Ondanks de minuscule kamer en een krakend bed slapen we beiden toch prima boven de pub. Toch kan ik zodra het ochtend is niet wachten om er weg te gaan. Ik krijg het benauwd van de kleine ruimte.

Het ontbijt is beneden in de pub en we mogen kiezen wat we willen van het standaard breakfastmenu van de pub. Remco gaat voor fried eggs met bacon en ik opnieuw voor French toast. Mijn french toast blijkt niet te bestaan uit keurige boterhammetjes maar uit dikke plakken stokbroodachtig brood die met iets teveel ei gemaakt zijn. De bacon is wel superlekker en samen is het prima te eten. Ditmaal echter geen yoghurt en fruit enzo, dus halen we nog wat fruit bij de Tesco op de hoek.

Daarna verlaten we Galway en rijden de Connemara in. Reizen door de Connemara was voor mij stiekem wel een beetje een ‘moment’. Wat heb ik als meisje een verhalen in de Penny verslonden over ponymeisjes met Connemarapony’s. Het paardenmeisje in mij vindt het dus extra tof om nu daadwerkelijk zelf in de Connemara te zijn.

We volgen de Wild Atlantic Way en we rijden in eerste instantie een kustroute die wat saai is. Voornamelijk gewoon langs huizen met af en toe een glimp van de zee. Bij één van de bordjes die een uitzicht aangeven besluiten we daarom af te slaan. We belanden op een piepklein vliegveldje waar je met een klein vliegtuigje naar de Aran eilanden kan vliegen. Er is verder echt niks te zien, maar daar met een vliegtuigje naar de eilandjes kunnen vliegen spreekt wel tot de verbeelding.

Bij een tweede uitzichtpuntbordje komen we op een – ogenschijnlijk -saai strandje. Er is een huisje met toiletten, dus stappen we toch even uit om daar gebruik van te maken. Wanneer ik het huisje uitloop is Remco een stukje het strand opgelopen en besluit ik dan ook maar even te gaan. Er lijken kiezels op het strand te liggen, maar op een bordje lezen we dat dit een koraalstrand is! In plaats van zand ligt er hier gedroogd koraal op het strand. Natuurlijk is dit geen koraal zoals je zou aantreffen bij het Great Barrier Reef ofzo, maar koraalachtige algen. Ze zijn paars van kleur, maar verliezen deze kleur als ze drogen. Er zijn maar twee van dit soort stranden in Ierland te vinden. Bijzonder!

Wanneer we verderop in de Connemara komen worden de views weer wijdser. Maar echt mooi vinden we het er niet. Het is allemaal zo rommelig! De Connemara heeft heel veel meertjes en baaitjes, waarbij de baaien allemaal vol liggen met oranjegeel zeewier. Verder is het landschap heel rotsachtig en heuvelig én heeft men overal en nergens muurtjes gebouwd van al die stenen. De muurtjes zie je veel in Ierlad, maar deze zijn slordiger, niet zo recht en lopen ook nog eens overal over al die heuveltjes heen. Daartussen staan dan nog huizen, ruïnes van schuurtjes, koeien en schapen. ZO VEEL GOING ON! Niet mijn landschap.

Na Clifden rijden we wat minder langs de kust en verandert het landschap in wat ik me meer had voorstelde bij de Connemara. Bergen, groene velden, veel bomen en pony’s! Er zijn geen wilde Connemarapony’s meer, maar er worden er wel natuurlijk nog veel gefokt. De meesten staan te ver weg om ze te kunnen aaien of fotograferen, maar het is een mooi plaatje. Ik behelp me met een chagrijnig schimmeltje in de wei langs de weg. De honden die daar ook wonen zijn heel veel blijer om me te zien.

Bij Polacapall Lough kun je Kylemore Abbey bezoeken. Dit neogotische gebouw werd in 1863 gebouwd als landhuis en is sinds 1920 in gebruik als kloosterschool annex kostschool voor meisjes. Het gebouw ligt prachtig! Een groene heuvel als achtergrond, meer op de voorgrond. WOW!

Maar…de entree bedraagt 13 euro. Het is al tegen vieren. Het begint te spetteren. En de grootste attractie van deze abbey zijn eigenlijk de Victoriaanse tuinen. En die zijn lang niet zo leuk in de regen natuurlijk. We maken wat foto’s en vertrekken dan toch maar weer, met wat pijn in ons hart. Mocht het heel mooi weer worden, dan zouden we in theorie nog terug kunnen gaan op weg naar het volgende overnachtingsadres.

Vlak voor we bij de abbey aankwamen vonden we trouwens langs het meer nog een altaar voor de maagd Maria. Altaartjes zie je hier wel vaker, maar deze was wel heel bijzonder! Tegen de bergwand stonden verschillende beelden, er was een kaarsenrekje (compleet met waxinelichtjes, glaasjes, aansteker en een geldbakje), verlichting op zonnesensors en boven op het heuveltje werd de hele kruisgang uitgebeeld. Gewoon langs de grote weg op een rots bij het meer. Ik ben niet gelovig, maar dergelijke plekken raken me wel.

Na Kylemore te hebben bewonderd zetten we koers richting Westport. Onderweg ontdekken we nog een waterval. Onze poging deze te bereiken mislukt helaas wegens een zeer drassig weiland waar we doorheen moeten lopen. Voor de tigste keer deze vakantie roep ik dat we onze wandelschoenen aan moeten doen op dit soort momenten. Op de een of andere manier verwacht ik echter toch steeds een geplaveid paadje naar datgene wat we willen zien….en heb ik dus voor de tigste keer natte voeten.

Onze B&B in Westport is gelukkig een verademing na de Sliding Rock. We worden superhartelijk ontvangen met koffie en koekjes en de beheerder tekent het hele stadsplannetje vol met tips voor eten en pubs. Op zijn aanraden besluiten we te gaan eten bij “the Pantry & Corkscrew” en dat is een hele, hele, hele goede keus! Oef, wat hebben we daar lekker gegeten! Geen haute cuisine, maar stevig traditioneel voedsel op een hoog niveau manier bereid. Southern-style fried chicken met homemade BBQ-saus voor mij, pork shoulder in een champignonsaus voor Remco. Njum!

Moe & voldaan duiken we nog even een pub in waar livemuziek is. Het is er druk en de band staat in een achteraf kamertje te spelen. We zien er niks van en kunnen het ook nauwelijks horen. We besluiten daarom maar weer te vertrekken. Hopelijk elders nog een nieuwe poging, we kunnen toch Ierland volgende week niet verlaten zonder ergens traditionele muziek gezien en gehoord te hebben!

We lopen nog een beetje door Westport heen. Leuk stadje. Bij daglicht nog maar even bekijken. En daarna gaan we op naar ons volgende avontuur: slapen in een landhuis!

Afgelegde afstand: 206km
Ontdekt: Onze Fabiënne (de auto dus) kan vliegen! Mits je hard genoeg over de hobbels op een kronkelweggetje rijdt.