Dag 13: Stroke City

De B&B in Donegal mag dan schoon en redelijk onderhouden zijn, lekker slapen doe ik er niet. Tig keer wakker. De kussens zijn niet fijn. Het dekbed te warm (en zonder te koud). Druk dromen. Ik ben blij als het ochtend is. Om een uur of half acht zit ik daardoor al aan het te kleine tafeltje in de kamer om het verslag te voorzien van foto’s. De wifi is echter hopeloos en het uploaden lukt niet. Ook ons eigen internet werkt er nauwelijks. Ik besluit mijn laptop daarom mee te nemen naar het ontbijt in de hoop dat het bereik daar beter is.

Ik mag niet aan een driepersoons tafeltje gaan zitten, dus ligt mijn laptop het hele ontbijt lang tussen ons in op tafel gepropt. De wifi is er wel snel, dus al etend upload ik snel de foto’s. Het ontbijt is enorm goed verzorgd, allerlei huisgemaakte broden en jams en keuze uit diverse warme gerechten. Er is een glutenvrije “bar”, muesli, fruit en yoghurt enzovoort enzovoort. Ik kies voor scrambled eggs met zalm en Remco neemt pancakes. Ondanks de ruime keuze heb ik eigenlijk niet genoeg gegeten. Voor het eerst deze vakantie lunchen we dan ook daadwerkelijk eens echt én rond lunchtijd.

Maar zover zijn we nog niet. Bij het uitchecken blijkt dat we 6 euro extra moeten betalen voor de twee warme gerechten. Ik reageer verbaasd en de dame van de B&B vraagt me of ons dat niet verteld is. Nee dus. Direct krijgen we 100 verontschuldigingen en hoeven we niets extra’s te betalen. Dat was nou ook weer niet nodig, maar goed. Extra koffiegeld voor vandaag!

De eerste stop van vandaag is Donegal Castle, een klein 15e eeuws kasteel in het centrum van Donegal Town. Voor 4 euro mogen we er een kijkje nemen. Remco heeft alleen een briefje van 50, maar daar heeft de kassamevrouw niet van terug. Met wat graven komen we op 4 euro kleingeld. We mogen met zijn tweetjes voor 4 euro toch naar binnen. Lief! We krijgen een A4’tje met daarop een Nederlandse uitleg bij het kasteel. De vertaling is behoorlijk goed, hoewel hier en daar wel erg formeel en oubollig.

Donegal Castle is een leuk kasteel om even in rond te lopen. Je bent er met een half uurtje wel doorheen en omrijden zou ik er niet voor doen, maar het was voor ons zeker een goed begin van de dag. Het houten dak van het kasteel is overigens heel erg mooi. Ze hebben dat op de ouderwetse manier gerestaureerd, zonder gebruik van spijkers en schroeven, maar alleen met houtverbindingen. Vakwerk!

Na Donegal Castle bezocht te hebben rijden we richting Derry/Londonderry ofwel “Stroke City”. De stad wordt door Britten en Ierse unionisten meestal Londonderry genoemd, en door Ierse nationalisten meestal Derry. De naam van de stad is vaak een controversieel punt; men zal nooit een katholieke politicus ‘Londonderry’ horen zeggen. Het grootste deel van de inwoners van de stad is katholiek en gebruikt de naam ‘Derry’. De stad heet officieel ‘Londonderry’ maar de gemeente eromheen heet officieel ‘Derry’. Als compromis is er nu het voorstel om Derry/Londonderry te gebruiken.

Overigens slaan we met deze rechtstreekse rit richting Derry een flink stuk kust over waar óók nog prachtige dingen te zien zijn, maar helaas….het past allemaal niet in onze 17 dagen.

Derry is een de stad die samen met Belfast een belangrijke rol speelde in The Troubles. De Slag van de Bogside van 12 tot 14 augustus 1969 wordt vaak aangehaald als het startschot van de onlusten in Noord-Ierland. Ook Bloody Sunday in 1972, een dramatisch hoogtepunt in de onlusten waarbij 14 ongewapende jongens en mannen werden doodgeschoten, vond in Derry plaats.

We beginnen ons bezoek aan Derry echter met wat luchtigers: een goede kop koffie en lunch. Met behulp van Foursquare komen we bij een prima tentje terecht. Eindelijk weer goede cappuccino en geen soepkom met teveel melk, te weinig koffie en heel veel cacao bovenop. Sowieso lijken er in Derry echt veel leuke tentjes en leuke winkels te zitten. De stad voelt tof aan! Beetje dom dat we er op zondag zijn, want nu zijn veel winkels dicht.

Na de lunch wandelen we een stukje over de oude stadsmuren om daarna het Tower Museum te gaan bezoeken. In dit museum kun je de hele geschiedenis van Derry bekijken, vanaf het ontstaan tot aan de onlusten in de jaren 70. Verder is er een expositie gewijd aan de vondst van het wrak van de La Trinidad Valencera, een schip van de Spaanse Armada dat in 1588 zonk voor de kust van Donegal.

