten. Er zit een sushirestaurant met lopende band en dat vind ik zo tof! Ze zijn niet extreem duur, de sushi is vers en erg lekker, maar soms wel belachelijk groot. Everything is bigger in America. Zelfs de sushi.

Er staat nog een cocktailtent op het programma voor vanavond, maar ik betwijfel eigenlijk of we de deur nog uitgaan. Ik vermoed dat we allebei vooral nog heel uitgebreid gaan genieten van de zalige regendouche! Na vandaag zijn we weer toegewezen op die stomme Amerikaanse douchekoppen die vast aan de muur zitten.

Want ja, San Francisco zit er ook alweer op. Morgen rijden we via Napa Valley naar Cottonwood, in de buurt van Redding. Back to nature! 🙂