De afgelopen dagen zijn we steeds heel vroeg opgestaan. Als ik zelf die tijden opschrijf klinkt deze vakantie bijna als een strafkamp. Maar omdat we niet geforceerd in het ritme van hier zijn gaan zitten, gaat dat vroege opstaan bijna als vanzelf. We staan niet alleen vroeg op, maar gaan dus ook vroeg naar bed. Vroeg opstaan betekent minder drukte en minder warmte en dat is allemaal mooi meegenomen.

En dus stond vandaag ook de wekker weer. Op 6 uur ditmaal. Gisteravond bleven we echter tot een uur of elf wakker en dan is zes uur toch wel vroeg. Helemaal soepel ging het opstaan dus niet en in plaats van om 6.30 zaten we om 7.30 aan het ontbijt. Nog steeds vroeg natuurlijk, maar voor Zion eigenlijk al aan de late kant.

Zion is één van de drukste nationale parken in de Verenigde Staten. Zo’n 4,5 miljoen bezoekers ontving het park in 2017. De populariteit van Zion is heel goed te begrijpen, want het is hier prachtig, maar de drukte heeft ook nadelen. De Zion canyon is gesloten voor verkeer, je kunt alleen met shuttlebussen door het park. Hiermee voorkomen ze tientallen opstoppingen, 50.000 gereden autokilometers en tonnen CO2 uitstoot per dag. Nadeel: volle bussen. Op drukke momenten kan het je zo gebeuren dat je meerdere bussen voorbij moet laten gaan omdat ze vol zijn. En buiten de drukte is er dan ook nog de warmte. Wil je relaxed wandelen, dan kun je het beste de koelere uurtjes van de ochtend meepikken.

Maar goed, wandelen op een lege maag wordt niks, dus er moet eerst ontbeten worden. Het ontbijt is bij dit hotel inclusief en kunnen we gebruiken in hetzelfde restaurant als waar we gisteravond gegeten hebben. Zodra we binnenkomen worden we opnieuw enthousiast toegezwaaid. Het gezin van de canyontour zit ook te ontbijten.

De koffie is redelijk, de bumbleberry pancakes zijn mwah, maar we kunnen er in ieder geval even tegen. Als we naar de shuttlebus lopen lijkt het erop dat het toch nog rustig is. Maar blijkbaar is er net een bus geweest, want de halte loopt de daaropvolgende minuten aardig vol. Gelukkig passen we er allemaal precies in. De volgende haltes worden echter voorbij gereden, de mensen die daar staan hebben al pech.

Bij het Visitor Centre moeten we overstappen op de volgende shuttlebus. Er is een lijn in het dorp en eentje door het park. Hier staat een rij met daarbij bordjes met de verwachte wachttijd. Het lijkt de Efteling wel! Ik denk dat we toch zeker een dik half uur in de rij staan eer we in een bus kunnen plaatsnemen.

Omdat we vanwege mijn knie en gebrekkige conditie geen hele lange wandelingen kunnen doen, lopen we vandaag een paar kortere trails. Onze eerste trail is de Weeping Rock trail. Dit is een korte, maar steile, wandeling van ongeveer een halve mijl. Je doet er ongeveer een half uurtje over om heen en terug te wandelen en het eindpunt van de trail is de weeping rock (duh). Uit deze rots druipt op verschillende plekken altijd water waardoor er zogenaamde hanging gardens ontstaan. De rots zelf is niet heel spectaculair, maar het uitzicht is er prachtig. Daarnaast ligt de trail lekker in de schaduw en staan er overal bordjes met uitleg over de planten. Ik hou van bordjes tijdens wandelen!

Hierna lopen we de Grotto trail. Eigenlijk is dit niet echt een trail. De route loopt een paar meter naast de hoofdweg en is vooral bedoeld als doorsteek van Grotto naar de Zion Lodge. Het is echter toch een aangename wandeling (en fijner dan de bus) en we zien onderweg nog een chipmunk en een kolibrie.

We proberen bij de Zion lodge een ijsje te scoren, maar die zijn nog niet beschikbaar. Stom. Het is 30 graden en dan kun je toch best om 11 uur al een ijsje eten?

De laatste trail die we uiteindelijk zullen lopen is die naar de Emerald pools. Ook dit is weer een gemakkelijke wandeling, met als eindpunt een watervalletje en emeraldgroene poeltjes. Helaas is het hier echt heel druk. Misschien hadden we deze trail eerst moeten lopen, maar het is eigenlijk niet leuk meer. Oververhitte huilende kindjes met bijbehorende gefrustreerde ouders domineren de trail. Ook hele schattige kindjes trouwens. Er is een meisje van een jaar of 7 dat haar kleine broertje een heel stuk draagt omdat hij niet meer verder wil. En dat terwijl ze zelf ook al met een knalrood koppie rondliep. Want ja, het is weer flink warm geworden. Ik gok toch zeker rond de 35/36 graden. Opnieuw komen we bekenden tegen: het gezin van de canyontour. Het begint een beetje bizar te worden!

Na het voltooien van de Emerald Pools trail besluiten we dan ook dat we genoeg gewandeld hebben en de middag anders zullen doorbrengen. Ik had graag naar de Kolob Canyons gewild, een rustiger stuk van Zion, maar helaas is de weg daarnaartoe afgesloten.

Na het verorberen van een smoothie in de schaduw nemen we de bus terug naar het dorp (stad?). Bij het hotel ruilen we onze wandelschoenen in voor wat luchtigers en daarna gaan we lekker lunchen op een gezellig terrasje. Springdale is supertoeristisch, maar wel echt heel leuk. De rest van de middag spenderen we in en om het hotel. Ik tik een stukje en bewerk wat foto’s, Remco draait een wasje in de wasruimte van het hotel. We halen een geweldig lekker ijsje, doen wat boodschappen in de duurste supermarkt ever en lezen in ons boek. Morgen mogen we uitslapen én gaan we opnieuw de hitte trotseren: we gaan naar Death Valley!