Het museum is leuk opgezet met een afwisseling van echte historische voorwerpen, replica’s, scenes met poppen of andere figuren, video, afbeeldingen en tekst. De verhouding daarin zou nog wel iets anders mogen liggen, want er is nu wel heel erg veel tekst om te lezen. En het geluid van de video’s staat zo hard dat ik af en toe met mijn vingers in mijn oren heb gestaan omdat ik drie video’s door elkaar hoorde en me niet meer kon concentreren op de tekst. Aan het eind van de tour door de geschiedenis wijst een suppoost me op de filmzaal en dat nu het goede moment is om er binnen te gaan. We vallen inderdaad precies binnen op het moment van start van The Troubles. Heftig om te zien.

Hierna rennen we nog even door de tentoonstelling over het scheepswrak. Eigenlijk stelde dit minder voor dan ik had verwacht, maar de indeling was wel erg tof en daardoor toch wel even interessant.

Na het bezoek aan het museum lopen we een stukje over de stadsmuren. Derry heeft nog een geheel ommuurde binnenstad. Het schijnt dat de muren nooit doorbroken zijn en altijd alle aanvallen hebben weerstaan. In de muren zijn zeven poorten, ze zijn 3,5 tot 10 meter lang en hebben een omtrek van zo’n 1,5 kilometer. En je kunt er dus overheen lopen, wat je een bijzonder zicht op de stad geeft.
Omdat wij niet zo heel veel tijd hebben, lopen we geen heel rondje, maar dalen de muren al na 2 poorten weer af.

Op naar Bogside, om daar de murals te bekijken. Tussen 1994 en 2008 werden in Bogside twaalf murals gemaakt door de Bogside Artists. De murals beelden verschillende gebeurtenissen uit de tijd van The Troubles uit.

De murals zijn fantastisch mooi gemaakt en gigantisch “in your face”. In combinatie met de wat armoedig ogende wijk erachter geeft het echter wel ook een heel grimmig sfeertje. Zeker als je wat verder kijkt en ook de leuzen die in de wijk zijn neergekalkt en aangeplakte pamfletten een beetje beter bekijkt. The Troubles zijn misschien op papier wel over, duidelijk is wel dat er nog van alles speelt. Ik weet ook niet zo goed of die murals misschien niet ook averechts werken. Ze zijn bedoeld als herinnering, maar geven de wijk ook wel een heel groot stempel.

Onder de indruk wandelen we terug richting auto. Vannacht slapen we nog een nachtje in de Republiek Ierland, dus moeten we de grens weer over. Niet dat je daar iets van merkt trouwens. Je ziet het alleen aan veranderende verkeersborden. En we merkten het vandaag natuurlijk omdat we ineens met ponden moesten gaan betalen. Benieuwd of hier iets in gaat veranderen nu de Brexit op komst is.

Ierland trakteert ons onderweg op een paar hele felle regenbogen, iets waar Ierland ook wel een beetje om bekend staat. Best fijn, zoiets moois na een toch wel heftig dagje vandaag.

We zijn moe van het slenteren door Derry en hebben niet veel zin om nog uitgebreid uit eten te gaan. In Greencastle, waar we de nacht doorbrengen, eten we in een pub wat “barfood”. Remco iets van worstjes met aardappelpuree, ik homemade nacho’s met chili. Niks bijzonders, maar tis warm en het vult.

De B&B van vanavond is weer een bijzondere. Een modern huis, liggend bovenop een heuvel met uitzicht over het water. Wij hebben de kamer met zeezicht geboekt en hebben vanuit ons bed fantastisch uitzicht. De eigenaresse is wel echt een bijzondere dame. Begint met kleppen en houdt nooit meer op, zo eentje. Binnen vijf minuten weet ik hoeveel kinderen ze heeft en wat ze nu doen, wat haar man doet en waar hij nu is en waarom ze een B&B zijn begonnen. Eigenlijk was het huis namelijk gewoon hun normale woonhuis. Door de crisis raakte zij haar baan kwijt en zodoende is er nu dus de B&B. Het huis is pas 6 jaar oud en heel strak. Ook vreselijk gehorig trouwens…. je hoort echt ALLES.

En volgens mij bewonen wij de voormalige masterbedroom: in onze badkamer vinden we een enorm tweepersoons bubbelbad. Helaas blijken we het niet te mogen gebruiken, er is anders niet genoeg warm water voor iedereen. Muh 🙁
Als de zon onder is en ons uitzicht weg, springen we dan maar onder de regendouche. Ook leuk.

Afgelegde afstand: 121 km
Ontdekt: Eigenlijk al een tijdje geleden ontdekt, maar Ieren hebben de rare gewoonte om aan het begin van een dorp een soort grafzerk te plaatsen met de plaatsnaam erop. We hebben echt een tijdje gedacht dat het in memoriams ofzo waren!