De eigenaresse van onze B&B in Balleymoney is weer een geval apart. Eigenlijk hadden we al die rare dames moeten filmen, wat een portretjes had dat opgeleverd. Maar goed, ze doen wel allemaal keihard hun best om goed voor je te zorgen, dat moet gezegd worden.
Deze dame is in het bezit van twee afgrijselijk lelijke en héél slecht luisterende hondjes. De ondeugd druipt van hun koppies en de enige manier om ze daar te krijgen waar ze ze wil hebben, is door ze te lokken met snacks. Trots vertelt ze ons dat “sausages” haar toverwoord is. Yeah right, niks toverwoord, de mormels komen alleen maar als er écht sausages zijn.
Het ontbijt in deze B&B wordt geserveerd in een eetkamer waar alleen één grote tafel staat. Aan tafel zitten nog twee andere gasten. Eigenlijk voor het eerst deze reis dat we aan een tafel terecht komen met andere mensen. Het blijken Amerikanen, die hier onder andere op zoek zijn naar de geschiedenis van hun voorouders. Het is leuk met ze te praten, natuurlijk komt het gesprek ook op politiek en de vrouw van het koppel spreekt uit te gaan emigreren als Trump president wordt. Van onze Geert Wilders hebben ze nog nooit gehoord.
Na het ontbijt poetsen we onze tanden nog even en pakken de koffers weer in. Omdat mensen het liefst geen kamer met gedeelde badkamer boeken, zijn B&B’s hier soms heel inventief in het creëren van badkamers. In deze kamer bevindt zich een soort schuifkast waar je normaal kleding zou verwachten. Erin is alles waterdicht gemaakt en bevinden zich een toilet, douche en wastafel. Slim, maar ook wel een beetje raar, plassen in de kast!
We nemen afscheid van de Sausages en vertrekken richting Belfast. In de directe omgeving zijn echter ook nog weer een aantal filmlocaties van Game of Thrones, waaronder de plek wat in de serie “Kings Road” is. The Dark Hedges is een stukje weg waar aan beide kanten imposante eeuwenoude bomen staan. De grillige takken vormen een soort tunnel over de weg. Het is een hele indrukwekkende plaats, zelfs voor mij. Helaas hebben de bomen wel te lijden onder de stormen en het vele bezoek, de wortels verzwakken door parkerende auto’s waardoor er al een aantal bomen tijdens flinke stormen omgevallen zijn. Men plant er wel nieuwe bomen voor terug, maar het gaat letterlijk eeuwen duren voordat die net zo imposant zijn als hun voorgangers.
Wanneer we aankomen in Belfast is het nog te vroeg om in te checken in het hotel en dus googlen we een goedkope parkeerplaats. Stom toevallig blijkt die parkeerplaats te zijn in de wijk waar heel veel streetart te vinden is. Yay! We slenteren heerlijk door de stad en laten ons leiden door de kunstwerken die we treffen. We drinken ergens koffie, vallen nog midden in een filmset en genieten van de stad. Ook Belfast blijkt echt een toffe stad te zijn. Ons hotel is prachtig gelegen in een hele mooie wijk. De kamer is fijn en luxe en er blijkt ook een prachtige zitkamer te zijn. Wat treffen we het toch elke keer!
De baliemedewerker tipt de gast voor ons “The Barking Dog” als restaurant. Wij willen eigenlijk Indiaas ofzo, maar besluiten uiteindelijk tóch ook naar die blaffende hond te gaan. Het is dichtbij en de menukaart ziet er wel erg oké uit. The Barking Dog blijkt méér dan oké te zijn. WOW! ZO LEKKER! Goedkoop is het niet, maar echt elke cent waard!
Na het heerlijk eten slapen we als roosjes en laten ons het één na laatste Ierse ontbijt weer goed smaken. Ik ga het nog missen!
Vandaag staat het Titanic museum op het programma. In het hypermoderne gebouw is het superdruk, maar dit stukje historie kunnen we toch niet missen. De tentoonstelling blijkt de moeite waard. Heel interactief, soms enorm in your face met persoonlijke verhalen, echt heel mooi gedaan. Er zijn ruimtes van de Titanic nagebouwd en je kunt ook in een soort 3D filmversie van het schip staan.
Na de Titanic is het tijd voor een emergency shopping spree. Remco z’n broek is gescheurd en dat is de 2e al deze vakantie. Broek nummer 3 is vuil, dus moet er een nieuwe komen. Gelukkig is er in de winkelstraat van Belfast gewoon een Jack & Jones en slagen we snel. Het winkelmeisje vindt het verhaal van de gescheurde broeken hilarisch en herkenbaar: ook haar vriend houdt niet van winkelen en draagt z’n kleding tot het bijna uit elkaar valt van ellende.
We lunchen bij een hip café en vertrekken dan richting onze laatste slaapplaats. Maar niet voor we die andere kant van Belfast nog even hebben bekeken. Want hoewel Belfast een hippe, moderne en veilige stad is, is ook hier nog steeds goed te zien dat dat niet altijd zo is geweest en zelfs nog niet overal zo is.
We rijden langs de zogenoemde “Peace Walls”. Deze muren en hekken verschenen in 1969 na de eerste geweldadige rellen tussen protestanden en katholieken. Oorspronkelijk waren de muren bedoeld als voorlopige oplossing maar later verschenen er steeds meer muren en afscheidingshekken. In de jaren negentig waren er al achttien en inmiddels zijn het er zelfs veertig met een totale lengte van meer dan 21 kilometer. De muren zijn rijkelijk voorzien van graffiti en ook worden aan beide kanten voorwerpen, met name stenen, over de muren geworpen als provocatie naar de ander.
Op sommige plekken worden de hekken nog altijd ’s avonds gesloten om nieuwe rellen of provocaties te voorkomen. Toch is er inmiddels besloten dat de muren in 2023 allemaal moeten zijn verdwenen.
Behoorlijk onder de indruk rijden we een mooie route richting Slane, waar we onze laatste nacht Ierland doorbrengen in een enorm hemelbed.
Eten doen we in het restaurant van het hotel zelf, wat een enigszins teleurstellende, maar toch ook wel weer grappige ervaring oplevert. En gelukkig kunnen we nog wel even teren op dat fantastische eten in Belfast!
