Vandaag is de eerste dag waarop we echt gaan rijden. Eindbestemming van vandaag: de Grand Canyon (een goed begin is tenslotte het halve werk). We zijn opnieuw vroeg wakker, dus rond een uur of 7 stappen we in onze George, zoals de auto inmiddels gedoopt is.
De eerste stop van de dag is een Walmart. Niet zo spectaculair qua uitzicht, wel fijn voor de inwendige mens. We kopen brood, beleg, fruit, yoghurtjes en dat soort dingen zodat we onderweg kunnen picknicken en niet elke dag 3x uit eten hoeven en het risico lopen dat we hongerig op zoek moeten naar een plek om te eten in een woestijn.
De koelbox gooien we flink vol met ijsblokjes, veel flesjes water erin en we zijn ready to go! In Las Vegas is het nog steeds extreem warm, maar rond de Grand Canyon is het nog “maar” 30 graden.
We maken vandaag een kleine omweg (van een uur) en rijden via Oatman. Zo pikken we ook een klein stukje mee van de oude Route 66. Verder op de route zouden we dat nog een keer kunnen doen, maar die route is wat minder mooi, dus pakken we daar gewoon de snelweg.
Oatman is een oud goudzoekerstadje, gesticht in 1915. Op het hoogtepunt had de stad 10.000 inwoners. Door het sluiten van de mijnen, de tweede wereldoorlog en de aanleg van de nabijgelegen snelweg liep het inwonersaantal steeds verder terug, tot de stad in de jaren 60 vrijwel verlaten was. Inmiddels is Oatman een toeristische attractie, onder andere door de ezeltjes die er vrij rondlopen. Deze ezeltjes stammen af van de ezels die gebruikt werden door de mijnwerkers. Toen ze de mijnen sloten heeft men de ezels vrijgelaten.
De ezeltjes zijn wild (en beschermd) en hebben Oatman min of meer tot hun stadje geclaimd. Ze zijn natuurlijk wel gewend aan mensen, maar zijn niet bijzonder knuffelbaar. Eigenlijk trekken ze zich vooral geen reet van alle mensen in het stadje aan. Komt er een auto aan die er door wil? Lekker belangrijk, die ezeltjes verzetten geen stap. Loop je in hun looppad? Ga dan maar opzij, want zij doen het niet. Alleen wanneer je ezelvoer hebt gekocht, tonen ze enige interesse in je. Mits ze honger hebben tenminste.
Het is grappig om gezien te hebben en we pikken zelfs nog de cowboyshooting mee (zó slecht dat het weer leuk wordt).
Hierna koersen we richting Grand Canyon. Het eerste deel voert over kleinere wegen door prachtige landschappen. Eigenlijk zou ik het liefst om de vijf minuten stoppen voor foto’s. Maar dat kan natuurlijk niet, want we hebben nog een flink eind te gaan.
Uiteindelijk arriveren we rond 16.00 bij de Grand Canyon. Prima tijdstip want we zien een heleboel auto’s (en toerbussen vol Aziaten) het park al uitrijden. We slapen in de Bright Angel Lodge, een hotel bíjna aan de rand van de canyon. We hoeven dus vanavond nergens meer heen.
Ik check in bij Jackie, die dappere pogingen doet mijn achternaam uit te spreken. Onmogelijk, want die ui kennen ze helemaal niet. Ze vertelt me dat ze graag nieuwe talen leert en dat ze bezig is met Zweeds omdat ze daar over 2 weken heen gaat om te trouwen en te gaan wonen. Oja, en ze werkt die dag voor de 12e dag op rij, maar heeft gelukkig hierna 2 dagen achter elkaar vrij. Dus. Ondertussen krijgen we gelukkig ook nog een een sleutel voor onze kamer.
We gooien onze spullen in de kamer en lopen dan naar de rim. WAUW! Ja, die canyon is echt wel groot. Eigenlijk kun je zelfs als je er naast staat echt nog niet bevatten hoe groot hij is. In lengte: 446 kilometer. Van de ene naar de andere kant: gemiddeld 16 kilometer.
We wandelen een klein stukje en besluiten dan alvast wat te gaan eten, zodat we straks de zonsondergang kunnen gaan bekijken. Hiervoor nemen we de bus naar Hopi Point. Dit is een heel populair punt voor de zonsondergang, maar de drukte valt me uiteindelijk eigenlijk nog alles mee. Helaas wil de zonsondergang niet zo meewerken. Er zit een dikke wolk voor de zon, dus een echt gouden uur ontbreekt. Geen rode toppen in de canyon helaas. Uiteindelijk nog wel wat aardige plaatjes kunnen schieten met een oranje lucht, maar geen toppers. Hopen dat de zonsopkomst beter is!
Dat is het eerste plan voor morgen dus! Alwéér vroeg opstaan 😉
