Hoera! Het is eindelijk zover! Hoewel we op een zeer schappelijke tijd vliegen, gaat de wekker alsnog heel vroeg. Drie uur van tevoren aanwezig zijn…een treintje eerder voor de zekerheid…en ineens staat die wekker dan toch om 6 uur. Maar wat boeit het, we gaan naar Amerika!

Helaas worden we wakker met mails van Delta: onze eerste vlucht heeft vertraging en ze boeken onze tweede vlucht daarom om naar de “next available” omdat we de connectie niet gaan halen. Dit betekent waarschijnlijk flink wat uurtjes wachten op JFK, maar whatever: het is vakantie en we komen er wel! En stiekem is het misschien wel fijn want onze overstap is krap geworden door verschillende schedule changes.

De reis naar Schiphol gaat belachelijk voorspoedig, waardoor we alsnog om 8.00u al op Schiphol staan. Ook de security gaat snel, ondanks dat we helaas door de oude scanners gaan en dus weer alles uit en af en uit de tas moeten doen.

Hierna doden we de tijd bij Starbucks, we neuzen voor een nieuwe koptelefoon en wandelen daarna naar de pre-check om te vertellen dat we heus zelf onze koffer hebben ingepakt. Na nog even loungen in een fijn hoekje vertrekken we uiteindelijk met 50 minuten vertraging. Over de omboeking hebben we nog niks gehoord.

Al snel blijkt dat we de vertraging waarschijnlijk volledig in gaan lopen. Wind mee ofzo denk ik. Of een beetje meeliften in de slipstream van een ander vliegtuig.

De vlucht is saai. Om de een of andere reden moeten alle ramen dicht en is het licht vrijwel de hele vlucht uit. Maar, het gaat inderdaad heel voorspoedig en we landen op JFK maar een paar minuten na de oorspronkelijke aankomsttijd van 13.06u Helaas moeten we hierna eindeloos taxiën en we weten nog steeds niet of we nou nog met onze geboekte vlucht mee mogen. Uiteindelijk duurt het nog een half uur voor we stilstaan en eruit mogen.

Snelwandelend check ik de Delta app. Geen omboeking. Oké. Dit wordt spannend.

Eerst het land binnen zien te komen. We worden verwezen naar de Automatic Passport Control. Dat gaat vrij voorspoedig, maar helaas ontvangen we beiden een kruis op ons briefje. Ik was er al een beetje bang voor, want voor zover ik weet werken de APC’s nog steeds alleen maar als je op hetzelfde paspoort en dezelfde ESTA al eens in de VS bent geweest. Wij hebben allebei een nieuw paspoort sinds de vorige keer. Kan ook zijn dat we gewoon onze brillen af hadden moeten doen.

Hups in de rij dus voor de officer. Weer vingerafdrukken, nog een keer op de foto. We krijgen een stempeltje en mogen weer naar binnen. Het is inmiddels 14.15u en onze vlucht vertrekt om 14.54u.

We beginnen nu aan de workout van vandaag. Snel naar de bagageband, de koffers zoeken. Daarna door naar de drop-off om ze weer af te geven. Omhoog naar de vertrekhal en door die eindeloze rits lintjes naar security. We hebben geluk want het is daar echt rustig. En we worden uit de rij gepikt en naar een bijna lege rij gebracht. Vervolgens worden we ook dáár weer uit de rij geplukt om ernaast door de bodyscan te gaan. Dit gaat soepel! Ook onze handbagage hoeft niet door extra checks.

Maar we moeten nog van terminal wisselen en daar gaat het nog haast mis. Niemand bij de shuttle service heeft erg veel haast en het duurt bijna 10 minuten voor we eindelijk vertrekken (voor een ritje van hooguit 2 minuten).

Om 14.43 staan we hijgend en bezweet bij onze gate. Tot onze grote opluchting staat daar gewoon nog een rij om te boarden. We hebben zelfs nog tijd om een flesje water te kopen!

Ook deze vlucht verloopt voorspoedig. Ditmaal mogen we de schermpjes van de ramen gewoon openlaten. Er is niet veel bewolking en we zien het landschap onder ons gedurende de vlucht langzaam veranderen. Wanneer we eenmaal voorbij Denver vliegen is de hele reis al haast vergeten. Alleen al dit uitzicht uit het vliegtuig is dit al waard! Het begint met besneeuwde bergen en wordt vervolgens steeds minder groen en meer rood. En vooral: meer buitenaards. Wauw, wauw, wauw! Wat een bizarre dingen heeft moeder natuur hier uitgehaald. Jammer dat ik alleen maar mijn telefoon heb om foto’s mee te maken.

Ook de aankomst op Las Vegas gaat soepel. We hoeven nu natuurlijk niet meer door enige controle, dus het is een kwestie van koffers halen en klaar. Het is wel meteen duidelijk dat je in Vegas bent, want vrijwel direct staan er overal al gokautomaten. Tja, je zult maar graag van je geld afwillen…

We hebben bij Alamo voor “Skip the Counter” gekozen, dus we mogen gewoon de garage inlopen en een auto uitkiezen. Het wordt een zilvergrijze Nissan Rogue. Hij heeft 7500 mijl op de teller, ruikt nog nieuw, is voorzien van allerlei handige snufjes zoals navigatie en achteruitrijcamera’s en komt oorspronkelijk uit de staat Washington. Wij gaan hem dus weer thuisbrengen. Zou Alamo in ruil daarvoor onze one way fee willen weghalen? Zal wel niet he 🙂

Onze batterijtjes zijn inmiddels behoorlijk leeg. We checken in in ons hotel voor vanavond (vlak naast het vliegveld, morgen gaan we naar een hotel aan de Strip). Daarna scheuren we nog even door de McDrive voor wat noodzakelijke calorieën. We gaan hier overigens geen gewoonte van maken. Vieze fastfoodketens.

Het is hier nu 20.00u, wat betekent dat dat we zo’n 23 uur wakker zijn. Tijd om te gaan slapen dus, want wakker blijven lukt toch niet meer…

Morgen begint het vakantiefeest écht! ZOVEEL ZIN IN!