Als je me nu vraagt hoe laat het is weet ik het echt niet meer. De afgelopen twee dagen hebben we drie keer de klok verzet. Er zijn hier bepaalde gebieden die niet meedoen aan de zomertijd, dus is het soms een uur later of juist weer vroeger. Erg handig (not) als je op tijd ergens moet zijn, zoals wij vandaag moesten.

De dag begint opnieuw vroeg, met de wekker om 5 uur. Wat gisteren eigenlijk nog 4 uur was. Remco laat ik slapen en ik zet op onze veranda mijn camera en statief klaar voor de zonsopkomst. Ik heb echter geen geluk. Alweer een wolk precies daar waar de zon tevoorschijn moet komen. Stom! Desalniettemin is het waanzinnig gaaf om de nacht langzaam over te zien gaan in de dag met het uitzicht vanuit onze cabin. Om 6 uur maak ik Remco wakker zodat hij ook nog wat mee kan genieten.

We hebben geen haast, dus is er hierna nog tijd genoeg voor het tikken van een stukje, rustig aan ontbijten (met hele smerige aardbeienyoghurt waar geen aardbei aan te pas is gekomen) en een kop koffie. Rond 9 uur vertrekken we naar onze volgende bestemming: Page. Of eigenlijk: tussenstop, want we blijven niet overnachten in Page, maar rijden nog door naar Zion National Park.

Rond half twaalf, wat in Page echter half elf is, komen we aan. We eten een broodje bij de Subway, trekken wandelschoenen aan, smeren een liter zonnebrandcréme op (36 graden) en melden ons bij Horseshoe Bend Canyon Tours.

Toen Remco mij voor de eerste keer zijn Amerika foto’s liet zien was ik direct onder de indruk van de pracht van Antelope Canyon. Echter, toen ik me hier wat verder in ging verdiepen, bleek het bij zowel Upper als Lower Antelope Canyon tegenwoordig extreem druk te zijn. Er worden zo’n 4000 mensen per dag doorheen gejaagd. Letterlijk gejaagd. En als je pech hebt sta je nog een uur in de zon te wachten tot je naar binnen kunt. Hoe gaaf het me ook leek, dat sprak me echt niet aan. Ik weet dat ik dan echt niet meer van de schoonheid van zo’n plek kan genieten.

Maar er bleken alternatieven te zijn en zo kwamen we bij deze touroperator terecht. Horseshoe Bend Canyon (a.k.a. Secret Canyon) is net als de Antelope Canyons een slot canyon. Slot canyons worden gevormd door erosie, water en wind en dat zorgt voor de meest prachtige vormen en structuren. Het vormen van zo’n canyon is een proces van miljoenen jaren: in 10.000 jaar wordt een slot canyon ongeveer 1 inch breder.

Samen met een ander stel en een gezin met 2 kinderen worden we in Page achterop een pick-uptruck geladen (met stoeltjes hoor, ze hebben daar speciale opzetstukken voor). De tocht naar de canyon toe duurt ongeveer een half uur en voert grotendeels over dirtroads dwars door de woestijn. Het is een bumpy ride, maar echt waanzinnig gaaf. Helaas is foto’s maken echt geen optie, we gaan te hard en het terrein is te hobbelig. De twee kindjes in het gezelschap maken het tochtje extra leuk, hun gegil en zenuwachtige giecheltjes werken behoorlijk aanstekelijk.

Na de rit moeten we nog een minuutje of 10 door de woestijn heen wandelen. Heet! Gelukkig staat er een windje. Onze tourguide neemt ons vervolgens de hele canyon mee door. Hij begint met het geven van allerhande tips voor fotografie. Hij weet allerlei handige en leuke trucjes waardoor mensen die met een telefoon fotograferen het meeste uit hun foto’s kunnen halen. Hij blijkt ook verstand te hebben van DSLR’s en andere soorten camera’s, maar heeft ook wel door dat ik er waarschijnlijk zelf wel uitkom.

Na de fotografietips vertelt hij van alles over de canyon, laat wat bijzondere punten zien en daarna zijn we on our own. We mogen 50 minuten vrij rondlopen in de canyon. En dit maakt deze tour zo ontzettend de moeite waard! Met maar 6 volwassenen en 2 kinderen daar zijn betekent gewoon heel rustig kunnen kijken, fotograferen en genieten. Als ik op een gegeven moment even helemaal alleen in de canyon sta word ik er haast emotioneel van. Het is zó mooi! Ik kan hier wel dagen foto’s blijven maken. Die kleuren! Die patronen! Een piepklein hagedisje in precies de kleuren van de stenen. Ik heb het al tig keer geschreven, maar WAUW!

Tijdens de rit terug maakt de tourguide de rit nog wat heftiger door lekker schuin over de heuvels te gaan rijden. Volkomen overbodig, wel heel leuk. Met name de kindjes vinden het natuurlijk fantastisch.

Weer een geweldige ervaring rijker nemen we afscheid en stappen weer in de auto om naar Zion National Park te rijden. Deze route voert ons over de UT-9 door Zion en ook dit is opnieuw geweldig mooi. We zijn nog steeds in de woestijn, maar het is hier echt veel groener met overal hoge loofbomen. In de bergen zie je hier ook weer veel rode rotsen, omdat er zoveel ijzer in zit (het rood is feite roest).

We zijn nu in Utah, de derde staat van onze reis en inmiddels is ergens de klok ook weer een uur vooruit gegaan. Tegen de tijd dat we inchecken is het alweer ruim voorbij etenstijd. We zijn moe en een beetje gaar, dus eten we lekker makkelijk gewoon bij het restaurant wat min of meer bij het hotel hoort. De burgers die we krijgen zijn prima te eten, maar wel extreem hoog. Je kunt ze echt met geen mogelijkheid normaal naar binnen krijgen!

Als ik na het eten nog wat spullen uit de auto haal, komt het gezin van onze tour aanrijden. Ik wist wel dat zij ook naar Zion gingen, maar ook nog eens in hetzelfde hotel? Het meisje zwaait ons enthousiast toe en komt later al even enthousiast op me af rennen om de minipaardjes achter het hotel te aaien. Superschattig.

Nagenietend van alweer een prachtige dag spenderen we de rest van de avond lekker relaxed op onze kamer. Foto’s bekijken, beetje lezen en dan gaat het lichtje alweer uit. Nachtbraken daar doen we hier niet aan.